روز جمعه چهاردهم مهرماه بود که کمیته نروژی نوبل اعلام کرد نرگس محمدی که غربی‌ها از او به عنوان «فعال حقوق‌بشر» نام می‌برند، به دلیل آن‌چه «مبارزه علیه سرکوب زنان در ایران و مبارزه برای ارتقای حقوق‌بشر و آزادی برای همه» خوانده شده، برنده جایزه صلح نوبل شده است.
این فرد به دلیل ارتکاب جرم‌های امنیتی و اقدامات ضدایرانی در جهت پروژه فشار حداکثری، در زندان به سر می‌برد و در دوران محکومیت خود همواره در پی حاشیه‌سازی بوده و دروغ‌هایی مانند شکنجه‌شدن در زندان را مطرح کرد اما وقتی از زندان آزاد شد، اضافه‌وزن او واکنش‌های بسیاری را برانگیخت. «تقی رحمانی» همسر نرگس محمدی هم گفته «خانواده مادری نرگس اکثراً از مجاهدین بودند».
با این حال، حاشیه این مراسم بیش از متن آن جلب توجه کرده است. دعوت نروژ از افرادی مانند «عبدالله مهتدی» سرکرده گروهک تجزیه‌طلب «کومله» که در سابقه سیاه او اقداماتی مانند تلاش برای جدا کردن کردستان از ایران، همکاری با حزب بعث عراق، کشتار مهاباد در سال ۱۳۸۹ و جهت‌دهی به اغتشاشات سال گذشته دیده می‌شود، از اتفاقات عجیب این مراسم بود.
مهتدی در اغتشاشات پائیز گذشته پای ثابت جهت‌دهی به آشوب‌ها بود و با حضور ثابت در رسانه‌های ضدایرانی مانند ایران اینترنشنال، نقش پررنگی در اقدامات تروریستی و همچنین تجزیه‌طلبی در ایران داشت.
اقدام نروژ اما در دعوت از این فرد که سابقه طولانی در اقدامات تروریستی و ریختن خون شهروندان ایرانی دارد، آن‌هم در مراسمی که خانواده سلطنتی این کشور هم حضور دارند، با ادعاهای اروپایی‌ها و غربی‌ها درباره حمایت از حقوق‌بشر کاملا ناسازگار است.
غربی‌ها که خود تاریخ طولانی در نقض حقوق‌بشر داشته‌اند، با ادعای «دفاع از حقوق زنان در ایران» با تمام توان در حوادث سال گذشته دخالت کردند و البته شکست خوردند؛ با این‌حال برخی از آن‌ها همچنان به این اقدامات خود ادامه می‌دهند.
«گلشیفته فراهانی» نیز که یکی از میهمان‌های این مراسم بود، در اقدامی که سروصدای زیادی به پا کرده است، با مهتدی دیدار و خوش‌وبش کرد. در جریان این دیدار مهتدی گفت: «ما هم‌پیمان بودیم یک مدتی» و گلشیفته فراهانی نیز در پاسخ می‌گوید: «تا ابد هستیم. ما هم‌پیمانیم تا همیشه».
«شیرین عبادی» هم که در سال ۲۰۰۳ و به دلیل آن‌چه «تلاش‌های او برای دموکراسی و حقوق‌بشر و تمرکز بر حقوق زنان و کودکان» خوانده شد، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد، در این جمع حضور داشت و ابراز ارادت او به مهتدی، واکنش‌های بسیاری را در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی به دنبال داشته است.
عبادی بارها خواستار اعمال تحریم‌های حداکثری علیه ایران شده و بی‌توجه به فشارهای ظالمانه غرب علیه ایران که حتی شامل موارد بشردوستانه مانند داروی بیماران سرطانی و خاص می‌شود، از اقدامات افراطی و حتی گروه‌های تجزیه‌طلب هم حمایت کرده است.
با این حال، نگاهی به سابقه افرادی که به اصطلاح برنده جایزه صلح نوبل شده‌اند، نشان می‌دهد که برخی از آن‌ها حتی بویی از صلح نبرده‌اند و در سابقه خود، موارد متعددی از نقض حقوق‌بشر داشته‌اند.
«هنری کیسینجر» وزیر خارجه و مشاور امنیت ملی پیشین آمریکا که اخیرا از دنیا رفت، در سال ۱۹۷۳ به جایزه نوبل رسید اما برخی رسانه‌های آمریکایی به دلیل نقش او در کشتار مردم کامبوج و ویتنام، از کیسینجر به عنوان «وزیر قاتل» یاد کرده‌اند.
مقام‌های صهیونیست مانند «مناخیم بگین»، «اسحاق رابین» و «شیمون پرز» هم که دستشان آغشته به خون مردم فلسطین و لبنان است، جایزه صلح نوبل را دریافت کرده‌اند.
با وجود اینکه کارشناسان و فعالان حقوق‌بشر از رویکرد سیاسی کمیته انتخاب جایزه صلح نوبل انتقاد کرده‌اند، اما ثابت شده که اعطای جایزه به افرادی که سیاست‌های غرب را در کشورهای مستقل دنبال می‌کنند، همچنان در دستورکار این دست از رویدادها قرار دارد و «صلح» و «حقوق‌بشر» تنها دستاویزی برای دخالت در این کشورهاست.
