در روزهای پایانی ماه صفر هستیم. مثل هر سال دوماه محرم و صفر را در سوگ خاندان اهل بیت علیهم السلام و فجایع و جنایتهایی که بر سر آنها و خاندانشان رفته است گریه کردیم،عزا گرفتیم، مراسم و هیات و مرثیه ها برگزار کردیم و راهپیمایی مقدس اربعین را باشکوهتر از سالهای قبل به رخ جهانیان کشیدیم؛ ولی آیا تاکنون فکر کرده ایم که هدف ما از این تعظیم شعائر چیست؟
قطعا احادیث و روایات و سخنان بزرگان زیادی در باب زنده نگهداشتن اسلام با محرّم و صفر، تجدید هرساله نام و مصیبت حسین بن علی علیه السلام ، غمگین بودن در غم اهل بیت و شادمان بودن در شادی آنها، الگوپذیری دینی، اظهار مودت و دوستی با ذوی القربی، انتقال فرهنگ شیعی، دعوت به دین، اجر و مزد رسالت پیامبر، منفور شدن تفکر یزیدی، فراموش نکردن ارزشها و ... شنیده ایم.
همه اینها درست، اما در کنار این بعد روحانی و معنوی "خط احیاگری در عزاداری" ها و "تاکید و تشویق بر عزاداری"، باید حواسمان به آثار و نتایج سیاسی و اجتماعی و اهداف پیش روی آنها نیز باشد! این هدف و نتیجه و این بعد حساس و مهمّ، وقتی است که امت مسلمان و انبوه عزاداران از جنبه "ظاهری" آن بگذرند و به "محتوا" و "جهت" و "حقیقت عزاداری" برسند. و گرنه اگر شعور، پشتوانه شور و احساس و عاطفه نباشد، این گونه مجالس و شعائر و سنّتها از محتوا تهی می شوند و به تشریفاتی کم اثر، یا بی اثر تبدیل شده، عاشورا و اربعین بی خاصیت می گردند.
تاکید بر اهداف قیام اباعبدالله علیه السلام، ترویج وحدت و همدلی بین شیعیان جهان با محوریت حسین بن علی علیه السلام، زیر بار ظلم و ذلت نرفتن و آزادی خواهی، از اهداف و فلسفه های اجتماعی و سیاسی عزاداری است؛ اما نکته ای که در این مجال قصد تاکید و توجه بر آن را دارم، "پیوند مساله ولایت با عزاداری" است.
اباعبدالله الحسین علیه السلام در نهایت حادثه عظیم کربلا از ما خواسته است که جای او بایستیم و از منظر او به عالم نگاه کنیم و انتخابهای خود را در جهت رسیدن به مقام معیت چینش نماییم. همان مقامی که در زیارت عاشورا بارها خوانده ایم که "اَن یَرزُقَنی طَلَب ثاری مَعَ اِمام هُدیً". و حتما که همه نمیرسند به امام و مقام امام که باید مترصد و آماده باش و بیدار بود وگرنه رسیدن به ضریح امام و قبر او را که بسیاری رسیده اند و هدف اصلی را در نیافته اند!
مقام معیت همان "فَمَعَکم مَعَکم، لا مَعَ غَیرِکُم" است. رسیدن به آغوش امن امام. همه حسین گفتن ها برای رسیدن به مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف است. انتهای عمودها و طریق های سخت زمینی اربعین، باید به ساحل امن آرامش امام برسد که اگر او باشد دنیا آرام خواهد گرفت.
اگر رفتیم و همان که بودیم برگشتیم، اگر حسین حسین گفتن ما، منجر به رهاندن حسین زمانه از غربت هزارساله نشد، اگر اربعین ما مقدمه ظهور نشد، باید در عزاداری خود تجدید نظر کنیم.
نکته بعد آنکه در تمامی شهادتها و ذکر مرثیه ها، ما با ظالمان و ستمگرانی سروکار داریم که خواهان نابودی حق و از بین بردن اولیاءالله و امامان معصومی بودند که نعمت خدا روی زمین بودند و با به شهادت رساندن آنها، مردم را دچار خسران کرده و از وجودِ بودن آنها محروم کرده اند! در تمامی این وقایع با خواص و عوامی سروکار داریم که امام زمان خود را نشناختند و اولویتها را در وقت خود تشخیص ندادند و ظواهر را بر باطن ترجیح دادند و شد آنچه نباید بشود! در اکثر این حوادث، پس از شهادت امامان معصوم در بحث جانشینی اختلاف نظر پیش آمده و مدعیان دروغینی بر سرکار آمده اند و دین اصلی را فرقه فرقه کرده اند و به تشتت و تفرقه انداخته اند. (مروری بر سخنان مقام معظم رهبری در باب عبرتهای عاشورا در سالهای گذشته قطعا خالی از فایده نخواهد بود.)
ختم کلام آنکه "اگر کسانی برای حفظ جانشان، راه خدا را ترک کنند و آن‌جا که باید حق بگویند، نگویند، چون جانشان به خطر می‌افتد، یا برای مقامشان یا برای شغلشان یا برای پولشان یا محبّت به اولاد، خانواده و نزدیکان و دوستانشان، راه خدا را رها کنند، آن وقت حسین‌بن‌علی‌ها به مسلخ کربلا خواهند رفت و به قتلگاه کشیده خواهند شد"! اگر عدالت نباشد، عبودیت نباشد، معیارها از دست برود، ارزشها ضعیف شود، ظواهر پوک شود، دنیا طلبی و مال دوستی حاکم شود، ناگهان یک امتحان بزرگ پیش می‌آید - امتحان قیام ابی‌عبداللَّه - آن وقت این جامعه در این امتحان مردود می‌شود!
حواسمان باشد ما برای رسیدن به این اسلامیت خونها داده ایم و برای رسیدن به این نعمت الهی تلاشهای بسیاری کرده ایم. مبادا که شکر این نعمت را بجا نیاورده و با اعمال و رفتارمان کاری کنیم که این نعمت از کف ما بیرون رود و به دیگران واگذار شود.
قرار بود که این جمهوری اسلامی مقدمه ای شود برای حاکمیت جهانی ولی عصر ارواحنا له الفداء و ظهور و حضور ایشان بر دنیا و خاتمه دادن به ظلم و جور و بی عدالتی.
و قطعا در برابر چنین هدف والایی، دشمنان و بدخواهان تمامی عناصر و عوامل و وسایل خود را برای نابودی ما به میدان آورده و خواهند آورد و روز به روز هم این شرایط و فتنه ها سخت تر خواهد شد. ولی چشم و گوشمان باید به سمت و سوی شاخصهای حق و حقیقت باشد تا راه را گم نکنیم و تا آخر ثابت قدم بمانیم ان شاءالله.
