احزاب «سوسیال دموکرات»، «سبزها» و «دموکرات آزاد» به عنوان سه حزب تشکیل دهنده دولت ائتلافی آلمان ، طرح ۲۵ ماده‌ای را به پارلمان ارائه کردند که چهارشنبه ۱۸آبان ۱۴۰۱ در «بوندستاگ» مجلس فدرال این کشور تصویب شد؛ طرحی که به بهانه ناآرامی اخیر ایران، خواستار اعمال فشار بیشتر بر جمهوری اسلامی از راه‌های دیپلماتیک و اقتصادی است.
تهیه‌کنندگان این طرح از دولت آلمان می‌خواهند « فشارهای سیاسی و دیپلماتیک بر تهران را افزایش دهد، به خصوص از طریق مذاکره درباره قطعنامه حقوق بشر ایران در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل و شورای حقوق بشر سازمان ملل.»
بر اساس این طرح همچنین از دولت آلمان خواسته شده تا از برگزاری نشست ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل درباره وضعیت حقوق بشر در ایران و تمدید مأموریت گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد ایران حمایت کند.
در روزهای گذشته نیز شاهد لفاظی برخی مقام های آلمانی از جمله وزیر امور خارجه آلمان در این خصوص بودیم که از سوی همتای ایرانی بی پاسخ نماند.
«آنالنا بائربوک» وزیر خارجه آلمان در یک رشته توییت نوشت که اروپا در حال کار روی بسته بعدی تحریمی علیه ایران است که هفته آینده اعلام می‌شود. وی تاکید کرد که در تلاش هستند تا جلسه ویژه‌ای درباره ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل برگزار شود.
این نخستین بار نیست که وزیرخارجه آلمان با اتخاذ رویکردی خصمانه و مداخله جویانه علیه ایران موضع گیری می‌کند. او چند روز پیش در مصاحبه با روزنامه «بیلد» ادعای موهوم خود درباره «سرکوب زنان و معترضان» در ایران را تکرار و اعلام کرد که برلین از توقیف دارایی‌ها و ممنوع الورود کردن برخی افراد مسئول ایرانی اطمینان حاصل خواهد کرد.
ادعاها و اتهامات وزیر امور خارجه آلمان با واکنش همتای ایران خود مواجه شد و «حسین امیرعبداللهیان» در توییتر خطاب به همتای آلمانی خود نوشت: «خانم وزیر خارجه آلمان! مواضع تحریک آمیز، مداخله جویانه و غیردیپلماتیک نشان دهنده پختگی و تدبیر نیست.»
وزیر امور خارجه با بیان اینکه «تخریب پیوندهای قدیمی پی‌آمدهای بلندمدت دارد» به همتای آلمانی خود یادآور شد: «آلمان می‌تواند تعامل را برای مقابله با چالش‌های مشترک انتخاب کند و یا راه تقابل در پیش بگیرد. »
دولت و پارلمان آلمان در حالی خود را حامی مردم ایران نشان می دهند که بزرگترین جنایت حقوق بشری را در جریان جنگ تحمیلی ۸ ساله صدام دیکتاتور حزب بعث عراق علیه مردم این مرز و بوم و مردم مناطق شمالی عراق روا داشتند.
پرونده سیاه تسلیح صدام به انواع سلاح شیمیایی
آمار شهدای دفاع مقدس ۲۱۳ هزار و ۲۵۵ نفر است که از این تعداد ۱۵۵ هزار و ۸۱ نفر در جبهه‌های جنگ و ۱۶ هزار و ۱۵۴ نفر بر اثر حمله‌های هوایی و توپخانه‌ای دشمن به شهرها و مناطق مسکونی، ۱۱ هزار و ۸۱۴ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ و ۹ هزار و ۸۸۹ نفر در سایر موارد به شهادت رسیدند امااستفاده این رژیم از سلاح شیمیایی در جبهه‌ها و حتی مناطق مسکونی صفحه دردناک‌تر هشت سال مقاومت ملت ایران در برابر تهاجم رژیم بعثی عراق بود.
شمار زیادی از شهروندان غیرنظامی در بمباران شیمیایی شهرهایی چون «سردشت» و «اشنویه» در آذربایجان غربی، «حلبچه» در اقلیم کردستان عراق و روستاهای مریوان در استان کردستان و دیگر مناطق جنوب ایران بر اثر استنشاق گازهای شیمیایی جان خود را از دست دادند.
طبق آخرین بررسی‌ها، رژیم بعثی عراق در طول هشت سال دفاع مقدس در سایه سکوت مدعیان دورغین حقوق بشر با استفاده از ۶ هزار بمب شیمیایی در قالب ۲۴۲ نوبت بمباران، جنایت‌های گسترده‌ای را مرتکب شد که تنها بخش کمی از این جنایت در رسانه‌های غربی منعکس شد.
در مجموع ۲۰۷ شرکت اروپایی از جمله شرکت‌هایی از کشورهای هلند، آلمان و فرانسه در دوران جنگ تحمیلی به رژیم بعث عراق سلاح کشتار جمعی شیمیایی و تجهیزات مرتبط با آن را فروختند که بعدها دادگاه بین‌المللی «لاهه» جنایت بمباران شیمیایی صدام را نسل‌کشی علیه بشریت اعلام و به آن رای داد.
مقامات جمهوری اسلامی ایران همواره از تریبون های مختلف، یاد این خاطرات تلخ را زنده نگه می دارند تا پرونده سیاه ناقضان حقوق بشر به فراموشی سپرده نشود و امروز مقام های آلمانی جنایت های سیاه و غیربشردوستانه خود گذشته خود را فراموش کرده و برخی ادعاها را مطرح می کنند که کاملا در تناقض با سیاست های دیروز و امروز آنان است.
چندی پیش در جریان نشست عمومی‌کنفرانس خلع سلاح سازمان ملل متحد در ژنو، اسماعیل بقایی هامانه سفیر و نماینده دائم ایران با یادآوری سابقه آلمان در تجهیز رژیم صدام به سلاح های شیمیایی، مسئولیت دولت آلمان برای رسیدگی جدی به این موضوع را یادآور شد و تاکید کرد که همه اشخاص حقیقی و حقوقی که به هر نحو در مسلح کردن دیکتاتور سابق عراق به تسلیحات شیمیایی سهیم بوده اند، در ارتکاب جنایات جنگی صدام شریکند و این موضوع به هیچ عنوان با گذشت زمان فراموش نخواهد شد.
ژست دلسوزی برلین با غلبه منافع اقتصادی بر ارزش های انسانی
با وجود ممنوعیت به کارگیری سلاح‌های شیمیایی توسط سازمان ملل متحد، در جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران به طور مکرر این سلاح‌ها توسط این رژیم مورد استفاده قرار می‌گرفت و هیچ اعتراضی نیز با وجود انتشار اخبار و گزارش های مختلف از این جنایت ها صورت نمی گرفت. اکنون روشن شده است دول غربی که به طور همه جانبه از رژیم بعث حمایت می‌کردند چون در تجهیز سلاح های شیمیایی عراق نقش فعالی داشتند به همین خاطر سیاست سکوت اختیار کرده بودند.
از جمله کشورهایی که در کنار دیگر کشورها مثل امریکا، فرانسه و انگلیس به تجهیز رژیم بعث پرداخت آلمان بود که حتی رسانه‌ها و برخی مقامات آلمان هم به آن اعتراف کردند.
روزنامه «واشنگتن پست» در یکی از گزارش‌های خود حمایت شیمیایی آلمان از عراق در دهه ۱۹۸۰ را موضوعی دانسته که اسناد و شواهد فراوانی برای آن وجود دارد. ضمن اینکه تا سال ۱۹۸۹، پشتیبانی آلمان از عراق در زمینه تسلیحات شیمیایی موجب شد تا این کشور به بزرگترین تولیدکننده گازهای شیمیایی جنگی خاورمیانه تبدیل شود.
بر اساس آماری که در این اسناد و مدارک منتشر شده است تعداد شرکت‌های آلمانی تامین کننده تسلیحات شیمیایی رژیم صدام در جنگ با ایران به رقم ۸۰ مورد رسید که نشان دهنده حجم گسترده این حمایت‌ها و پشتیبانی‌ها است.
همچنین گزارش ۱۱ هزار صفحه‌ای ارسال شده در سال ۲۰۰۲ برای سازمان ملل متحد، جزئیات نحوه تشویق عراق از سوی شرکت‌های آلمانی برای تولید سلاح‌های شیمیایی و معمولی را به خوبی و با لحاظ کردن تمامی موارد و جزئیات تشریح کرده است.
مجله «اشپیگل» چاپ آلمان نیز ذیل یکی از گزارش‌های خود درباره جزئیات تجهیز رژیم بعث به سلاح‌های شیمیایی توسط آلمان نوشت:یک عراقی به نام علی قاضی گرفتار زندان صدام می‌شود که با وساطت رئیس‌جمهوری و وزیر امور خارجه آلمان از مرگ نجات پیدا می‌کند. پس از بازگشت وی به آلمان با همکاری یک افسر عضو سازمان ضدجاسوسی آلمان غربی، ترتیب صدور یک کارخانه تهیه سلاح‌های شیمیائی به عراق داده می‌شود.
به گزارش این مجله، علی قاضی پس از بازگشت به آلمان بلافاصله با کمک یک عضو ارتش سازمان ضدجاسوسی آلمان در شهر هامبورگ شرکت صادرات و واردات تأسیس می‌کند و از طریق این شرکت از «کنسرن معروف فورستای آلمان» وسائل یک کارخانه بزرگ تولید اسلحه شیمیایی را خریداری می‌کند. این کارخانه قادر بود سالیانه یک میلیون و هفتصد و شصت هزار تن مواد شیمیایی را به گازهای کشنده خردل و تابون مبدل کند. بنابراین گزارش، صدور و حمل چنین کارخانه عظیمی به یک‌باره صورت نگرفته بلکه در قطعات و دفعات متعدد به واسطه ترکیه به عراق صادر می‌شد.
بنابر گزارش همین مجله، اطلاعات تحقیقات محرمانه حاکی از آن است که تأسیسات شیمیایی ساخته شده توسط شرکت‌های آلمانی در سامره عراق در زمان خود موفق به تولید مواد شیمیایی بسیار مرگ‌بار تابون و لاست هم شده‌اند. کارشناسان آلمانی همچنین متوجه شده بودند که سه کارخانه فروخته شده آلمانی به عراق قادر به تولید اسید سیائیدریک غلیظ و فشرده است.
«ادو اولفکات» خبرنگار آلمانی روزنامه مشهور «فرانکفورتر آلگماینه» که در دوران جنگ تحمیلی خبرنگار اعزامی این روزنامه به مناطق جنگی عراق بود، می‌گوید : مقامات آلمانی بسیار خرسند بودند که این گازها را برای استفاده علیه ایران به صدام داده‌اند.
البته در این ارتباط با توجه به انتشار برخی اسناد در خصوص واگذاری مواد و تجهیزات شیمیایی از سوی کشورهایی چون آلمان و فرانسه به صدام و ادامه مشکلات برای مجروحان شیمیایی جنگ تحمیلی با گذشت چند دهه و درخواست های مکرر ایران از آلمان برای پاسخگویی در این زمینه، می توان اقدامات حقوقی را در سطح بین المللی برای کسانی که از این اقدامات آسیب دیده اند به خصوص خانواده های قربانی سلاح های شیمیایی در شهرهای مرزی ایران دنبال کرد.
در مجموع آلمان و دیگر بازیگران غربی از حقوق بشر همواره به عنوان یک ابزار برای پیشبرد منافع خود سود می برند به طوری که سیاست یک بام و دو هوای آنها در این زمینه بر کسی پوشیده نیست.
آنها حدود ۳۵ سال پیش کنار صدام در جنگ هشت ساله ایستادند و عراق را علیه مردم ایران تا بُن دندان به سلاح های شیمیایی مجهز کردند. بنابراین تاکتیک حقوق بشری آنها مدت ها است که نخ نما شده و به قول معروف «این حنا دیگر رنگی ندارد.»
