چهل و یک سال قبل، همین اواخر آبان، حضرت امام (ره) سخنرانی نسبتا مفصلی در جمع مسئولان بنیاد شهید سراسر کشور و گروه‌هایی دیگر داشتند که در آن نکاتی ماندگار و تاریخی ارائه فرمودند: «امروز ما مواجه با همه قدرت‌ها هستیم و آنها در خارج و داخل دارند طرح‌ریزی می‌کنند؛ برای اینکه این انقلاب را بشکنند و این نهضت اسلامی و جمهوری اسلامی را شکست بدهند و نابود کنند. و این یک تکلیف الهی است برای همه که اهمّ تکلیف‌هایی است که خدا دارد؛ یعنی، حفظ جمهوری اسلامی از حفظ یک نفر – ولو امام عصر باشد – اهمیتش بیشتر است؛ برای اینکه امام عصر هم خودش را فدا می‌کند برای اسلام. همه انبیا از صدر عالَم تا حالا که آمدند، برای کلمه حق و برای دین خدا مجاهده کردند و خودشان را فدا کردند. پیامبر اکرم آنهمه مشقات را کشید و اهل بیت معظم او آنهمه زحمات را متکفّل شدند و جانبازی‌ها را کردند؛ همه برای حفظ اسلام است.»
مقام معظم رهبری نیز در بیاناتی اشاره داشتند «جمهوری اسلامی، امانت تاریخی انبیای عظام الهی است. آرزوی موسی و عیسی و آرزوی همه اولیا و ائمه بزرگوار ماست که امروز تحقق پیدا کرده است؛ ولو ناقص. (کاملش هم، ان‌شاءالله، در دوران حکومت کبری و ولایت عظمای حضرت بقیةالله فی الارضین، ارواحنالتراب‌مقدمه‌الفداء، ظاهر و آشکار خواهد شد.) این، بار خیلی سنگین و محموله‌ی پر ارزشی است.»
این دو نگاه که از یک سرچشمه جاری می‌شود، فلسفه، جایگاه و اهمیت نظام اسلامی را نمایان می‌کند. انقلاب و نظام اسلامی، مُهر پایانی بر بیش از هزار سال مظلومیت و محدودیت شیعه در تاریخ بود. نظامی که بنایش بر عدل است و فلسفه قیام خود را اقامه حدود و شریعت الهی می‌داند، هم اولیائی دارد و هم اعدائی؛ هم نصرت الهی و مستضعفان شامل حال او می‌شود و هم کینه و عداوت دشمنان قسم‌خورده گریبانگیرش می‌شود. اما وقتی محدودیت و محرومیت پس از قرن‌ها به بسط ید و قدرت تبدیل شده و حکومت، زیر پرچم امیرالمؤمنین علیه‌السلام تعریف می‌شود، باید حرمت این مبسوط‌الید بودن را متولیان امر نگاه دارند. اقوال و افعال، احکام و اوامر، توفیقات و ناکامی‌ها، همه و همه به اسم اسلام ثبت و تجزیه و تحلیل می‌شود.
برآیند نقاط قوت و ضعف در این چهل و چند سال، با درنظرگرفتن دشمنی‌های بی‌وقفه، آمد و شد تفکرات، دولت‌ها و مجالس گوناگون، ریزش‌ها و رویش‌ها و مرور شاخصه‌های کمّی و کیفی، به موفقیت جمهوری اسلامی گواهی می‌دهد اما نکته حائز اهمیت که در کلام رهبر معظم انقلاب نیز اشاره شده است، «نقص» به‌زعم بنده طبیعی در تحقق آن آرزوهای عظیم است. هیچ ایرادی ندارد که ما معترف به نقص‌ها و کاستی‌ها باشیم و البته پر از ایراد است اگر با بی‌انصافی، نقاط قوت و افتخارآمیز نظام اسلامی را یادآور نشویم. این روزها جمعیت زیادی از دو سمت بام، سقوط می‌کنند؛ گروهی که همه اجزاء جمهوری اسلامی را مقدس و منزه می‌پندارند و دسته‌ای که همه آنچه از آنان صادر می‌شود را به ناجوانمردانه‌ترین وضعیت، تعبیر و تفسیر و قضاوت می‌کنند. اما حق این است که باید به ضعف‌ها، نقص‌ها و کژکارکردها معترف بود و در حد وسع به حل آن مبادرت ورزید و از سویی حدیث و شکر نعمات کنیم تا هم زیادتی نصیب شود و هم امید روزافزون، حاصل.
