چند روز پیش، تصاویری از خدمات رسانی و محرومیت زدایی در یکی از استان های کمتر برخوردار کشور دیدم. یک فرمانده نظامی محبوب، با مردم سخن می گفت و از نزدیک در جریان مشکلاتشان قرار می گرفت و حتی در چند مورد، از شدت محرومیت در امکاناتی چون آب و برق، تعجب می کرد.
در اغلب کشورها مرسوم است که در زمان بحران هایی از قبیل سیل و زلزله، نیروهای نظامی به کمک مردم می آیند و در کنار سایر دستگاه های اجرایی و خدماتی کشور می ایستند. این رویه در کشور ما نیز دنبال می شود و نیروهای مسلح ما، خالصانه تر و جدی تر از آنچه متداول است به کمک مردم می شتابند و خود را خادم مردم و به ویژه محرومان می دانند.
من رفتار آن فرمانده نظامی را که پای درد دل مردم محروم نشسته و به کمک آنها شتافته تحسین کرده و دست او را می بوسم، اما سایر مسئولان و بخش رسمی خدمات رسانی در کشور چه جوابی دارند؟ این که یک چهره جهادی، برای اولین بار از مشکلات مردم یک روستا گزارش تهیه کند، آن شخص و افراد مشابه او را محبوب می کند، اما مسئولان را محکوم می کند. ما با این همه امکانات و منابع خدادادی از یک سو و تعداد بسیار بالای جوانان پرانرژی که در سایه انقلاب اسلامی، اغلب آنان تحصیلات عالی دارند از سوی دیگر، در اغلب حوزه ها شایسته وضعیتی بهتر از آن هستیم که امروز شاهدیم. وضعیت عقب ماندگی کشور در بسیاری از حوزه ها، در دولت های یازدهم و دوازدهم تشدید شده است. تولیدات علمی، ساخت مسکن، رشد اقتصادی و بسیاری از موارد دیگر در دهه گذشته رو به کاهش بوده یا حداقل ثابت مانده است. ما در حوزه حکمرانی، نیازمند یک نهضت بزرگ خدمت رسانی هستیم و با کار عادی و معمولی، عقب ماندگی و ضعف های موجود، جبران نخواهد شد. چنین نهضتی در برخی دوره ها پیش از این وجود داشته و تجربه موفقی از آن وجود دارد که با برطرف ساختن اشکالات، می توان گام های بلندی برداشت. از باب نمونه، مسکن مهر، طرحی بسیار بزرگ و نهضتی جدی برای خانه دار کردن مردم بود و منتقدان نیز هیچ گاه جایگزینی برای آن نیافتند، اما مدل تامین مالی پروژه های عظیم مسکن مهر اشکالاتی داشت که باید در این دولت برطرف شود. با انگیزه ای که در دولت و مجلس فعلی وجود دارد، مسیر خدمت رسانی هموار است. باید کسانی که توان همگامی با دولتمردان و به ویژه شخص رئیس جمهور ندارند هرچه سریعتر از این قطار پیاده شوند و دولت با مدیرانی ادامه دهد که عزمشان برای خدمت جهادی و شبانه روزی جزم است. نباید فرصت را از دست داد. زمان به سرعت در حال سپری شدن است.
سید محمد بحرینیان
