محمد صادق کوشکی در واکنش به عضویت دائم کشورمان در سازمان شانگهای گفت: ایران سال‌ها است که به عنوان عضو ناظر در اجلاس شانگهای حضور دارد که این اجلاس عملاً به یک سازمان تبدیل شده است و در واقع یک سازمان بین‌المللی است.
این استاد دانشگاه تهران در ادامه تصریح کرد: از سالهای ۸۵ به بعد که عضو ناظر بودیم، فرصت خوبی وجود داشت که در سالهای دهه‌ی ۹۰ بتوانیم نوع عضویتمان را تغییر دهیم و به عضو اصلی تبدیل شویم و از فرصت‌های تجاری و اقتصادی این سازمان استفاده کنیم.
وی افزود: این سازمان حول مسائل امنیتی شکل گرفت اما مسائل اقتصادی نیز در آن توسعه پیدا کرد. لذا فرصت‌های خوبی را برای توسعه اقتصاد صادرات محور ایجاد کرد که این موضوع جزو اهداف رئیسی و همچنین نیاز کشور است.
این کارشناس مسائل سیاسی با انتقاد از عملکرد دولت قبل به جهت عدم تلاش برای تبدیل عضویت ایران به عضویت اصلی در این سازمان گفت: متاسفانه در دولت قبلی صرفاً شاهد حضور رئیس جمهور و سخنرانی وی در سازمان شانگهای بودیم که بعد از سخنرانی موضوع تغییر نوع عضویت ایران پیگیری نمی‌شد.
کوشکی همچنین در خصوص عدم تمایل اعضای سازمان شانگهای برای عضویت ایران نیز گفت: طرف‌های مقابل در سازمان شانگهای، مخصوصاً چینی‌ها وقتی نگاه رو به غرب دولت روحانی را می‌دیدند با حضور ایران به عنوان عضو اصلی موافقت نمی‌کردند و مانع می‌شدند و البته این اختیار را نیز داشتند.
وی ادامه داد: حتی روسیه نیز چندان مایل به عضویت ایران در این سازمان نبود.
این تحلیلگر مسائل بین‌المللی در ادامه تصریح کرد: اما الان شرایط تغییر کرده است؛ روسیه و چین به عنوان عضو اصلی این سازمان بین‌المللی می‌دانند که ایران به دنبال تبدیل اقتصادش از نفت فروشی به اقتصاد صادرات محور است.
کوشکی افزود: به همین خاطر ایران مایل است از فرصت‌های این سازمان و کشورهای عضو این سازمان استفاده کند. البته طبیعی است که در قبال این امتیاز، ما نیز باید امتیازاتی را به سازمان بدهیم که در واقع یک حالت بده بستان وجود دارد و عملاً این مسئله، هنگام عضویت در یک مجموعه طبیعی است.
وی همچنین گفت: نکته مهم دیگر این است، که باید کسانی که دست‌اندرکار حوزه‌های صادراتی در وزارتخانه‌های مختلف هستند، نسبت به قواعد و قوانین این سازمان و فرصت‌های ناشی از عضویت ما در این سازمان، به صورت جدی توجیه شوند تا ما به عنوان یک عضو اصلی از امتیازات حضور در این مجموعه، بیشترین بهره را ببریم و این فرصت به دست آمده تلف نشود.
