وقوع بحران‌های امنیتی پایدار در افغانستان و سقوط ولایات و مناطق مختلف این کشور همسایه، قطعا خبر خوبی برای منطقه نیست. در قاموس سیاست خارجی آمریکا و فارغ از این‌که چه کسی در رأس معادلات سیاسی و اجرایی واشنگتن حضور داشته باشد، «افغانستان بحران زده» یکی از قطعات «جهان اسلام دفرمه شده» محسوب می شود. بی دلیل نیست که «ایجاد بحران‌های مزمن در افغانستان»
به مخرج مشترک راهبردی و نقطه اتصال دولت‌های بوش پسر، اوباما، ترامپ و بایدن تبدیل شده است. تصویری که امروز در افغانستان مشاهده می کنیم دل هر انسان آزاده ای را می آزارد .در رسانه های غربی همگان از دوگانه « طالبان-دولت افغانستان»سخن می گویند و بس! گویا این بحران «پیش زمینه»یا « نقطه آغاز» دیگری نداشته و آنچه امروز در افغانستان رخ می دهد، در بستر زمانی روزها و هفته های اخیر باید تجزیه و تحلیل شود.
تصویر نهان افغانستان، از تصویر آشکار آن به مراتب دردناک تر است.این تصویر آشفته و تاریک محصول ۲۰ سال اشغالگری آمریکایی‌ها و اعضای ناتو در افغانستان است. «صلح در افغانستان»خط قرمز بایدن است، چنانچه در دولت ترامپ نیز خط قرمز بود. با این حال دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان آمریکا هر دو اصرار دارند با کلید واژه« صلح افغانستان»تا می توانند بازی کنند. طی ماه‌های اخیر مقامات آمریکایی سرمایه‌گذاری ویژه‌ای‌بر روی مذاکرات طالبان و دولت افغانستان صورت داده‌اند.اکنون بایدن و همراهانش از جمله آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه و جیک سالیوان مشاور امنیت ملی وی معتقدند انعقاد یک توافق حداقلی با اسم صلح میان طرفین می‌تواند به برگ برنده‌ای برای کاخ سفید تبدیل شود! بسی مضحکانه است که«مصدر تولید ترور و خشونت در افغانستان» اکنون ژست «حامی مذاکرات صلح» در این کشور را به خود بگیرد. ترامپ ، اوباما و بوش پسر، هر سه در طول مدت حضور خود در کاخ سفید، میلیون‌ها مرد، زن و کودک افغان را به خاک و خون کشیده و حتی از سال ۲۰۱۳ تاکنون، عده‌ای از بازماندگان داعش و گروه‌های تروریستی- تکفیری را به مناطق مرزی و قبایلی افغانستان و پاکستان سوق داده‌اند!
بهتر است هر چه سریع تر «روی نهان بحران افغانستان» در مقابل دیده افکار عمومی دنیا قرار گیرد. بهتر است مقامات آمریکایی پاسخ دهند که اگر واقعا در صدد ایجاد صلح و ثبات در این کشور جنگ زده آسیایی و مسلمان هستند، چرا از سال ۲۰۱۸ میلادی و پس از در هم شکستن خلافت خودخوانده تروریست‌های تکفیری در عراق و سوریه زمینه انتقال هزاران تن از اعضای داعش را به افغانستان و مناطق قبایلی و مرزی فراهم ساختند! ناآرامی های امروز افغانستان را نباید به صحنه طناب کشی طالبان و دولت اشرف غنی تشبیه کرد. بهتر است کمی به جای «طرف‌های دعوا» بر روی«موضوع دعوا»متمرکز شد. موضوع دعوا در اتاق‌های فکر آمریکا، «چگونگی ایجاد صلح واقعی در افغانستان» نیست، بلکه « چگونگی هدایت افغانستان بحران زده در ذیل واژه صلح»است. بدون شک دیری نخواهد پایید که از این بازی وقیحانه واشنگتن و شرکای آن در ناتو پرده برداشته شود….
حنیف غفاری
