چین با 4/1 میلیارد نفر جمعیت با رشد سریع اقتصادی در رده بالاترین اقتصادهای جهانی قرار دارد. رشد و توسعه سریع اقتصادی و صنعتی این کشور موجب شده مصرف نفت خام در این کشور در سال 2020، به بیش از 14 میلیون بشکه در روز برسد که این رقم ۴ برابر مصرف آن در سال 2008 است. مصرف نفت خام چین معادل 14 درصد مصرف جهانی آن است.
این میزان مصرف نفت خام موجب شده تامین نفت، به یکی از مسائل مهم امنیت انرژی این کشور تبدیل شود. چین برای تامین نفت مورد نیاز خود، راهبرد‌های متعددی را در پیش گرفته است.
* افزایش تولید
چین به منظور تامین امنیت انرژی خود در گام اول تلاش کرده است حداکثر میزان خودکفایی در تولید نفت را به دست آورد. طبق اطلاعات اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده (EIA)، چین با 62/25 میلیارد بشکه، سیزدهمین ذخایر ثابت‌شده نفت متعارف جهان را در اختیار دارد. ذخایر اثبات‌شده غیرمتعارف نفت چین، از جمله نفت سنگین و فوق‌سنگین، شن و ماسه‌های نفتی، نفت فشرده و نفت کروژن نیز در میان بزرگ‌ترین منابع جهان است. در سال‌های اخیر چین تلاش بسیاری برای افزایش تولید نفت خود کرده است اما سیاستهای چین با هدف تولید بیشتر نفت در داخل منجر به رشد قابل توجهی در تولید نفت نشده است. محدودیت‌های زمین‌شناسی، فناوری و اقتصادی، تولید نفت غیرمتعارف چین را با محدودیت مواجه کرده است. در حال حاضر پکن توانایی تولید ۲۷ درصد نفت خام مصرفی خود را در داخل دارد.
* واردات نفت خام
رشد مصرف نفت خام و ناتوانی چین در تولید نفت مورد نیاز خود موجب شده این کشور از سال ۱۹۹۳ به یک وارد‌کننده بزرگ نفت خام تبدیل شود. چین در سال ۲۰۲۰ به طور متوسط روزانه 85/10 میلیون بشکه نفت خام وارد کرده است؛ این رقم معادل 4/73 درصد مصرف نفت خام مصرفی‌اش بوده است. واردات چین در سال ۲۰۲۰ نسبت به سال۲۰۰۰ بیش از ۳ برابر افزایش پیدا کرده است. این حجم از واردات، چین را از سال ۲۰۱۷ به وارد‌کننده شماره یک نفت خام در جهان تبدیل کرده است.
وابستگی انرژی به منابع خارجی می‌تواند گزینه‌های سیاسی چین را در داخل و خارج از آن کشور محدود و امنیت ملی آن را با چالش‌های اساسی رو‌به‌رو کند. جابه‌جایی‌های ناگهانی در بازار انرژی و بی‌ثباتی سیاسی خارج از مرز‌های چین، ممکن است دسترسی به منابع انرژی خارجی را کاهش دهد یا هزینه واردات انرژی را به طرز چشمگیری افزایش دهد و توانایی چین را برای دستیابی به اهداف ملی خود با مشکل مواجه کند.
چین برای اطمینان از تامین کافی، بموقع و مناسب نفت وارداتی مورد نیاز خود، چند استراتژی را دنبال کرده است. به عنوان نخستین گام، چین در سال‌های اخیر تلاش کرده منابع بین‌المللی تامین‌کننده نفت خام خود را تنوع بخشد. در گام دیگر چین تلاش کرده است سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در زمینه اکتشاف و تولید نفت در خارج از کشور داشته باشد و سهم دارایی‌‌های خود را در این سرمایه‌گذاری‌ها به نحو مناسبی کنترل کند. سرمایه‌گذاری در پروژه‌های زیر‌ساختی خط لوله‌های انتقال نفت و تلاش برای متنوع کردن مسیر‌های انتقال انرژی به چین و ایجاد امنیت در آن، از دیگر راهبرد‌های کلان چین در این حوزه بوده است. ابتکار کمربند و جاده را می‌توان در این مسیر برای چین بسیار راهگشا دید. افزایش ذخایر نفت استراتژیک نیز راهبرد دیگری است که چین تلاش کرده آن را بویژه در زمان‌هایی که قیمت نفت پایین است، دنبال کند.
* تنوع پایگاه‌های وارداتی استراتژیک برای تضمین امنیت انرژی چین یا رقابت صادرکنندگان نفت برای کسب سهم بازار نفت خام چین
شرایط مختلف سیاسی- اقتصادی کشور‌های صادر‌کننده نفت، مرتبا بر میزان صادرات نفت آنها به چین اثر گذاشته است، هر چند کشور‌های صادر‌کننده نفت همواره تلاش می‌کنند سهم خود را از این بازار بزرگ حفظ کنند و آن را توسعه دهند.
سال ۲۰۲۰ عربستان با 69/1 میلیون بشکه در روز، بیشترین صادرات نفت به چین را داشته و بیش از ۱۵ درصد سهم بازار صادرات نفت خام به چین را در اختیار دارد. پس از عربستان، روسیه با فاصله اندکی با 67/1 میلیون بشکه در روز در جایگاه دوم قرار دارد. رقابت تنگاتنگی در سال‌های اخیر بین مسکو و ریاض برای صادرات نفت به چین شکل گرفته است. در سال‌های اخیر روسیه تلاش کرده با قرار‌داد‌های تجاری و سرمایه‌گذاری مشترک بلندمدت با چین، زیرساخت‌های استخراج و انتقال نفت خود به چین را به طور گسترده‌ای توسعه دهد و صادرات پایدار خود به به چین را تضمین کند.
واردات نفت خام چین از ایالات متحده در سال 2019 در نتیجه جنگ تجاری میان این ۲ کشور و اعمال تعرفه‌ها بر بسیاری از کالاهای وارداتی از ایالات متحده- از جمله نفت خام- بشدت کاهش یافت اما در ابتدای سال ۲۰۲۰ دولت ترامپ با امضای توافقنامه تجاری توانست میزان فروش نفت خام خود را به چین در مقایسه با سال ۲۰۱۹ بیش از ۳ برابر افزایش دهد. متوسط صادرات نفت آمریکا به چین در سال ۲۰۲۰ به ۳۹۴ هزار بشکه در روز رسید و آمریکا در رتبه هفتم صادرکنندگان بزرگ به چین ایستاد.
تحریم‌هایی که از سال ۲۰۱۹ علیه ایران و ونزوئلا اعمال شد، به طور قابل توجهی بر توانایی آنها در صادرات نفت تأثیر می‌گذارد و سهم آنها از واردات نفت چین را کاهش داد. این امر موجب شد عراق با 28/1 میلیون بشکه در روز در سال 2020 به سومین صادر‌کننده نفت به چین تبدیل شود.
علاوه بر تلاش‌های سیاسی و اقتصادی کشور‌ها برای صادرات نفت به چین، صادرات نفت به چین را باید در پازل بزرگ‌تر روابط آمریکا- چین به عنوان ۲ ابرقدرت هم دید. وابستگی زیاد چین به نفت غرب آسیا از یک سو و وابستگی بیشتر کشور‌های این منطقه به ایالات متحده و نفوذ آمریکا بر سیاستهای آنها، موجب می‌شود چین از وابستگی بیش از حد به این کشور‌ها امتناع کند. نفوذ آمریکا بر این کشور‌ها می‌تواند میزان جریان نفت آنها به چین را تحت تاثیر قرار دهد که این امر بویژه برای چین در زمان بالا گرفتن اختلافات احتمالی میان چین و آمریکا خطرناک است، لذا چین تمایل دارد بتواند در عین رابطه تجاری با کشور‌های حامی آمریکا در منطقه غرب آسیا به نوعی از وابستگی خود به آنها بکاهد.
* سهم ایران در بازار نفت چین
سهم ایران در بازار چین در دهه گذشته متأثر از تحریم‌های بین‌المللی و ایالات متحده با تغییراتی رو‌به‌رو بوده است. سال ۲۰۱۱ ایران با صادرات روزانه ۵۵۷ هزار بشکه در روز ۱۱ درصد نفت وارداتی به چین را تامین می‌کرد. سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ چین تحت تاثیر تحریم‌های اعمال‌شده علیه ایران، ۲۰ درصد خرید خود را از ایران کاهش داد و سهم ایران از بازار نفت وارداتی چین به ۸ درصد رسید.
سال ۲۰۱۳ پیشرفت در مذاکرات هسته‌ای موجب شد چین خرید خود را از ایران ۲۸ درصد افزایش دهد. از آن زمان تقریبا میزان واردات نفت چین از ایران ثابت ماند و امضای توافقنامه برجام نیز در آن تغییر چشمگیری ایجاد نکرد. واردات نفت از ایران سال ۲۰۱۶ نسبت به سال ۲۰۱۵ تنها 7/3 درصد افزایش داشت. با خروج آمریکا از برجام و تشدید تحریم‌ها علیه ایران، چین تلاش کرد سهم خرید نفت خود از ایران را حفظ کند و در این مدت تلاش کرد آن را تا حدی افزایش دهد. در پایان مهلت معافیت شش ماهه آمریکا به ایران در آوریل ۲۰۱۹، چین میزان خرید خود از ایران را به ۸۰۰ هزار بشکه در روز رساند. اما با پایان معافیت‌های تحریمی آمریکا در مه ۲۰۱۹، چین در ابتدا خرید نفت از ایران را به طور رسمی متوقف کرد. اما داده‌های غیررسمی نشان می‌دهد تاجران چینی و ایرانی در این مدت مسیر‌های جدیدی را برای تجارت نفت پیدا کرده‌اند و صادرات نفت ایران در ۲ ماه آخر تابستان گذشته به ۳۳۸ هزار بشکه در روز رسید که این رقم معادل ۶۷ درصد کل صادرات نفت ایران در این مدت بوده است. تلاش‌های چین برای خرید نفت از ایران با وجود گستردگی بازار فروش نفت و موانع تحریمی موجود برای خرید از ایران نشانگر اهمیتی است که ایران برای چین دارد.
باید توجه داشت ایران به عنوان بازیگری مستقل در منطقه غرب آسیا که برخلاف بیشتر صادرکنندگان نفت این منطقه به چین، به آمریکا وابسته نیست، می‌تواند نقش مهمی در تعادل رابطه چین و آمریکا در این منطقه و صادرات نفت به چین بازی کند و بازی برد-بردی را با چین رقم بزند. مسلما این عمل نیازمند برنامه‌ریزی و هوشمندی سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران این حوزه است. بی‌توجهی به این امر در میان‌مدت می‌تواند موجب شود دیگران گوی سبقت را در این عرصه ربوده و مزیت نسبی ما اثرگذاری خود را از دست بدهد.
فاطمه فهیمی
