شاید از سال ۹۶ به این‌سو، حامیان و هواداران سرسخت روحانی هم امید چندانی به دولت او نداشته‌اند. دیگر حرف‌های او جنجال به پا نمی‌کند، وعده‌اش پیرامون گشایش اقتصادی، تأثیر مثبتی بر بازار نمی‌گذارد و برنامه‌هایش در میان اجزای مختلف حاکمیت، مدافعی نمی‌یابد. موافقان و مخالفان منتظرند تا دولت به‌آرامی پایان یابد اما گویا خود دولت چنین قصدی ندارد.
یک. علی‌رغم موارد پیش‌گفته، برخی مواضع رئیس‌جمهور و حلقه اطرافیان او، تحریک‌کننده است و در شنونده حس انزجار ایجاد می‌کند. چند روزی بیشتر از این سخن رئیس‌جمهور که «وضع اقتصاد ایران از آلمان بهتر است» نگذشته بود که مشاور او، برای توجیه کم‌کاری و عدم حضور رئیس دولت در عرصه‌های مختلف فعالیت و حتی عدم حضور در مجلس ، به فعالیت‌های میدانی رئیس یک قوه دیگر طعنه و کنایه زده است. گویا در منطق حلقه بسته دولت، حضور رئیس مجلس در میان اقشار مختلف و حتی حضور در بخش مراقبت‌های ویژه یک بیمارستان کرونایی، نمایشی محسوب می‌شود، اما عدم حضور رئیس‌جمهور در میان مردم و حتی عدم حضور در مجلس، از سر تدبیر و درایت است.
دو. جالب آنجاست که این جماعت، تنبلی و بیکاری را تئوریزه می‌کنند و برای آن توجیه هم می‌تراشند. چند روز پیش رئیس دفتر رئیس‌جمهور گفته بود “خون مقامات از مردم رنگین‌تر نیست اما اگر رئیس‌جمهور بخواهد به خاطر ابتلا به کرونا دو یا سه هفته در منزل بماند به کشور لطمه وارد می‌شود.” خوب است این سخن را به نظرسنجی بگذاریم، اما نه نظرسنجی از پشت شیشه خودرو که عادت مألوف دوستان است. مردم حتی اگر سابقه ۷ ساله این دولت را در نظر نگیرند و بخواهند بدون پیش‌فرض جواب دهند، خواهند گفت ما خودمان مسئول دولت را انتخاب کردیم که مشکلات ما را مشکل خود بداند و حتی در اوج بحران‌ها در میان ما حضور یابد. جالب آنجاست که رئیس‌جمهور، تقریبا در اغلب تصمیمات، دیدگاه‌های وزارت بهداشت را نادیده گرفته تا جایی که اعتراض و ناراحتی وزیر بهداشت را هم به همراه داشته اما وقتی کار به حضور شخص او در مجلس رسیده، طبق دستورالعمل ستاد ملی مقابله با کرونا، از شرکت در جلسه سر باز می‌زند. مردم حق‌دارند بپرسند این چه ستاد و چه دستورالعملی است که کودکان را به مدرسه و کارمندان را به محیط‌های آلوده‌کاری می‌کشاند، اما حضور چنددقیقه‌ای رئیس‌جمهور برای دفاع از وزیر خود و حفظ احترام جایگاه نمایندگان مردم را به مصلحت نمی‌داند. چگونه است که رئیس مجلس در اوج شیوع کرونا، برای دلگرم کردن کادر درمان، در بخش ICU یک بیمارستان دولتی در تهران حاضر می‌شود، اما مشاوران دولت در هیچ اجتماع مردمی حاضر نمی‌شوند و تنها پشت رایانه‌ها و تلفن‌های همراه خود نشسته‌اند و در تخریب دیگران توییت می‌زنند.
سه. دولت که مرزهای بی‌انگیزگی را پیش‌ازاین هم جابه جا کرده بود و در زمان اوج خود نیز رغبت چندانی به کار نداشت، بعید است در این ماه‌های پایانی هم آبی از آن گرم شود. پس‌ازاین، بیشتر مسئولیت متوجه رسانه‌ها و فعالان هر دو جریان کشور است. دولتی که در وسط میدان نباشد و با متن دیده نشود، لاجرم می‌خواهد به حاشیه متوسل شود. اگر تصاویر حضور رئیس یک قوه در جمع بیماران کرونایی ، باعث دلگرمی آن‌ها و کادر مظلوم درمانی است، دیگری چاره‌ای نمی‌یابد که با توییت و حرف‌های عجیب در صدر اخبار بماند. با این وضعیت هرقدر جلوتر برویم، احتمالا شاهد حرف‌ها و مواضع عجیب‌تر دولتی‌ها باشیم. باید هوشیار بود و به‌جای پرداختن به حواشی، نوک پیکان سؤال و نقد را به سمت کارنامه و دستاوردهای مجموعه‌ها گرفت.
سید محمد بحرینیان
