بحران آب یکی از مشکلاتی است که گریبان همه دنیا و بخصوص ایران ر گرفته است.
این موضوع بحدی جدی است که برخی کارشناسان به پیش بینی در این زمینه پرداخته و به این نتیجه رسیده که جنگ های آیند بر سر آب خواهد بود.
در بسیاری از مناطق هیچ راه چاره ای وجود ندارد و تنها راه کار برای این موضوع فقط صرفه جویی است،که آن هم فقط اندکی این مشکل را عقب می اندازد.
اما موضوع شهر من متفاوت است اندیمشک شهری است که در بین سه سد ( دز ، کرخه و بالا رود )محصور شده است .
اما می بینیم در کنار دریاچه های این سد ها مردم منطقه که به نوعی نسبت به این سد ها حق آب و گل دارند از نعمت آب آشامیدنی که حق طبیعی آنها است بی بهره هستند.
برخی اوقات در اندیمشک در گرمای حدود ۵۰ درجه اهالی محروم برخی روستای بخش الوار گرمسیری اندیمشک تنها ۲ تا ۲٫۵ ساعت در طول شبانه روز از نعمت آب بهره مند هستند.
این بخش با داشتن بیش از ۲۵ هزار نفر جمعیت و ۱۸۷ روستا و با وجود نزدیک بودن به منبع مهم تامین آب سالم خوزستان یعنی سد کرخه در حال حاضر با مشکل شدید تامین آب آشامیدنی رو‌به رو است.
این در حالی است که پروژه انتقال آب از همین منطقه برای استانهای دیگر در حال اجراست و برخی زمزمه های نیز در خصوص انتقال آب بیشتر از این منطقه به دیگر نقاط کشور شنیده می شوند.
حال موضوع این است که چرا از ظرفیت بر ای آب رسانی به روستا ها استفاده نمی شود ، مگر اهالی این روستا ها چه فرقی با مردم دیگر نقاط دارند؟!
یک از مؤلفه های اقتصاد مقاومتی مردمی کردن اقتصاد است، وجود این نعمت خدادادی و هزاران هکتار زمین می تواند نقطه قوتی برای تحقق اقتصاد مقاومتی در استان باشد.
با توجه به وضعیت مناسب آب و هوایی این منطقه می توان باغهای مرکبات را در این زمینه ها ایجاد کرد و در کنار آن صنایع جانبی و تبدیلی راهکاری برای ۱۸ هزار بیکار اندیمشک باشد.
