تارنمای خبری اندیشکده آمریکایی موسوم به شورای روابط خارجی (سی‌اف‌آر) گزارش داد: حتی در شرایطی که کووید – ۱۹ جهان را ویران می کند، بحث ثانویه ای درمورد تبعات طولانی مدت این بیماری همه‌گیر برای رهبری جهانی نمود یافته است.
اخبار بین الملل-در این گزارش آمده است: با کمال تعجب، بخش اعظم مباحث پیرامون چین و آمریکا متمرکز است و اینکه کدامیک در موضع بهتری برای رهبری بر جهان قرار دارد.
تاکنون هیچ یک از این دو کشور سزاوار توجه نیستند. این دو، هم مردم خود و هم بقیه جهان را ناکام گذاشته اند.
«شی جین پینگ» دبیرکل حزب کمونیست چین و «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری آمریکا بر نقطه ضعف های سیستماتیک کشورهایشان یا ناکامی های شخصی فائق نیامده و چه بسا در برابر آن از پای درآمده اند.
در زمان همه گیر شدن کووید – ۱۹، رهبری چین بدون شفافیت عمل کرد و افشاگران حقیقت را از میان برداشت. برخی شان درگذشتند و برخی دیگر همچنان مفقود هستند. چین همچنین روایاتی کذب در مورد این بیماری منتشر کرد.
هیچ کس چه خارج از چین و چه حتی در داخل این کشور، آمار گزارش شده پکن در مورد موارد ابتلا به کرونا یا تعداد فوت شدگان را باور ندارد.
تمایل حزب کمونیست چین برای دروغ پراکنی و تاکتیک های قهرآمیز به عنوان بخشی از ابزار دیپلماتیک، یک رسوایی دیپلماتیک خودآفرینی را رقم زده است.
رفتار واشنگتن نیز آمریکا را از مسیر دستیابی به رهبری جهان پس از کرونا محروم می کند.
ترامپ زمان را با سرسختی برای نادیده گرفتن جدی بودن این ویروس و لزوم تامین راهبردی برای واکنش به این تهدید از دست داد.
بروکراسی سلامت آمریکا آمادگی لازم برای مدیریت بر این بحران را نداشت.
در عرصه جهانی نیز کاخ سفید تحت زمامداری ترامپ مورد اقبال قرار نگرفت. اصرار مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا بر اشاره گروه ۷ به کووید – ۱۹ به عنوان «ویروس ووهان» در بیانیه ای مشترک ره به جایی نبرد و مایه شرمساری ملی شد.
و در حالی که بسیاری کشورها بسیاری موافقند که رفتار سازمان جهانی بهداشت در آغاز این بحران سزاوار بررسی است، کمتر کشوری توافق دارد که تصمیم ترامپ برای قطع کمک های آمریکا به این سازمان در بحبوحه شیوع کرونا، منطقی است.
کشورهای دیگر به ویژه تایوان، کره جنوبی و ژاپن، رهبری مورد نیاز در مواجهه با چنین بحرانی را نمایش داده اند.
متاسفانه هیچ یک از این کشورها، استطاعت سیاسی، اقتصادی و نظامی برای رهبری جهان در طولانی مدت را ندارند.
حال تنها پرسش باقیمانده این است که آیا چین و آمریکا پس از بحران کرونا به موقعیتی دست می یابند تا کیفیت رهبری بر جهان را نشان دهد.
متاسفانه، کاراکتر رهبران در راس کار در واشنگتن و پکن خبر از شانس اندک برای این مساله می دهد.
