ویروس کرونا که پیش از این شاید از سوی برخی جدی تلقی نمی شد این روزها باعث ترس و وحشت بسیاری شده است.
اخبار بین الملل- اما اوضاع برای سنگاپور متفاوت است. این اولین باری نیست که سنگاپور با یک کابوس بیماری واگیردار مواجه شده و این کشور زمانی که درگیر بیماری سارس شده بود و ویروس مذکور سراسر چین را درنمی نوردید تا جایی که در سنگاپور 33 نفر را به کشتن داد، تجربیات بسیاری اندوخت.
مارتین هیبارد، کارشناس و محقق بیماری های واگیردار در دانشکده بیماری های واگیردار لندن معتقد است "در سنگاپور متوجه این مسئله شدند که به سرمایه گذاری بر روی آینده به منظور کاهش هزینه های اقتصادی ناشی از بروز مجدد چنین بیماری واگیرداری نیاز دارند."
بنابراین سنگاپور برای دستیابی به نتیجه مورد نظر خود کنترل های تازه ای در رفت و آمد و همچنین زیرساختهای بهداشتی اعمال کرد. و بار دیگر در سال 2009 با ویروس آنفولانزای H1N1 یا همان آنفولانزای خوکی به چالش کشیده شد. منشا این بیماری واگیردار مکزیک بود و سنگاپور تلاش داشت این بار از تجربیان خود درباره سارس به سود خود استفاده کند. به گفته هیبرد " اما این آنفولانزا بسیار متفاوت بود و کنترل آن به مراتب سختر تر از سارس . آنها متوجه شدند که تجربیاتشان کارایی لازم را ندارد. اما این نیز خود درس دیگری بود."
در زمان شیوع کویید 19 سنگاپور به نظر آماده بود. این کشور در کنار هنگ کنگ، تایوان، ژاپن و کره جنوبی کنترلهای شدیدی بر تردد اعمال کردند و پروتکلهایی را برای شناسایی افراد بیمار تعریف کردند. هدف از این کار کمک به آنها و در عین حال امکان شناسایی سریع افرادی بود که با آنها در تماس بوده اند.
دولت سنگاپور جزئیات کامل اقدامات و تست هایی که بر روی افراد انجام شده بود را منتشر کرد. این اقدامات شامل حفظ فاصله لازم، لغو رویدادهای پرجمعیت، تعطیلی مدارس و اطلاع رسانی به مردم برای ترک نکردن منازل بود. بنابراین تمام کشورهای مذکور تعداد کمتری از افراد مبتلا و در نتیجه مرگ و میر کمتری از چین یا ایتالیا داشتند. این استراتژی باعث شده که سیستم بهداشتی این کشورها فرصت لازم برای رسیدگی به بیماران را داشته باشد و تحت فشار ناگهانی تعداد بالای بیماران کارایی خود را از دست ندهد.
مسلماً تجربیات این کشورها می‌توانست در نقاط دیگری که با چندین هفته تاخیر با ویروس مواجه می شدند مورد استفاده قرار می گرفت. درصورت استفاده از این تجربیات شاید کشوری مانند ایتالیا نرخ مرگ و میر خود را از 6.6 درصد به 8 دهم درصد (کره جنوبی) کاهش می داد.
داده‌های تخصصی همچنین می تواند اطلاعات لازم درباره اینکه چه انتظاری از بیماری باید داشته باشند را در اختیار کارشناسان قرار دهد و در نهایت آنها را به سمت یک واکنش هدفمند هدایت کند.
اقدامات انجام شده
طبق مقاله اخیر در لنست، هنگ کنگ، ژاپن و سنگاپور خود تستهای کویید-19 را به محض مشاهده این ویروس تولید کردند و تولید تجهیزات لازم برای این تستها را به سرعت افزایش دادند. این درحالی است که کشوری مانند آمریکا همچنان از کمبود تستهای کافی در سراسر ایالات متحده رنج می برد. هر کشور کنترل های شدیدی را بر روند مهاجرت اعمال کردند (هرچند سازمان بهداشت جهانی با این اقدام چندان موافق نیست). این دولتها با حمایت از سیستم های مالی این اطمینان را به مردم خود دادند که برای انجام تست و یا درمان نیازی به پرداخت هزینه نخواهند داشت (اقدامی که برخی ایالتهای آمریکا مانند کالیفرنیا، واشنگتن و نیویورک نیز باوجود هزینه های سنگین درمانی برای شهروندان خود انجام دادند).
ازجمله اقدامات دیگر می توان به راهبرد تایوان در ترکیب پایگاه داد مهاجرت و مراقبتهای بهداشتی ملی به منظور ایجاد یک سیستم هشدار خودکار اشاره کرد که احتمال ابتلای مسافران را مورد بررسی قرار می داد.
تعیین محدودیت قیمت برای کالاهای ضروری مانند ماسک و استقرار نیروهای نظامی برای اجرای این سیاست نیز راهبردی بود که مرکز فرماندهی بیماری های واگیردار تایوان انجام داد.
درحال حاضر مردم سنگاپور از سایتهای متعدد دولتی و همچنین حساب کاربری دولت در واتساپ که به سرعت داده های آنها به روز رسانی می شود به اطلاعات مورد نظر خود دسترسی دارند. مردم پیش از حضور در اغلب ساختمان های تجاری، مدارس و یا ورزشگاه ها دمای بدن خود را کنترل می کنند زیرا تب یکی از اصلی ترین علایم ابتلا به کویید-19 است. هیبرد که اکنون در سنگاپور حضور دارد و درحال تحقیق بر روی ویروس کروناست می گوید: "سوار هر ماشینی که می شوم این اطلاعات را می بینم که الان چه کاری باید انجام دهم. هرکجا که قدم می گذارم این اطلاعات دیده می شود و به این اطلاعات اعتماد می شود؛ به دولت و اظهارات آن اعتماد وجود دارد و این انتظار نیز وجود دارد که شما به آنها عمل کنید." کشور مقداری پول در اختیار مردمی قرار می دهد که فاقد شغل و کسب درامد هستند و در طرف مقابل افرادی که به قوانین احترام نمی گذارند را به شدت جریمه می کند.
دستکم در یک بیمارستان تجربه سارس باعث به کارگیری روشهای دیگر از سوی پزشکان و بیماران شد. به گزارش تــسنیم به نقل از سایت ارس تکنیکا، مقاله نوشته شده توسط یکی از پرسنل های بخش رادیولوژی بیمارستان عمومی سنگاپور توضیح می دهد که دور نگه داشتن تیم های مراقبتی از یکدیگر، درصورت لزوم قرنطینه شدن و جداسازی فیزیکی برای بیماران مختلف می تواند باعث کاهش شیوع بیماری شود. به گفته یک محقق سنگاپوری " ما کار متفاوتی انجام نمی دهیم، بلکه آن را به نحو احسن انجام می دهیم."
این کشورها همگی دارای نوعی ساختار اجتماعی و باورها هستند که ممکن است نظارت و کنترل را برای آنها تا اندازه ای آسانتر از ایالات متحده کند. با اینحال هیچیک از آنها همانند چین دارای سیستم نظارتی فراگیر نیستند. هیبرد دراین باره معتقد است: کپی برداری از چین می تواند تاثیر عظیمی بر اقتصاد داشته باشد. اما مردم سریعا درحال ابتلا به این بیماری هستند و ایجاد ترس و وحشت در کشور نیز می تواند تاثیر منفی زیادی بر اقتصاد داشته باشد.
به گفته او بنابراین سنگاپور راه میانه را در پیش گرفته است. البته اگر گسترش این بیماری ادامه یابد این روش ممکن است حالت سخت گیرانه تری به خود بگیرد. هیبرد معتقد است: اگر مشخص شود که کویید -19 قابل کنترل نیست آنگاه فرایند مهار نه به جستجو برای یافتن تمام موارد بلکه در عوض به شناسایی و حمایت از افرادی که دارای بیشترین ریسک ابتلا به بیماری هستند، تغییر یابد.
با اینحال این داده ها می تواند به روشی گسترده تر مفید باشد. آزمایش گسترده، به شکلی که این کشورها انجام می دهند باعث دربرگرفتن موارد ابتلای ضعیف و افرادی شده که راهی بیمارستان نمی شوند. این اقدام باعث بزرگتر شدن مخرج این تناسب می شود و تصویر بهتری از نحوه و سرعت گسترش این بیماری را مشخص خواهد ساخت، که می تواند با تعداد افرادی که بیمار شده یا میمیرند مقایسه شده و در نتیجه محاسبه دقیقتر میزان مرگ و میر را امکانپذیر می سازد. این کار همچنین باعث شفافتر شدن سوالاتی درباره شناسایی افراد آسیب پذیرتر -که تا کنون افراد مسن بیشتر از دیگران در معرض آسیب ناشی از این ویروس بوده اند- شده؛ اما ایا این ویروس باعث آسیب ریه، ضعف سیستم ایمنی یا موارد دیگر خواهد شد؟ به گفته مالا ماجومدر، اپیدمولوژیست بیمارستان بوستون "با اینحال باید بسیار مراقب باشیم که براورد میزان مرگ و میر کشورها را به یکدیگر تعمیم ندهیم." وی معتقد است هر اندازه که میزان مرگ و میر تابع یافتن موارد است اما در عینحال تابعی از کیفیت مراقبت و جمعیت شناسی است. سیستم بهداشتی سنگاپور بسیار بهتر از سیستم بهداشتی استان هوبئی است که در مراحل اولیه لبریز از بیماران شده بود. آنچه در چین اتفاق افتاد به کشورهای دیگر زمان لازم برای آماده سازی را داد.
سنگاپور، هنگ کنگ، تایوان و کره جنوبی همگی ویژگیهای مشترکی در استفاده از تجربیات شیوع ویروس های قبلی و ایجاد یک سیستم – و در ادامه حفظ آن – دارند. هیچ یک از آنها نگران نبودند که اولین کشور برای مقابله با ویروس و اتخاذ اقدامات سخت هستند. اقدامات پیشگیرانه آنها از قبل انجام شده بود و آنها تنها در انتظار فعال سازی مجدد بودند. درآمریکا همه افرادی که قویا خواستار اتخاذ راهبردی همانند سنگاپور هستند و امیدوارند که حرفشان به جایی برسد تا پاییز آینده کودن هایی به نظر خواهند رسید که بیش از حد نگران بوده اند.
مسلما اجرای سیاستهای سخت چین باتوجه به سیستم سیاسی پکن برای هر کشوری امکانپذیر نیست اما توجه به تجربیات کشوری مانند سنگاپور که سیاستی میانه را در پیش گرفت شاید بتواند به مقابله با این ویروس مرگبار کمک کند.
