با وجود افزایش تنش ها میان اسلام آباد و دهلی نو در هفته های اخیر، تماس های دیپلماتیک میان دو کشور ادامه داشته و اکنون زمزمه هایی مبنی بر تلاش مشترک پاکستان و هند برای تنش زدایی شنیده می شود.
گذرگاه مرزی «کـرتارپور» بین هند و پاکستان هفتم آذر ماه امسال در آیینی با حضور 'عمران خان' نخست وزیر، ژنرال 'قمر جاوید باجوا' فرمانده ارتش پاکستان و جمعی از مقام های دو کشور گشایش یافت.
کریدور کرتارپور به طول چهار کیلومتر، سفر شهروندان سیک (به ویژه از هند) را به شهری با همین نام در شرق پاکستان که مقدس ترین مکان این دین است را تسهیل می کند.
پیشتر دولت هند درخواستی را برای طرف پاکستانی ارسال کرده بود تا شهروندان هندی از جامعه سیک نیز آن سوی مرز بتوانند به معبد 'کرتارپور' دسترسی داشته باشند و با همین هدف دو کشور اقدام به ساخت یک جاده مخصوص برای تردد اتباع هندی کنند.
تقاضای طولانی مدت جامعه سیک هند برای ساخت این جاده بالاخره مورد موافقت دو کشور از جمله دولت عمران خان قرار گرفت و هند و پاکستان توافق کردند که هر یک از دو کشور در طرف خود این جاده را بسازند.
براساس این گزارش، قرار شده است یک هیات پاکستانی 23 اسفند ماه جاری برای رایزنی های تخصصی درخصوص فعال سازی گذرگاه مرزی کرتارپور، راهی دهلی نو شود و متعاقبا یک هیات هندی نیز 8 فروردین ماه آینده به اسلام آباد سفر کند.
وزارت امور خارجه پاکستان شامگاه سه شنبه در بیانیه ای اعلام کرد: جانشین سفیر هند در اسلام آباد امروز به وزارت خارجه دعوت شد و طرفین درخصوص سفرهای آتی دو هیات پاکستانی و هندی بحث و تبادل نظر انجام دادند.
توافق شد که سفیر پاکستان در هند، که ماه گذشته همزمان با اوج تنش ها میان دو کشور، به اسلام آباد برگشته بود تا روزهای آینده دوباره به دهلی، محل ماموریت خود بازگردد.
معبد «گوردوارا کرتارپور صاحب» که در فاصله سه کیلومتری مرز هند در خاک پاکستان واقع است، به عقیده پیروان «سیک» آخرین محل استراحت و اقامت «گورونانک» بنیانگذار آن بوده که وی 18 سال در این محل اقامت داشته است.
سیک به معنای «شاگرد»، کیشی است که سده پانزدهم میلادی از سوی 'گورو نانک' در منطقه پنجاب در شبه قاره هند بنیان نهاده شد و به دست 10 گوروی بعدی گسترش یافت.
این کیش با بیش از 30 میلیون پیرو، پنجمین کیش مذهبی سازمان یافته جهان به شمار می‌رود.
گورو نانک اواخر عمر خود را بیشتر در روستای «کرتارپور» در ایالت پنجاب پاکستان گذراند و در روزهای آخر زندگی در نزدیکی درخت اقاقیای خشک شده‌ای می‌نشست.
