جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی بر لبنان از ۱۲ ژوئیه تا ۱۴ اوت ۲۰۰۶ (۲۱ تیر تا ۲۳ مرداد ۱۳۸۵) طول کشید و تل‌آویو ناچار شد با قبول ناکامی، قطعنامه سازمان ملل را بپذیرد.
علی خلیل در گفت‌وگو با شبکه «المیادین» گفت، «ما از روزهای ابتدای جنگ حس کردیم که شرایط میدانی به نفع لبنان است و می‌توان از آن استفاده کرد. این اطمینان کاملا وجود داشت که لبنان می‌تواند در این جنگ پیروز شود».
وزیر دارایی لبنان فاش کرد: «سمیر جعجع» رئیس حزب «القوات اللبنانیه» طی نشستی در مارس ۲۰۰۶ گفت اسرائیل جنگی علیه لبنان به راه خواهد انداخت. موضع «سید حسن نصرالله» دبیرکل حزب‌الله طی جلسات گفت‌وگو واضح بود و بر آزادسازی اسرای لبنانی با تمام ابزارهای ممکن تأکید داشت. نصرالله به نبیه بری (رئیس پارلمان) در آغاز جنگ، اختیاراتی ویژه داد و در هیچ یک از مواضع بری طی جنگ و مذاکرات بحثی نداشت، این دو در ارتباط دائم بودند.
علی حسن خلیل ادامه داد سوریه در قبل و بعد از جنگ ۲۰۰۶ در کنار مقاومت در لبنان ایستاد و حامی مواضع نبیه بری و سید حسن نصرالله بود؛ دو شخصیتی که در ارتباط دائم با سوریه بودند.
وزیر لبنانی سپس به برقراری بهترین و شفاف‌ترین روابط میان دولت لبنان و سوریه در زمان کنونی فراخواند و گفت به این به نفع طرفین است.
وزیر دارایی لبنان افزود، سوریه امروز از جنگی جهانی «پیروز و قدرتمند» بیرون آمده است و نقشی محوری در منطقه ایفا خواهد کرد. وی بر روابط خوب جنبش «امل» با سوریه تأکید کرد و گفت: روابط ما با دمشق «راهبردی» است و مانعی برای سفر نبیه بری به دمشق وجود ندارد.
علی حسن خلیل در خصوص اوضاع منطقه هم گفت: (امروز) با همبستگی محور مقاومت و سقوط پروژه هیمنه آمریکا بر منطقه، در برابر صحنه‌ای متمایز قرار داریم.
شیخ نعیم قاسم معاون دبیرکل حزب‌الله نیز در همین ارتباط، پیروزی در جنگ ۳۳ روزه در سال ۲۰۰۶ را تبریک گفت؛ جنگی که به گفته او، از جمله پیامدهای آن، تشکیل محور مقاومت، اخراج تکفیری‌ها از سوریه، عراق و ایستادگی یمن بود.
در پی ناکامی رژیم صهیونیستی در جنگ سال 2006 علیه لبنان، سپتامبر همان سال (2006) کمیته‌ای برای تحقیق در خصوص جنگ تشکیل شد.
این کمیته معروف به «کمیته وینوگراد» دلایل اصلی ناکامی تل‌آویو را سه شخص نخست‌وزیر وقت (ایهود اولمرت)، وزیر جنگ وقت (عمیر پرتز) و رئیس وقت ستاد مشترک ارتش رژیم صهیونیستی (دان حالوتس) اعلام کرد.
ماه «می» سال بعد (2007) کمیته وینوگراد در گزارش نهایی خود، ایهود اولمرت نخست‌وزیر وقت را دلیل اصلی ناکامی رژیم صهیونیستی در جنگ علیه لبنان معرفی کرد.
