این سفر فرماجو بنا به دعوت «أسیاس أفورقی» رئیس‌جمهور اریتره صورت گرفته و شماری از وزرا و مقامات ارشد سومالی از جمله وزرای خارجه و راه و ترابری، فرماجو را در این سفر همراهی می‌کنند.
دفتر یاست‌جمهوری سومالی با صدور بیانیه‌ای این سفر فرماجو را مهم خواند و تأکید کرد که صومالی به دنبال بهبود روابط بین دو کشور است که از پیوندهای اصیل تاریخی برخوردار هستند.
طبق گزارش شبکه الجزیره، در این بیانیه آمده است که هیأت سومالی متشکل از وزرا و نمایندگان پارلمان این کشور است و این نخستین سفر رئیس‌جمهور سومالی به اریتره از زمان استقلال این کشور و جدایی آن از اتیوپی در سال ۱۹۹۳ است.
«عبدالنور محمد» سخنگوی ریاست‌جمهوری سومالی نیز در صفحه توییتر خود نوشت که « سومالی آماده باز کردن صفحه جدید در روابط خود با اریتره است و همکاری بین‌المللی نیز کلید پیشرفت در شاخ آفریقا.»
تنش در روابط سومالی و اریتره پس از آن آغاز شد که سومالی، اریتره را به حمایت از گروه موسوم به «الشباب المجاهدین» متهم کرد در حالیکه اریتره این مسئله را رد کرده است.
این اتهام باعث شد که سازمان ملل نیز از سال ۲۰۰۹ مجازات‌هایی را برای اریتره تحمیل کند که شامل بلوکه کردن اموال و ممانعت از سفر مقامات سیاسی و نظامی و تحریم تسلیحاتی بود.
«الشباب المجاهدین» یا همان گروه الشباب، یک گروه سومالیایی است که به بهانه ایجاد «دولت اسلامی» تا کنون جنایت‌های زیادی را در این کشور مرتکب شده است.
این گروه در سال ۲۰۰۴ تأسیس شد اما گسترش فعالیت این گروه به سال ۲۰۰۷ بازمی‌گردد.
بنابر این گزارش، افکار عمومی سومالی نیز به احیای روابط این کشور با اریتره خوش‌بین هستند.
این سفر رئیس‌جمهور به اریتره در حالی است که اتیوپی و اریتره نیز اخیرا توافق آشتی امضا کرده و به ۲۰ سال قطع رابطه بین دو کشور پایان دادند.
منازعه بین اریتره و اتیوپی طولانی‌ترین منازعه در قاره آفریقاست و در سال ۱۹۵۲ قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل در خصوص الحاق اریتره به اتیوپی صادر شد و پس از ۱۰ سال اتیوپی به اریتره ملحق و به یکی از مناطق آن تبدیل شد.
در سال ۱۹۶۷ جنبش شورشی در اریتره شکل گرفت و درگیری‌های مسلحانه فراگیر برای استقلال اتیوپی آغاز شد و در سال ۱۹۹۱ جبهه آزادی‌بخش ملت اریتره بر اسمره پایتخت این کشور سیطره یافت و دو سال پس از آن مردم اریتره با اکثریت آراء با جدایی از اتیوپی موافقت کردند و این کشور به عضویت سازمان ملل درآمد.
دو کشور اواخر قرن گذشته شاهد درگیری‌های مرزی بودند که به جنگ فراگیر تبدیل شد و حدود هفتاد هزار نفر کشته شدند.
