در نشست ماه گذشته در سنگاپور دونالد ترامپ و کیم جونگ اون توجه رسانه های دنیا را به خود جلب کردند. کره شمالی پس از این نشست متعهد به خلع سلاح در شبه جزیره کره شد اما پس از آن گزارشهایی از ادامه مخفیانه برنامه هسته‌ای کره شمالی منتشر شد. پیونگ یانگ نیز آمریکا را به تاکتیکهای گانگستری متهم کرد. سوالی که در این بین مطرح شده این است که چرا پیشرفت مشخصی در روابط آمریکا و کره شمالی ایجاد نشده است.
به اعتقاد برخی کارشناسان یکی از مزیتهای کره شمالی ارتش قدرتمند این کشور است که باعث شده همچون یک کشور هم سطح آمریکا پای میز مذاکره با واشنگتن حاضر شود. از سوی دیگر موسسه لووی در رتبه بندی کشورهای قدرتمند آسیا کره شمالی را از بین 25 کشور در رده 17 قرار داده که علت این مسئله عدم پیشرفت در عرصه اقتصادی و فرهنگی این کشور است. به نظر می‌رسد کره شمالی با علم به این موضوع به سادگی حاضر به از دست دادن برگ برنده خود، که قدرت اقتصادی است، نخواهد بود.
طبق آمار ارائه شده از سوی اندیشکده‌های آمریکایی کره شمالی 24 درصد از تولید ناخالص ملی خود را در ارتش هزینه می‌کند. این هزینه بالا باعث ایجاد ذهنیتی در بین مردم کره شمالی شده که برای حفظ امنیت خود دربرابر تهاجمات خارجی نیاز به حفظ این هزینه و تحمل فشار اقتصادی هستند.
در دنیایی که به سرعت درحال رشد است کره شمالی با داشتن اقتصادی کوچک به اندازه لائوس – یکی از فقیرترین کشورهای جنوب شرق آسیا با یک چهارم جمعیت کره شمالی – وضعیت خوبی را تجربه نمی‌کند. این کشور به شدت نیازمند واردات مواد غذایی، سوخت و فلزهای فراوری شده است و در مقابل اصلی‌ترین صادرات این کشور به جهان خارج ذغال سنگ است.
تجارت این کشور با منطقه در سال 2015 نزدیک به 6 میلیارد دلار، کمتر از یک درصد تجارت کره جنوبی بوده است. اما در مقابل شبکه دیپلماتیک خود در سراسر دنیا را حفظ کرده و با 46 سفارت در سراسر دنیا جلوتر از بسیاری از کشورهای آسیایی قرار دارد. البته این سفارتخانه‌ها همواره به عنوان پایگاهی برای انجام فعالیتهای غیرقانونی متهم شده‌اند.
چین به عنوان همسایه کره شمالی که یکی از دو قدرت برتر اقتصادی دنیا به شمار می‌رود در کنار مزایایی که برای پیونگ یانگ به همراه دارد، یک تهدید بالقوه نیز به شمار می‌رود. طبق اطلاعات موسسه لووی، 87 درصد از حجم کل تجارت کره شمالی با چین انجام می‌شود. این بدان معناست که چین درصورت تمایل قادر به فشار قابل توجهی به پیونگ یانگ است. از سوی دیگر کره شمالی به این مسئله واقف است که چین از تحریم‌های سازمان ملل حمایت کرده و احتمال اعمال اقدامات تنبیهی بیشتر از سوی پکن وجود خواهد داشت. این به معنی تهدیدی برای سقوط رژیم و ایجاد بی ثباتی در مرزهای این کشور خواهد بود.
موضوع دیگر مقایسه بین کره شمالی و همسایه جنوبی این کشور و سطح نفوذ بین‌المللی آنهاست. هرچند کره شمالی همواره بر مشروعیت رژیم خود تاکید دارد اما در مقایسه با سطح رفاه همسایه جنوبی‌اش، مسلما حرفی برای گفتن ندارد. موضوعی که پیونگ یانگ همواره به آن بالیده قدرت بالای نظامی‌اش است که البته کره جنوبی نیز پس از ائتلاف با آمریکا سعی در تضمین امنیت خود در برابر تهدیدات رهبر کره شمالی را داشته است. کره جنوبی سالانه میزبان 15.7 میلیون نفر توریست از سراسر دنیاست درحالی که تنها 1.4 میلیون توریست چینی به کره شمالی سفر می‌کند.
به نظر می‌رسد تمایل کره شمالی برای کنار گذاشتن تسلیحات هسته‌ای به این بستگی دارد که این کار تهدیدی برای رژیم پیونگ یانگ به شمار نرفته و باعث سرنگونی آن نشود.
