"یورگن تودن هوفر" کارشناس و روزنامه نگار معروف آلمانی و از سیاستمداران سابق حزب دموکرات مسیحی آلمان در گفت‌وگویی با روزنامه "فرانکفورتر روند شای"، به اوضاع بد و فاجعه بار اقلیت روهینگیا در میانمار پرداخته و در بخشی از این گفتوگو اظهار داشت: ما از بنگلادش دودهای غلیظی را می دیدیم که به آسمان می رفت. اما من می خواستم خودم شاهد اذیت و آزار روهینگیایی ها در میانمار باشم. در روزهای اخیر ما توانستیم از مرزهای میانمار عبور کرده و وارد یکی از روستاهای آن شویم. آن جا همه چیز سوزانده شده بود، خانه ها، درختان و زمین ها و احتمالا انسان ها دیگر نتوانند به این مناطق بازگردند. زندگی آن ها نابود شده بود. واضح است که نیروهای امنیتی میانمار با خشونت بالایی علیه روهینگیای ها رفتار می کنند.
وی افزود: من در بیمارستان ها کودکانی را دیدم که مورد اصابت گلوله قرار گرفته بودند. یک دختربچه 6 ساله را دیدم که پایش از کمر تا زانو زخم سوختگی شدیدی داشت. زنان مورد تجاوز قرار گرفته بودند. گزارش هایی که پناهندگان روهینگیایی در این باره به ما دادند بسیار تلخ بود. به اعتقاد من همه چیز به یک پاکسازی برنامه ریزی شده قومی علیه روهینگیایی ها اشاره دارد.
این کارشناس برجسته آلمانی در بخش دیگری از این گفتوگو در این باره که این خشونت ها چگونه می تواند متوقف شود گفت: در همه جای دنیا این اتفاقات وحشتناک می افتد. اما اینکه نابودی یک گروه بومی در دوره ما بدون اینکه جامعه بین المللی واکنشی نشان دهد هنوز ممکن است غیر قابل درک است. من نمی فهمم چرا سیاستمداران اروپایی فشاری وارد نمی کنند. دولت غیر نظامی میانمار حداقل در معرض شکست قرار دارد. رهبر دولت میانمار به عنوان برنده جایزه صلح نوبل در شرایط دشواری قرار دارد. نفوذ وی بر ارتش محدود است. با این حال باید غرب و یا حداقل اروپا هم برای دولت میانمار و هم ارتش این مسئله را آشکار کند که اگر این گونه اقدامات خاتمه نیابد و اگر روهینگیایی ها نتوانند به کشور خود بازگردند و حقوق برابری را دریافت کنند هیچ گونه طرح ادغام و روابط اقتصادی با این کشور وجود نخواهد داشت.
وی در ادامه گفت: ارتش میانمار ارزش زیادی برای روابط خوب اقتصادی با آلمان قائل است. همچنین دولت آلمان این امکان را دارد که فشار سیاسی وارد کند و من این را وظیفه برلین می دانم در صورتی که مسئله حقوق بشر برای آن جدی است.
تودن هوفر در ادامه گفت: تنها در سال های اخیر حدود 20 عملیات نظامی بزرگ علیه روهینگیایی ها وجود داشته است که اکثر آن ها بدون هیچ اقدام تحریک آمیز از طرف روهینگیایی ها بوده است. البته مقاومت هایی وجود داشته است.
"تودن هوفر" همچنین به تلفات بسیار بالا و آوارگی روهینگیایی ها به علت اقدامات ارتش علیه این گروه اشاره کرده و در ادامه نوشت: ما باید دخالت کنیم. من از بسیاری رسانه ها همچنین در آلمان که درباره شرایط روهینگیایی ها گزارش می دهند قدردانی می کنم. اما آلمان و اروپا باید بدون شرط همچنین از نظر سیاسی و بدون اینکه منافع اقتصادی مد نظرشان باشند فعال شوند. سیاست حقوق بشر تنها زمانی معتبر است که ما به انسانها همچنین خارج از منافع شخصی و ملی خود کمک کنیم. اروپا باید سریع و قاطع وارد عمل شود.
وی درباره شرایط پناهندگان روهینگیایی در بنگلادش و امید آن ها به آینده نیز گفت: تقریبا همه پناهندگان می گویند که آن ها اگر در کشورشان حقوق برابر و امنیت داشته باشند می خواهند برگردند. اما در غیر این صورت نمی توانند و نمی خواهند که برگردند.
تودن هوفر در این راستا به سخنان یک پناهنده زن 20 ساله روهینگیایی اشاره کرد که یک دختر کوچک داشت و همسر خود را از دست داده بود. وی گفت در اینجا کسی هیچ رویایی ندارد. وی گفت آرزو می کند که دخترش چیزی برای خوردن و پوشیدن داشته باشد و کمی هم امنیت خواست او بود بیشتر نه. این همه چیزی بود که وی آرزو می کرد.
