پایگاه اینترنتی هافینگتن پست در مطلبی نوشت: اگرچه «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور آمریکا، مسئول شکست سیاست های این کشور در متوقف کردن برنامه های هسته ای کره شمالی و تبدیل شدن این کشور به یک قدرت هسته ای نیست، تهدیدهای جنگ طلبانه او علیه پیونگ‌یانگ، نه تنها موجب تسریع فعالیت های موشکی و هسته ای کره شمالی شده ، تنش ها در شبه جزیره کره را تشدید کرده است.
در این مطلب آمده است: پیام های متناقض کاخ سفید، ناهماهنگ بودن آن با مواضع وزارت دفاع و فقدان دیپلماسی موثر حاکی از آن است که واشنگتن از راهبرد منسجمی برای مقابله با پیونگ‌یانگ برخوردار نیست. همچنین تهدیدات آمریکا برای حمله به تاسیسات هسته ای کره شمالی --که موضوعی غیرقابل تصور است-- پیش از برقراری مذاکرات دیپلماتیک، هیچ گاه نمی تواند پیونگ‌یانگ را مجبور به از بین بردن زرادخانه های هسته ای خود کند. این شواهد نشان می دهد، وقت آن رسیده که آمریکا باید کره شمالی را به عنوان یک قدرت هسته‌ای بپذیرد.
نویسنده این گزارش در بخشی از آن آورده است: آمریکا باید روی ابزارهای دیپلماتیک تمرکز داشته باشد تا از این طریق، کره شمالی را از تکمیل کلاهک های هسته ای مینیاتوری خود -که روی موشک های بالستیک قاره پیما نصب می شوند و می تواند به تهدیدی جدی برای آمریکا و متحدانش تبدیل شود- باز دارد. این خط قرمزی است که آمریکا به وسیله پیشنهاد امتیازهای متعدد، باید مانع عبور کره شمالی از آن شود.
فقدان یک استراتژی جامع برای مقابله با «تهدید هسته ای کره شمالی» در بیانیه های عجولانه و بدون تفکر رئیس جمهور آمریکا کاملا مشاهده می شود.
پس از آزمایش موشکی کره شمالی در ماه ژوئیه، ترامپ در اظهاراتی جنگ‌طلبانه اعلام کرد پیونگ‌یانگ در صورت تهدید آمریکا با آتش و خشم مواجه خواهد شد که نظیر آن را تاکنون در جهان ندیده است. این در حالی بود که ترامپ ساعاتی پس از این اظهارات، با انتشار پیامی در توئیتر اظهار امیدواری کرد «کیم جونگ اون»، رهبر کره شمالی (از تهدید آمریکا دست بردارد و) مسیر دیگری را برگزیند.
ناهماهنگی کاخ سفید و وزارت دفاع آمریکا نیز پس از اظهارات «جیمز متیس»، وزیر دفاع آمریکا، پررنگ تر شد. متیس نیز در واکنش به آزمایش موشکی کره شمالی گفت: هر تهدیدی علیه آمریکا و متحدان آن منجربه پاسخ نظامی گسترده خواهد بود.
هافینگتن پست در ادامه نوشت: هیچ کدام از این تهدیدات کره شمالی را متوقف نکرد و برعکس جسارت این کشور را برای آزمایش موشک بالستیک قاره‌پیما (که از قابلیت نزدیک شدن به خاک آمریکا برخوردار است) و آزمایش بمب هیدروژنی که که 100 برابر قوی تر از بمب های هسته ای هیروشیما و ناکازاکی بود، بیشتر کرد.
پیونگ‌یانگ به دلایل متعددی معتقد است واشنگتن صرفا به دلیل برنامه های هسته ای با این کشور وارد جنگ نخواهد شد. چند مقام ارشد آمریکایی نیز به این موضوع اشاره کرده اند. نگرانی دولت آمریکا فقط به پیامدهای وخیم جنگ با کره شمالی محدود نمی شود. چنین جنگی علاوه بر آمریکا، بیشتر به متحدان آن به ویژه ژاپن و کره جنوبی تحمیل خواهد شد. از سوی دیگر، بی‌ثباتی ناشی از این جنگ در جنوب شرق آسیا، می تواند به تقابل چین و آمریکا نیز منجر شود. به همین منظور، واشنگتن تصمیم گرفت از اعزام نیروهای نظامی و ناو های جنگی به منطقه شبه‌جزیره کره خودداری کرده و در عوض سیاست اعمال تحریم های بیشتر علیه کره شمالی را پیش گیرد تا از این طریق از توسعه برنامه های هسته ای و موشکی این کشور ممانعت شود.
با این وجود، به رغم فشارهای آمریکا، چین همچنان مخالف لغو برنامه های هسته ای کره شمالی است.
نویسنده این گزارش در ادامه نوشت: بقای چین در گرو هسته ای شدن کره شمالی است؛ دلیل نخست اینکه، فروپاشی حکومت کره شمالی به معنای هجوم میلیون ها نفر از مردم این کشور به سوی چین است. این مسئله به بحران افزایش جمعیت چین دامن می زند. دلیل دوم اینکه چین خواستار افزایش حضور نظامی آمریکا در منطقه نیست.
در بخش دیگری از این مطلب آمده است: برخلاف باور آمریکایی ها، چین نفوذ چندانی بر کره شمالی ندارد. هسته ای شدن هدف همه رهبران کره شمالی بوده است. آنها معتقدند ایستادگی در برابر آمریکا صرفا در گرو داشتن تسلیحات هسته ای و استفاده از خاصیت بازدارندگی آن است. بنابراین جای شک است که پیونگ یانگ در مذاکرات احتمالی، این تسلیحات را معامله کند.
هافینگتن پست در پایان این مطلب نوشت: در نهایت، هشدار ترامپ درباره قطع روابط اقتصادی با هر کشوری که با کره شمالی تعامل مالی داشته باشد، بی اثر است. چین یکی از کشورهایی است که هم با آمریکا و هم با کره شمالی روابط تجاری دارد. قطع روابط تجاری آمریکا با چین به معنای وقوع بحرانی جدید در اقتصاد آمریکا خواهد بود. به همین منظور، آمریکا برای جلوگیری از تشدید تنش ها باید این واقعیت را که کره شمالی کشوری هسته ای است را بپذیرد؛ همانطور که هند و پاکستان را به عنوان دو کشور هسته ای پذیرفته است. این عامل می تواند به پایان لفاظی های دو کشور منجر شود.
