به نظر میرسد امانوئل ماکرون در مسیر تبدیل شدن به رییس جمهور بعدی فرانسه قرار گرفته و تهدید ضدیت با اتحادیه اروپا از طرف کاخ الیزه بالاخره خاتمه می یابد .
با این حال حتی در صورت پیروزی ماکرون هم جشن گرفتن برای فاز جدیدی از پایداری در منطقه یورو هنوز زود است. طوفانی اقتصادی و سیاسی در کوههای آلپ در حال شکل گیری است و نشانه ای از این که کسی بتواند مانع آن شود دیده نمی شود.
مشکلات اقتصادی ایتالیا از بسیاری جهات از فرانسه بدتر است. بدهی عمومی در حدود ۱۳۳ درصد تولید ناخالص ملی است؛ در حالی که این رقم در فرانسه ۹۶ درصد است. آخرین باری که ایتالیا رشدی سریع تر از فرانسه داشته است سال ۱۹۹۵ بود. هر دو کشور برای این که از لحاظ بین المللی، رقابتی باقی بمانند با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده اند اما قدرت تولید فرانسه از سال ۲۰۰۱ در حدود ۱۵ درصد رشد داشته در حالیکه ایتالیا بی تغییر باقی مانده است.
در عین حال سیاست ایتالیا از بد به بدتر تغییر یافته است. جنبش پنج ستاره که یک نیروی پوپولیستی است و می‌خواهد در مورد عضویت ایتالیا در اتحادیه اروپایی رفراندوم برگزار کند، در رای گیری ها بالا آمده است و اخیرا شانه به شانه حزب میانه چپ دموکرات قرار گرفته است.
انتخابات عمومی در بهار آینده برگزار خواهد شد. و به نظر نمی‌رسد بتواند یک برنده مشخص داشته باشد چرا که شانس کمی وجود دارد که جنبش پنج ستاره آرای کافی کسب کند و ناچار است با جناح کاملا ضد اروپایی شمالی متحد شود تا بتواند یک دولت ضد اروپایی تشکیل دهد.
طرفداران اتحادیه اروپایی در ایتالیا شدیدا به دنبال یک ماکرون ایتالیایی هستند، کسی که بتواند یک داروی لیبرال را برای بیماری های اقتصادی ایتالیا تجویز کند و در عین حال بتواند با تهدید به خروج ایتالیا از اتحادیه اروپایی مقابله کند. سرمایه گذاران هم چنین فردی را دوست خواهند داشت. در پاییز بانک مرکزی اروپا خرید بدهی های دولتی را کند تر خواهد کرد. دورنمای ناپایداری سیاسی رم می‌تواند سرمایه گذاران را بترساند و شک و تردید ها در مورد تداوم بدهی ایتالیا افزایش را افزایش دهد.
از بسیاری از جهات ماتئو رنزی نخست وزیر سابق ایتالیا که پس از شکست سنگین در رفراندوم قانون اساسی در ماه دسامبر استعفا داد، می‌تواند انتخاب واضحی باشد. اودر سن ۴۲ سالگی است و تنها ۳ سال از ماکرون بزرگتر است. او هم به دنبال مدرنیزه کردن جناح چپ بوده است هرچند او ترجیح می‌دهد رتبه خود را در جناحش ارتقا دهد؛ برخلاف ماکرون که جناحی جدید تشکیل داد.
مشکل اینجاست که رنزی به طرز فزاینده ای به یک مهره سوخته شباهت دارد. او به تازگی اعتبار نامه خود به عنوان رهبر حزب را به دست آورده است اما بسیاری از ایتالیایی ها به وعده های او شک می‌کنند چرا که او از انجام عهد خود مبنی بر اینکه در صورت شکست در رفراندوم سیاست را ترک خواهد کرد سر باز زد. پیام او هم مبهم است. او ادعا می‌کند طرفدار اتحادیه اروپایی است اما از هیچ شانسی برای کوبیدن بروکسل چشم پوشی نمی کند ؛ به خصوص برای مخالفت با شرایط سخت بودجه ای. چرا رای دهندگان باید به رنزی رای دهند که نصف قلبش درگیر مخالفت با اتحادیه اروپاست در حالیکه می توانند یک کاندیدای واقعی را انتخاب کنند.
در سیاست یک سال زمان زیادی است ممکن است در این زمان ایتالیایی ها از جنبش پنج ستاره دلسرد و خسته شوند و فکر کنند که رنزی گزینه ای ایمن تر است – اما روی این مساله حساب نکنید – اگر شانس یار باشد فرانسه نشان خواهد داد که در سیاست های اروپایی همچنان عقل و منطق پیروز است. در غیر این صورت ایتالیا همچنان قادر به اثبات خلاف آن خواهد بود.
