روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: رقابت امروز ترکیه و ایران تکرار یک بازی قدیمی در منطقه است؛ رقابت آبا و اجدادی میان بیزانس و پارس.
این گزارش در ادامه می‌نویسد؛ اگر چه این 2 کشور از امپراطوری به یک دولت-ملت تبدیل شده‌اند و به مدت 200 سال توانسته صلح را بین خود حفظ کنند اما آنها همواره بر سر کشورهایی در منطقه رقابت داشته‌اند. تهران و آنکارا اکنون نیز همانند گذشته در یک نقطه تقابل قرار دارند و آن تنشهای موجود در سوریه و عراق است.
نیویورک تایمز نوشت: عدم توانایی ترکیه و ایران برای سازگار کردن منافع خود با یکدیگر به طور بالقوه باعث تضعیف و حتی عقب گرد روابط قوی آنها طی 2 دهه گذشته بوده است اگر چه اقتصاد این دو کشور در هم تنیده شده است.
چگونگی انتخابهای ایران و ترکیه برای تثبت قدرتهایشان و اینکه آیا می‌توانند بر اختلافات خود فائق آیند بسیار حیاتی است و آینده خاورمیانه را رقم خواهد زد.
این گزارش افزود؛ مداخله ترکیه در عراق و سوریه عمدتا پاسخی به این درک است که ایران به طور فزاینده حوزه نفوذ تاریخی خود را به ویژه در مناطق مهم و نزدیک مرزهای ترکیه (حلب و موصل) گسترش داده است.
از سوی دیگر ارتش ترکیه و معارضان سوری مورد حمایت این کشور در بعضی از مناطق سوریه پیشرفتهایی داشته اند و موفق شده داعش را از مناطق تحت کنترل خود در مرز ترکیه(جرابلس، الرای و دابق) به عقب برانند و اکنون در آستانه ورود به الباب هستند.
این روزنامه آمریکایی افزود؛ اصطکاک و رقابت بین ترکیه و ایران و گروههای مورد حمایت آنها به طور هشدار دهنده‌ای افزایش یافته است و از سوی دیگر اعتماد میان دو طرف نیز کم و در وضعیت حداقلی است. تهران سیاستهای جدید ترکیه را حاصل جاه طلبیهای نئوعثمانیگری آنکارا در منطقه و تلاش برای تسلط بر کشورهای سنی منطقه می‌داند.
نیویورک تایمز به نقل از یک مقام امنیتی ایران می‌نویسد آنچه که ترکیه در سوریه بعد از شروع جنگ داخلی انجام داد نه ماهیت حکومت این کشور در رقابت با ایران بلکه ناشی از جاه طلبی این کشور بود.
تهران همچنین آنکارا را به خاطر عدم جلوگیری از ورود تکفیریها به خاک سوریه از طریق این کشور و حمایتهای مالی و لجستیکی از آنها سرزنش می‌کند و مورد انتقاد قرار می‌دهد.
