پایگاه اینترنتی"مرآة البحرین" فضای آغاز سال تحصیلی در بحرین را به اینگونه توصیف کرد:
موانع و سیم های خاردار همه جا دیده می شود. ده ها سرباز در محل مستقر شده اند و پست های ایست و بازرسی پیوسته مردم را متوقف کرده و آنها را مورد بازخواست قرار می دهند. و هیچ کس جز با مجوز سازمان اطلاعات اجازه تردد ندارد. در پس هر مانعی ستون طولانی از اتومبیل ها ساعت ها منتظر اجازه عبور هستند.
همه این مشکلات و دردسرها در منطقه "الدراز" فقط برای این است که یک نفر از سر غرور و لجاجت تصمیم گرفته است این شهرک را محاصره کند.
کودکان 6 ساله، دانش آموزان اول ابتدایی، برای رسیدن به مدرسه صدها متر مسافت را زیر آفتاب داغ سپتامبر بحرین (شهریور ماه) در دمای 40 درجه طی می کنند. برخی از آنها گوشه سایه ای را گیر آورده می نشینند تا قبل از ادامه مسیر اندکی استراحت کنند.
در این بین کاربران شبکه های اجتماعی هم در پست های خود صحبت از شدت رنج و گرفتاری می کنند. آنها در تماس با یکدیگر، عکس هایی از دانش آموزانی را منتشر می کنند که بین زره پوش های نظامی در رفت و آمدند. این صحنه را فقط در فلسطین اشغال شده می توان دید.
این دانش آموزان کوچک بلاخره به مدرسه می رسند و از فرط خستگی روی زمین دراز می کشند! امروز به عنوان یک روز تحصیلی در منطقه الدراز با بقیه مناطق بحرین فرق می کند. کودکان خسته و ترسیده، تصویری جز چهره نظامی شهر در ذهن ندارند و فقط از "روزشمار محاصره" می گویند.
این کودکان در زنگ نفریح خود درباره موج احضارها و بازداشت ها در این شهرک حرف می زنند و اینکه شب ها همراه با خانواده هایشان در پشت موانع و پست های ایست و بازرسی ساعت ها به انتظار مانده اند. آنها از بدرفتاری مأموران در این پست ها می گویند. در چنین شرایطی چگونه می توان درباره آموزش و تحصیل حرف زد؟
طی دو روز گذشته، افراد بسیاری خواستار پایان دادن به این اوضاع و محاصره سه ماهه شهرک الدرازشده اند؛ اما کو گوش شنوا؟
شاید هم کسی صدای آنها را می شنود اما اهمیتی نمی دهد. این مردم از ابتدایی ترین حقوقشان محرومند فقط به این دلیل که اهالی شهرکی هستند که آیت الله شیخ عیسی قاسم، رهبر عالی شیعیان بحرین در آنجا سکونت دارد.
