سی‌ان‌ان در مطلبی با اشاره به حمایت اوباما از نامزدی کلینتون نوشت: باراک اوباما – رئیس جمهور آمریکا – بالاخره پس از ماه‌ها انتظار، حمایت رسمی خود را از نامزدی هیلاری کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا اعلام کرد و طبق معمول، دونالد ترامپ – نامزد جمهوری‌خواهان – در شبکه اجتماعی توییتر به این مسئله واکنش نشان داد.
ترامپ در یک پست توییتری بلافاصله پس از اعلام حمایت رسمی اوباما از کلینتون نوشت: "اوباما از کلینتونِ شیاد حمایت کرد. او [اوباما] می‌خواهد ریاست جمهوری‌اش 4 سال دیگر ادامه داشته باشد؛ اما هیچ کس دیگری این را نمی‌خواهد!"
اوباما به عنوان اولین رئیس جمهور سیاه‌پوست آمریکا با حمایت از کلینتون به نخستین رئیس‌جمهوری تبدیل شد که از ریاست جمهوری اولین نامزد زن جدی حاضر در رقابت‌های انتخاباتی آمریکا حمایت کرده است. اما فارغ از این مسئله، حمایت اوباما از کلینتون در واقع حمایت رئیس جمهوری است که در آخرین ماه‌های ریاست جمهوری خود از محبوبیت نسبتاً خوبی در جامعه آمریکا برخوردار شده است.
حمایت رسمی اوباما از کلینتون در شرایطی صورت می‌گیرد که محبوبیت او در میان رای‌دهندگان آمریکایی حدود 6 درصد نسبت به ابتدای سال افزایش یافته است و اکنون با محوبیت تقریبا 50 درصدی خود می‌تواند مسیر کلینتون برای رسیدن به کاخ سفید را هموار کند.
این مسئله زمانی اهمیت پیدا می‌کند که بدانیم پس از جنگ جهانی دوم، جز در موارد معدود، رئیس جمهوری که در نظرسنجی‌ها محبوب بوده است، توانسته است به راهیابی هم‌حزبی خود به کاخ سفید کمک کند.
به عنوان مثال، زمانی که جرج بوش پدر در سال 1988 مبارزات انتخاباتی خود را برای جانشینی رونالد ریگان – رئیس جمهور وقت آمریکا - آغاز کرد، ریگان از یک محبوبیت 60 درصدی در نظرسنجی‌ها برخوردار بود که همین مسئله به پیروزی بوش در انتخابات کمک کرد.
بیل کلینتون – رئیس جمهور دموکرات اسبق آمریکا – نیز در دسامبر 2000 در هفته‌های پایانی ریاست جمهوری خود از محبوبیت فوق‌العاده 66 درصدی در نظرسنجی‌ها برخوردار بود؛ اما «ال گور» – نامزد دموکرات‌ها که قرار بود جانشین او شود - به دلیل رسوایی اخلاقی کلینتون از وی اعلام برائت کرد و به همین دلیل در انتخابات در برابر جرج بوش پسر شکست خورد.
در تاریخ انتخابات آمریکا عکس این قضیه نیز صادق بوده است؛ یعنی همانگونه که روسای جمهور محبوب به پیروزی حزب خود در دور بعدی انتخابات کمک کرده‌اند، روسای جمهور منفور نیز بخت حزب خود برای پیروزی مجدد در انتخابات را کاهش داده‌اند.
به عنوان مثال، محبوبیت «هری ترومن» در سال 1952 در اواخر دوران ریاست جمهوری‌اش خود تنها 22 درصد بود و به همین دلیل، «دوایت آیزنهاور» - نامزد جمهوری‌خواهان - به راحتی در برابر «آدلای استیونسون» - نامزد دموکرات مورد حمایت او - پیروز شد و اگر بخواهیم به زمان نزدیکتری برگردیم، باید «جان مک کین» - نامزد جمهوری‌خواهان در انتخابات ریاست جمهوری 2008 آمریکا – را مثال بزنیم که قربانی محبوبیت پایین جرج بوش پسر در نظرسنجی‌ها شد. در این انتخابات مک کین نهایت تلاش خود را برای فاصله گرفتن از بوش به کار گرفت؛ اما نارضایتی از عملکرد دولت بوش به حدی بود که او نتیجه انتخابات را به اوباما واگذار کرد.
بر همین اساس، می‌توان گفت که محبوبیت اوباما در ماه‌های پایانی ریاست جمهوری او بویژه در میان اقلیت‌ها (سیاه‌پوستان و لاتین‌تبارها) می‌تواند برگ برنده کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری 2016 باشد. حمایت اوباما از کلینتون در ایالت‌هایی مانند اوهایو، ویرجینیا و کارولینای شمالی که کلینتون در آنها از حاشیه امنیت خوبی برخوردار نیست نیز می‌تواند رای‌دهندگان سیاه‌پوست بیشتری را به حمایت از او تشویق کند. اینها امتیازاتی هستند که رقیب کلینتون یعنی ترامپ از آنها برخوردار نیست.
