"لونی رز" 64 ساله که 26 سال از زندگی اش را در زندان فوق امنیتی کالیفرنیا سپری کرد و همین مساله باعث شده است این روزها خیابان های شلوغ شهر او را مضطرب کند و در هراس و وحشت ادامه زندگی دهد.
وی در این باره گفت: به اطرافم که نگاه می کنم این احساس را دارم که به باید هر طوری شده از آنجا بیرون بیایم و این به دلیل سال زندگی وحشتناک در سلول های انفرادی زندان کالیفرنیا بوده است.
وی که در سال 1994 میلادی به جرم قاچاق مواد مخدر به زندان افتاده بود و در دستگاه قضایی آمریکا در ردیف جرم های خشونت آمیز نیست تصریح کرد که در مدت 26 سال حبس خود در زندان های "کورکوران" و "خلیج پلیکان" و عمدتا در سلول های انفرادی روزگار گذرانده است.
این زندانی آمریکایی در بخش دیگری افزود: اینک در جریان زندگی عادی خودم در جامعه گرفتار تاثیرات منفی و روانی دوران سلول انفرادی را یدک می کشم. زندانیان در بند انفرادی زندان روزانه 22 تا 23 ساعت را در سلولی بدون پنجره می گذراندند و از هر دیداری با ملاقاتی ها، تماس های تلفنی و برنامه آموزشی و تفریحی محروم هستند.
وی در ادامه گفت: نمی گویم که بیگناه بودم و هیچ عمل خلافی انجام نداده ام. ولی جرم من غیر خشونت بود و حقم نبود مرا به سلول انفرادی ببرند. مرا در شورش زندان کالیفرنیا در سال 2003 به بند انفرادی بردند و با باند برادری آریایی - نام یک گروه سفید پوست جرایم سازمان یافته فعال در زندان های آمریکا – ارتباط دادند که اصلاً حقیقت نداشت".
بسیار محتمل است که رز از تغییرات در سیستم سلول های انفرادی اخیر زندان های آمریکا بهره مند می شد. لااقل خودش این طور باور دارد. توافق روز سه شنبه گذشته، توانایی دولت برای حبس کردن طولانی مدت افراد در سلول های انفرادی را محدود خواهد کرد تا بر اساس جرم شان به این بند انفرادی منتقل شوند و نه با هوس نگهبانان و رییس زندان های ایالتی. قوانین جدید تنها مشمول افرادی می شود که جرایم خطرناک دارند و یا برای سایر زندانیان یک بند تهدید به حساب می آیند.
در راستای اعتصاب غذای 21 روزه گروهی از زندانیان زندان پلیکان و همچنین اعتصاب 60 روزه بیش از 30 هزار زندانی در ماه ژوئیه (تیر و مرداد) سال2013 میلادی بود که توجه عمومی به سیاست های اتخاذ شده دولت آمریکا در قبال سلول های انفرادی مورد توجه قرار گرفت.
در شرایطی که این قانون دیگر شامل لونی رز نمی شود، اما او معتقد است اگر دولت آمریکا یک دهه پیش به نتیجه کنونی می رسید، او هیچ گاه در سلول انفرادی عذاب نمی کشید. حال، رز منشا ترس اجتماعی و اختلال های روانی خود را بودن در سلول انفرادی برای ده سال متوالی می داند و تاکید می کند: در بند انفرادی، گاهی چندین و چند بار در روز تختم را مرتب می کردم و حتی زمین چند متری سلولم را شش بار در روز تمیز می کردم. آنجا شبیه یک دستشویی کوچک بود. همه چیز این سلول تحت اختیار من بود و کوچکترین جزئیات آن را به خاطر دارم. این روزها وقتی در خیابان ها راه می روم و به محیط بی نهایت اطرافم را نگاه می کنم که هیچ کنترلی بر آن ندارم، مضطرب می شوم. رفتارهای وسواسی ام از زمان ورود به سلول انفرادی زندان آغاز شد و دیگر همیشه همراهم است".
او تاکید می کند که هیچ گاه دوم آوریل سال 2013 را فراموش نخواهد کرد. روزی که ماموران زندان پس از آزادی اش، او را به ایستگاه اتوبوسی در آن حوالی رساندند. "10 سال بود که با هیچ انسانی به غیر از نگهبانان زندان ارتباط نداشتم و با گذشت دو سال، هنوز به آزادی ظاهری ام عادت نکرده ام".
تری تورنتون، سخنگوی مرکز توانبخشی و اصلاحات در کالیفرنیا، می گوید: امروزه حدود 1800 نفر در بند انفرادی زندان های آمریکا شرایط نامعینی را پشت سر می گذارند.
