به گزارش افکارنیوز، افراد بی خانمان در آمریکا، کسانی که جایی برای رفتن ندارند هم اکنون در بسیاری از شهرهای آمریکا با گزینه‌های محدودتری مواجه هستند.
در حالیکه شرکت‌های ساختمانی در حال خرید فضای سبز و مناطق حومه برای ساخت و ساز هستند، بسیاری از پیاده‌روها، پارک‌ها و محل های عمومی به مناطق ممنوعه برای فقیران تبدیل شده است.
قانون گذاران شهرها در تلاش برای پاکسازی خیابان‌ها از طریق پاکسازی بی خانمان‌ها از پارک‌ها هستند و حتی قوانینی وضع کرده‌اند که کمک به افراد بی خانمان جرم محسوب می‌شود.
هفته پیش فعال ۹۰ ساله‌ای به دلیل غذا دادن به افراد بی خانمان در " فورت لائودردال " ایالت فلوریدا، بازداشت شد که این اقدام با اعتراض عمومی در آمریکا مواجه شد.
بر اساس قانون جدیدی که از سال ۲۰۱۳ آغاز شده است، ۲۱ شهر آمریکا قوانینی وضع کرده‌اند که بر اساس آن مردم از دادن غذا به افراد نیازمند در اماکن عمومی منع شده‌اند.
در شهر منچستر ایالت نیوهمپشایر، کلیساها از توزیع غذا به افراد بی خانمان در پارک‌های عمومی در مناطق مسکونی منع شده‌اند.
در " رالیق " ایالت کارولینای شمالی، فعالان حقوق بشر از دادن غذا به افراد نیازمند در پارک های شهر بدون دریافت مجوز مخصوص منع شده‌اند. برای دریافت این مجوز باید هر هفته ۱۶۰۰ دلار پرداخت شود.
تحت همین قوانین، مقامات محلی با استفاده از قانون محدودیت‌های " کیفیت زندگی "، دستاویزی برای منع حضور افراد بی خانمان در اماکن عمومی به دست آورده‌اند.
بر اساس تحقیقی که توسط مرکز قوانین ملی برای فقر و افراد بی خانمان انجام داده، حدود یک سوم از شهرهای آمریکا خواستار نابودی محل اقامت بی خانمان‌ها در اماکن عمومی هستند که از سال ۲۰۱۱ حدود ۶۰ درصد افزایش نشان می‌دهد.
همین درصد از شهرها نیز ممنوعیت نشستن و استراحت در مکان‌های عمومی به خصوصی را ممنوع اعلام کرده‌اند تا این اطمینان حاصل شود که بی خانمان‌ها به هیچ وجه احساس راحتی نکنند.
در واقع این قوانین برای حفظ " شرایط زندگی " برای ساکنان محلی نبوده بلکه قوانینی است برای استعمار مشترک تا جامعه را برای پولداران امن کند.
سرکوب مخالفان بی خانمان‌ها آخرین قسمت در تاریخ طولانی مبارزه برای فضای مشترک است.
دادن غذا به بی خانمان‌ها قطعا راه‌حل طولانی مدت برای بی خانمان‌ها یا کسانی که از گرسنگی مزمن رنج می‌برند نیست، اما حذف خیریه‌ها باعثنخواهد شد تا به صورت سحرآمیز شیوه زندگی افراد بی خانمان را تغییر دهد.
گزینهها برای بیخانمانها در غیاب برنامههای اجتماعی، بهداشت و درمان و حمایت از درآمدها و نیاز مردم برای یافتن خانه و ثبات، محدود است.
