زمان زیادی از کارزار انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری نگذشته است که پیرو شهادت سید ابراهیم رئیسی رئیس جمهور فقید کشورمان در یک بازه زمانی فشرده برگزار شد.
در همان ایام، نامزدهای انتخابات طبق روال به تشریح برنامه‌های خود پرداختند اما این بار با یک تفاوت؛ اینکه از همان ابتدا «مسعود پزشکیان» با مشورت جمعی از دیپلمات‌ها با یک نگاه سیاسی مشخص، به کشورهای اروپایی پیام معنادار و به اصطلاح «پالس» مثبت مخابره می‌کرد و به‌واسطه همین اقدامات، اینگونه تلقی می‌شد که با روی کارآمدن دولتی با سمت‌وسوی متمایل به جریان حزبی موسوم به اصلاح‌طلبان، گشایش‌های زیادی حاصل خواهد شد. به نظر می‌رسید فضایی ایجاد شده که باری دیگر صداقت اروپایی‌ها به بوته آزمون کشیده شود.
با این حال درست بعد از روی کار آمدن دولت موسوم به «وفاق»، هیچ‌یک از کشورهای اروپایی، به رئیس جمهور منتخب کشورمان تبریک نگفتند و حتی حاضر نشدند در مراسم تحلیف شرکت کنند. فراتر از آن به رژیم وحشی صهیونیستی چراغ سبز نشان دادند تا «مهمان عزیز» ملت ایران، شهید «اسماعیل هنیه» را در خاک جمهوری اسلامی ایران ترور کند.
در داخل اما برخی فارغ از اتفاقات صحنه بین‌الملل و کُنش‌های جمهوری اسلامی ایران و اقدامات محور مقاومت که در آستانه محور رژیم موقت صهیونیستی هستند، همچنان منتظر ارتباط با اروپا بودند.
اروپا اما علاوه بر حمایت‌های بی دریغ یک سال گذشته‌اش از رژیم صهیونیستی برای کشتار مردم فلسطین، تحریم‌های جدیدی علیه جمهوری اسلامی ایران اعمال کرد.
اتحادیه اروپا با اعمال تحریم‌های تازه علیه افراد و نهادهای ایرانی، سه شرکت هواپیمایی ایران‌ایر، ماهان و ساها را نیز به فهرست تحریم‌های خود اضافه کرد.
حال دولت باید چه کند؟ پاسخ این سوال در مصاحبه اخیر سید حسن خمینی رئیس مؤسسه حفظ و نشر آثار امام خمینی مستتر است؛ آنجایی که گفت «دستکش‌های مخملی، بازوان چدنی دارد». حال دولت فعلی اگر به‌دنبال به پای میز مذاکره کشاندن غرب و اروپاست باید بازوان چدنی داشته باشد؛ بازوانی که در توسعه عمق راهبردی جمهوری اسلامی ایران و مؤلفه‌های قدرت نظامی و نفوذ فرهنگی معنا پیدا می‌کند و نمی‌شود صرفاً با خنده و التماس، این موجودات را رام کرد.
به نظر می‌رسد پس از شکست‌های پی‌درپی غرب در عرصه بین‌الملل؛ چه در مناقشه اواکراین و چه در مواجهه با حماسه «طوفان‌الاقصی»، به دنبال دستاوردسازی با نقره‌داغ کردن کشورمان هستند و همین روند ایجاب می‌کند مقامات کشورمان بیش از پیش خود را برای هر شرایطی آماده و از خوش‌بینی مفرط به کشورهایی که عملاً هیچ اعتقادی به حقوق بشر ندارند و سرسپردگان شبکه جهانی صهیونیسم هستند، پرهیز کنند.
