روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز مقاله‌ای از کورت میلز، مدیر اجرایی مجله The American Conservative منتشر کرد که در آن از سیاست خارجی ترامپ که در دوره اول ریاست جمهوری خود دنبال کرد به عنوان عنصری غافلگیر کننده صحبت کرده است.
براساس گزارش المیادین، در این مقاله آمده است: دونالد ترامپ در اولین دوره ریاست جمهوری خود از استفاده از قدرت در صحنه جهانی لذت می‌برد و از رویکرد سنتی در روابط جهانی پیروی نمی‌کرد. سبک سیاسی او می‌تواند تحریک آمیز باشد، اما رویکرد او نسبت به جایگاه آمریکا در جهان عمل گرایانه است. اما اگر دوباره به دفتر کار روسای جمهور آمریکا بازگردد، ممکن است به دنبال غافلگیری در سیاست خود باشد.
نتایج روابط خارجی دوره اول ترامپ به طور کلی دست کم گرفته شد، اما برای یک مرد دیوانه دستاورد‌های واقعی وجود داشت، زیرا جنگ‌های خارجی جدیدی وجود نداشت، بلکه توافقات عادی سازی بین رژیم صهیونیستی و کشور‌های عربی اتفاق افتاد، پس از آن که بسیاری معتقد بودند رسیدن به این کار غیر ممکن است.
اگر منظر جهانی به طور ناگهانی تغییر نکند، ترامپ برای مقابله با بحران‌های خارجی کنونی، به ویژه بحران اوکراین و غرب آسیا که در دوره اول ریاست جمهوری خود تا حد زیادی از آن اجتناب کرد، به دفتر ریاست جمهوری بازخواهد گشت، اما مسلم است که شرایط، تغییری در نحوه مدیریت امور خارجه دولت او ایجاد نخواهد کرد.
به دلیل ثبات نداشتن عملکرد ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری خود ممکن است روزی دشمن سرسخت آمریکا و جمهوری خواهان نومحافظه کار و روز بعد نوک نیزه شیطانی قدرت آمریکا باشد.
ترامپ در دوره دوم ریاست جمهوری خود مانند دوره اول احتمالا دولتی راست متشکل از مدیران و ژنرال‌های نفتی تشکیل نخواهد داد. درعوض، او توسط گروه جدیدی از شخصیت‌های حاکمیتی یا عمل‌گرایان و همچنین گروهی از مشاوران مرتبط با راست نو هدایت می‌شود که خواهان تغییر گسترده سیاست خارجی هستند و می‌پرسند که آیا جنگ سرد جدید با چین، ممکن است آمریکایی‌ها را متحد کند یا خیر.
اعضای این گروه جدید راستگرا به طور فزاینده‌ای بین خود اختلاف دارند، به ویژه در مورد اینکه تا چه حد می‌توانند در رابطه با چین پیش بروند و در سیاست خارجی چقدر باید با صهیونیست‌ها انعطاف پذیر باشند.
در میان پراگماتیست‌های جدید (واقع‌گرایان و مصلحت‌گرایان)، مردی که جان بولتون را به عنوان مشاور امنیت ملی انتخاب کرد، رابرت اوبرایان، تقریباً به طور قطع در دور دوم، شاید به عنوان وزیر دفاع یا وزیر امور خارجه نقش مهمی ایفا خواهد کرد. اوبرایان یک وکیل ساده، اما قدرتمند در ایالت‌های ساحل غربی است. او خود را جمهوری خواه ریگان می‌نامد و به راحتی وارد سنا می‌شود.
تیم ترامپ ممکن است شامل ریچارد گرنل، مدیر سابق اطلاعات ملی آمریکا نیز باشد، که از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰ سفیر ترامپ در آلمان بود. سبک او به خوبی با رویکرد ترامپ در مذاکرات دیپلماتیک همخوانی دارد. همچنین، گروهی از جمله استیو بنن و سرهنگ بازنشسته داگلاس مک گرگور، قهرمان فرقه راست جدید، که وفادار ترامپ در طرح خروج از افغانستان بود، وجود دارد.
این تیم ممکن است دیدگاهی را پیشنهاد کند که با رویکرد سیاست خارجی ترامپ مطابقت داشته باشد، که طرفدار ترکیبی از دور ماندن از مشکل و درگیر شدن قاطعانه در درگیری‌ها برای مدت کوتاهی است. کهنه سربازان واشنگتن اغلب در مورد اینکه آیا ترامپ اصلا دیدگاهی در زمینه سیاست خارجی دارد یا خیر متحیر می‌شوند.
اما ترامپ دوست دارد دو هویت را همزمان بروز دهد که شامل تهدیدکننده و مذاکره کننده است. این دوباره به شباهت با دولت نیکسون اشاره می‌کند. یکی از اولین تصمیمات او در کاخ سفید انتصاب هنری کیسینجر به عنوان مشاور امنیت ملی بود. حتی کیسینجر، استاد دانشگاه هاروارد که به نلسون راکفلر، رقیب نیکسون مشاوره می‌داد، از این تصمیم او شگفت زده شد.
نیویورک تایمز نوشت: با این حال، کیسینجر به متعادل کردن مواضع ضد کمونیستی نیکسون در طول جنگ سرد کمک کرد و نظر متحدان و دشمنان را در مورد اهداف او حدس زد. کیسینجر امروزه و پس از مرگش اغلب به خاطر موازنه قدرت، سیاست واقعی و اقدامش برای پایان دادن به دخالت آمریکا در ویتنام به یاد می‌آید، اما بیش از این‌ها از او به خاطر باز کردن دوارزه روابط با چین یاد می‌شود. این موضوع باعث شد که نیکسون به پکن برود آیا کار به جایی خواهد رسید که ترامپ به بیروت یا حتی تهران برود؟
رویکرد دو موضعی ترامپ در مورد بسیاری از نقاط حساس دیگر نیز صدق می‌کند، به عنوان مثال در مورد اسرائیل، او در مصاحبه اخیر خود تکرار کرد که در صورت وقوع جنگ با ایران از اسرائیل محافظت خواهد کرد، اما او همچنین گفت که بنیامین نتانیاهو به درستی مورد انتقاد قرار گرفته است.
او افزود که رژیم صهیونیستی باید ماموریت را در غزه انجام دهد، اما همچنین به این نتیجه رسید که این رژیم در نبرد غزه شکست خورد. می‌توان تصور کرد که ترامپ به عنوان رئیس جمهور بدون قید و شرط از اسرائیل در کارزار نظامی خود در غزه حمایت می‌کند، اما همچنین می‌توان تصور کرد که او با عبارات بسیار خشن‌تر از رئیس جمهور بایدن علیه نتانیاهو صحبت می‌کند و شاید به دنبال آتش بس باشد.
از سویی دیگر زبان ترامپ درباره روسیه و ناتو نیز می‌چرخد. زمستان گذشته، ترامپ گفت که مایل است به روسیه اجازه دهد هر کاری که می‌خواهد با کشور‌های ناتو انجام دهد که به اندازه کافی برای دفاع از خود هزینه نمی‌کنند. ترامپ در مصاحبه خود با مجله تایم درباره این اظهارنظر قبلی گفت: وقتی چنین اظهاراتی را می‌گویم، برای مذاکره گفته می‌شود.
انتقادات از اظهارات او در مورد ناتو و روسیه فرض را بر این گذاشت که ترامپ به عضویت آمریکا در ناتو پایان خواهد داد. اگر ترامپ در ماه نوامبر برنده شود، عدم اطمینانی که با سبک او همراه است می‌تواند جهان را غافلگیر کند.
