به گزارش افکارنیوز به نقل از دی نیوز، پلیس لندن تاکنون به چندین روسپی خانه در محلههای برگزاری المپیک یورش برده و در طول بیست ماه اخیر ۸۰ خانه را در منطقه نیوهام بسته است.

سارا واکر٬ عضو یکی از سازمان های مدافع روسپی‌ها در لندن ضمن ابراز نارضایتی از عملیات پلیس می‌گوید که یورش های اخیر نشان دهنده سخت‌گیری های پیش از المپیک است.
‪ ‬
اما پلیس لندن این موضوع را انکار کرده و می‌گوید که افزایش عملیات آن‌ها ربطی به المپیک ندارد و صرفاً واکنشی نسبت به گزارش های رسیده و نگرانی‌ ساکنین و تجار این محله ها در مورد روسپی گری خیابانی بوده است.





یکی دیگر از فعالان مدافع حقوق روسپی ها نیز می‌گوید که یورش پلیس به این خانه‌ها به ویژه در شرق لندن روسپی ها را از مراکز بهداشتی و خدماتی و همچنین از دوستان و همکاران خود دور کرده و آن‌ها را بیش از پیش آسیب‌پذیر می کند.

اما حال این نکته به نظر می رسد با توجه به این که دفعه اول نیست که مقامات اروپایی با این مسئله روبرو می شوند آیا واقعا تا پیش از این دولت های اروپا با چنین مسئله ای روبرو نشده بودند؟ یا اینکه روبرو شده بودند ولی به دلیل عدم احساس خطر اقدامی علیه آن انجام نداده بودند؟ چرا باید حال به فکر مقابله و آن هم به شدت و خشونت با این موضوع بیفتند؟

همه این هشدارها بیانگر نگرانی‌های مقامات درباره قاچاق زنان به داخل کشور میزبان است. هشدارهای مشابهی نیز از مدتها پیش به مناسبت برگزاری همین بازی‌های در لندن آغاز شده بود.

تسا جاول٬ وزیر المپیک دولت پیشین در ژانویه ۲۰۱۰ به سایر اعضای کابینه گفته بود: " رویدادهای مهم ورزشی جاذبه قوی برای قاچاقچیان سکس در سراسر دنیا هستند. این واقعاً قابل قبول نیست. من مصمم هستم که اجازه ندهم این قاچاقچیان در سال ۲۰۱۲ از لندن سوء استفاده کنند. "

دنیس هوف که اداره روسپی خانه " مونلایت بانی رنچ " در نوادای آمریکا٬ را بر عهده دارد، تخمین می زند که حدود هزار زن توسط گروه‌های تبهکار خشن که در قاچاق مواد مخدر نیز دست دارند٬ به طور غیر قانونی وارد لندن شوند.

هوف که قصد دارد در طول بازی‌های المپیک یک روسپی خانه دارای مجوز قانونی در لندن دایر کند و پیش‌بینی خود را بر اساس آنچه در المپیک زمستانی ۲۰۱۰ در ونکوور کانادا رخ داد ٬ انجام داده است.

به نظر میرسد که این مسئله از سالهای گذشته یک روندی را نه تنها در اروپا بلکه در تمام نقاط جهان داشته که طبیعتا باید جریان هدایت گری نیز در پشت آن می بوده است و زمان هایی از جمله برگزاری مسابقات ورزشی معتبر همانند جام جهانی فوتبال و یا مسابقات المپیک بهترین فرصت برای رشد این جریان در این کشور ها می باشد.

اما پیش‌بینی هایی شده بود مبنی بر اینکه بین ۴۰ هزار تا ۱۰۰ هزار نفر به منظور روسپیگری در طول این بازی‌ها وارد آفریقای جنوبی خواهند شد؛ طبیعتا این نشان دهنده ورود عده کثیری روسپی به این کشور در زمان برگزاری مسابقات است و به همین علت بسیاری معتقدند که لندن نیز در پی تجربه‌ای که یونان٬ آلمان و آفریقای جنوبی داشته‌اند، باید خود را برای افزایش ورود روسپی ها آماده کند.

در حقیقت افزایش روسپیگری در زمان بازی های المپیک در لندن، حاکی از ورود روسپی ها به داخل این کشور است. چرا که پیش از این در گزارشی که در اکتبر ۲۰۱۱ از سوی پلیس لندن منتشر شد، آمده است که در حال حاضر اطلاعات به دست آمده نشان دهنده افزایش روسپی گری در محله های برگزاری المپیک نبوده بلکه در بعضی نقاط کاهش نیز دیده شده است.

حال آنکه این کشورهای اروپایی به دلیل زمینه های مختلفی که برای پیشرفت این جریان در داخل‌شان از جمله جام های جهانی و مسابقات المپیک به صورت پشت سر هم ایجاد شد به نفس و هدف این جریان پی بردند. شاید در نقاط مختلف دیگر جهان هم این جریان هنوز به صورت مستتر و در لباس های فریبنده دیگر در حال پیشروی باشد.

مهمترین موضوعی که در این میان به چشم می خورد سیاست های استعمار گونه غربی هاست که از سالها پیش گریبانگیر ملت ها بوده و تنها شکل و شمایل آن تغییر کرده و لی با همان رویکرد که از گذشته بوده اکنون هم همان رویکرد را در پیش گرفته است. هدایت این جریان با هدف کسب درآمد بسیار و سوق دادن مردم به سوی هوس رانی که در آینده نه چندان دور بتوانند قدرت را از مردم و دولت ها سلب و ملت را محدود و افکارشان را معطوف به خواسته های سطحی و زودگذر کنند که بدون شک با گسترش هوس رانی ها و روسپیگری ها قاعدتا فرصت برای شیوع بیماری ای چون ایدز فراهم خواهد شد و به شدت گسترش پیدا خواهد کرد.

اگر به دقت تاریخ را نگاه کنیم با کمی تامل به نوع اتخاذ سیاست های غرب به این نتیجه خواهیم رسید که علاوه بر اینکه سعی در رشد هوس رانی و شهوت رانی بین مردم را داشتند، در مواقع حساس که می توان به اعتراض های گسترده ای مبنی بر عدم رضایت مردم از اوضاع داخلی کشورشان اشاره کرد، سعی داشتند که با ایجاد سهولت در عضویت و مراجعه به مراکز فساد و غمار از فشار و اعتراض مردم بکاهند و تا حدودی نیز موفق بوده اند.

اگر به وضعیت سالهای اخیر آمریکا و کشور های عضو اتحادیه اروپا بنگریم افزایش اعتراض های مردم در این سالها با توجه به وجود بحران های اقتصادی و مالی در این کشور ها علی الخصوص اعتراض علیه نظام سرمایه داری که با نام جنبش وال استریت به روی کار آمد را خواهیم دید.

اما به واقع چرا این اعتراض ها به نتیجه و ثمر ننشستند؟ چرا هنوز با وجود کمرنگ تر شدن حضور مردم در این اعتراضات هنوز شاهد کاهش رشد اقتصادی در این کشور ها هستیم؟

با توجه به شواهد، پاسخ مشخصی را برای این پرسش ها خواهیم یافت. اولین و مهمترین پاسخی که برای این سوالات به ذهن ما میرسد این است که این کشور ها بر اساس سیاست های غلطی که از گذشته به صورت مستتر در قالب شان جریان داشته، برای مقابله با این معضل تنها راهی که پیش پای خود دیدند، همان ایجاد سهولت در رسیدن مردم به خواسته های شهوانی و هوس رانی های شان با ایجاد هر چه بیشتر روسپی خانه ها و کازینو ها و مراکز غمار که جز اعمال یک مسکن مخرب برای رفع مشکلات چیز دیگری نیست باشد. چرا که تنها بحث ساکت شدن و خوابیدن اعتراضات مردم دیگر در کار نیست و علاوه بر آن فرصتی برای گسترش ایدز در این کشور ها به نفع هیچ یک از جوامع بشری نیست خواهد بود.