محمدو اولد اصلاحی، به مدت ۱۴ سال در بدنام‌ترین زندان آمریکا با ضرب و شتم، اعدام‌های ساختگی و انواع شکنجه‌ها دست و پنجه نرم می‌کرد.
بی رحمی گوانتانامو قرون وسطایی است؛ این یک داستان وحشتناک است!
محمدو اصلاحی ۵۰ ساله که اتهامش هیچگاه ثابت نشد، به مدت ۱۴ سال در زندان گوانتانامو محبوس بود. طی این سال ها، بسیار مورد ضرب و شتم، تحقیر جنسی و برق گرفتگی‌های مصنوعی قرار گرفت.
به گفته اصلاحی، مسئولان این زندان او را به اعتراف‌های ساختگی اجبار می‌کردند. طی هفتاد روز اول حبس، از خواب محروم بوده و مدام مورد بازجویی قرار می‌گرفته است. همچنین از نماز و روزه نیز منع می‌شده است.
بر اساس اسناد، از اصلاحی به عنوان زندانی شماره یک یاد می‌شد و به اتهام طراحی حملات تروریستی ۲۰۰۱ نیویورک و واشنگتن و حمایت از گروه القاعده زندانی شده بود. پس از این اتهام زنی ناروا، مقامات کشور مادریش-موریتانی- او را به سازمان جاسوسی آمریکا تحویل دادند. پس از ماه‌ها حبس در سلول‌های انفرادی، آمریکا او را به پایگاه هوایی بگرام در افغانستان منتقل کرد و از آنجا نیز به گوانتانامو فرستاده شد.
گوانتانامو در منطقه کوچکی از کوبا و در سال ۱۹۰۳ ساخته شده است. محل زندان عمداً به این دلیل انتخاب شده که خارج از خاک آمریکا است و از قوانین این کشور تبعیت نمی‌کند. این زندان که برای نگهداری مظنونان حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ ایجاد شده، نماد افراط و تفریط‌های «جنگ علیه تروریسم» آمریکاست.
اصلاحی خاطراتش از حضور در این زندان را به رشته تحریر درآورد که پرفروش‌ترین کتاب سال ۲۰۱۵ آمریکا شد. فیلمی نیز به اقتباس از این کتاب ساخته شد که نامزد ۵ جایزه بفتا شده است. در این فیلم چگونگی بازجویی‌ها و ضرب و شتم طولانی مدت زندانیان به نمایش درآمده است.
باراک اوباما، رئیس جمهور سابق آمریکا گفته بود که این زندان بر خلاف ارزش‌های آمریکایی است و آن را «لکه‌ای در پرونده سیاسی آمریکا» تلقی کرد. اوباما سال ۲۰۱۶ خواستار تعطیلی این زندان شد؛ دستوری که هیچگاه اجرا نشد! جو بایدن نیز گفته است که روند بازبینی برای بستن زندان را آغاز می‌کند، اما این اقدام مدت هاست که به تاخیر افتاده است.
به گفته اصلاحی، مشکل فقط مربوط به دولت آمریکا نیست. این یک جنایت جمعی است که علاوه بر آمریکا، انگلیس و برخی کشور‌های خاورمیانه از جمله عربستان، اردن و پاکستان نیز در آن دست دارند.
«هیچ فردی در گوانتانامو نیست که از سوی این کشور‌ها به آمریکا تحویل داده نشده باشد. ما باید این مشکل را حل کنیم قبل از اینکه فقط از سوی آمریکا خواستار تعطیلی آن باشیم زیرا کشور‌های دیگر مانند موریتانی، پاکستان، اردن و عربستان نیز در آن نقش ایفا می‌کنند».
در هنگام حضور اصلاحی در زندان، هیأت بازبینی دوره‌ای که با زندانیان مصاحبه و پرونده‌های آن‌ها را بررسی می‌کند، دیدگاه صلاحی نسبت به اشغال اراضی فلسطین از سوی رژیم صهیونیستی را مورد سوال قرار می‌دهد. اصلاحی با تعجب از این کار می‌گوید: «من شوکه شده بودم. دولت آمریکا می‌خواست بداند که آیا من شخص خوبی هستم یا نه و خوب بودن من را منوط به پذیرفتن اسرائیل می‌دانست. این عامل تعیین کننده‌ای در میزان خوب بودن من بود». او کل این روند را یک بازی سیاسی توصیف کرد.
یکی از اولین درخواست‌های اصلاحی پس از بازگشت به خانه این بوده که برایش دو تلویزیون بزرگ بخرند؛ بلکه با برنامه‌های تلویزیون خودش را سرگرم کند و خاطرات تلخ ۱۴ سال اسارت و شکنجه را از یاد ببرد. او این روز‌ها به نوشتن روی آورده و نوشتن را درمانی برای احوال خود می‌داند.
اصلاحی در پایان مصاحبه اشاره می‌کند که برخلاف بازی‌های رسانه ای، ذره‌ای عدالت در برخورد آمریکا با زندانیان وجود ندارد. او این چنین بحث را خاتمه می‌دهد: «اتهام هیچ یک از زندانیان گوانتانامو ثابت نشده است پس عدالت کجاست؟ عدالت برای کسانی که در زندان هستند وجود ندارد؛ حتی هیچ عدالتی برای قربانیان ۱۱ سپتامبر و خانواده هایشان نیز که عزیزان خود را به طرز دردناکی از دست داده اند، وجود ندارد».
