روستای فراموش شده هیو از توابع ساوجبلاغ، در استان البرز قرار دارد و در این منطقه شهری زیر زمینی با قدمتی بیش از 2 هزار سال قرار دارد که زمانی مخصوص معدندارن هیو بوده است.
این معدن داران برای زندگی و نگه داری احشام خود شهر زیر زمینی مذکور را ساخته و از آثار و شواهد بر می آید که به آن رونق هم داده بودند.
این منطقه در مجاورت کوههای البرز قرار دارد و دارای مناظر زیبا در دامنه این کوهها است، در گذشته نه چندان دور در این روستا اکثریت مردم به کار معدن مشغول بودند که محصولات معدنی ذغال سنگ عمده ترین آن بود.
با تاسیس و راه اندازی کارخانه‌های سیمان آبیک و فخر ایران و چندین کارخانه دیگر در مدتی بیش از 40 سال، بیشتر اهالی یا شاغل در این کارخانجات شدند و یا به اصناف وابسته به آن روی آوردند.
هیو بسیار خوش آب و هوا است و تابستانهایی خنک با شبهایی سرد دارد، مناطق خاصی در این منطقه نیز وجود دارد که به واسطه وجود چشمه های خاص، امامزادگان و درختان میوه منطقه ای تفریحی و زیارتی برای مردم محسوب میشود و در ارتفاعات آن کشاورزان و زنبورداران به تولید مشغول هستند.
هیو در گذشته‌ای نه چندان دور دارای مناطقی جنگلی به همراه یک رودخانه بوده‌است که اکنون تنها رودخانه آن به جا مانده و گرگ که یکی از حیوانات این منطقه است اکنون در معرض نابودی قرار دارد .
قلعه خانی به نام جمشید خان نیز در هیو قرار دارد که برای گردشگران دارای شهرت است ولی متأسفانه برخی مسائل بر زیبایی های این منطقه سایه افکنده که خشک نمودن باغچه ها و ساخت و ساز های مسکونی یکی از آنها است و با گسترش این امر،طراوت و سرسبزی گذشته آرام آرام از این روستا در حال رخت بر بستن است.
مشکل اساسی و بزرگ این منطقه حفاریهای غیرقانونی به منظور یافتن آثار باستانی است و تکه تکه خاطرات کهن به دست سودجویان به تاراج میرود و خوابهای آشفته این منطقه از وجود شبروان کوهکن فرهاد نما نیاز به چاره جویی اساسی دارد.
برخی از قدیمی ها، این محل را تبعیدگاه رضاخان دانسته اند و تاریخچه این مکان داستانهایی شنیدنی در خود دارد ولی شهر زیر زمینی، از همه دیدنی تر و اعجاب برانگیزتر است.
دالانهای تو در تو یی که حتی برای نگه داری احشام در آن نیز ساخت و سازها با طراحی خاص انجام شده و مرموز بودن دالانها بر جذابیت آن افزوده است.
سالیان اخیر بی مهری های زیادی به این مکان تاریخی شده و ورودی اصلی آن تخریب گردیده است، سنگهای قدیمی مزارهایش تکه تکه شده و به تاراج می رود، مردم روستا زندگی سخت و بدون امکاناتی دارند و اهالی از کندو کاریها و حفاری های شبانه دزدان به ستوه آمده اند.
در سایه بی توجهی های مسئولین امر، قدمتی چنین گرانبها که میتواند برای استان البرز میراثی درآمدزا باشد، مورد دستبرد قرار می گیرد و از بین می رود.
ویران شدن چنین آثاری، از بین رفتن گوشه ای از تاریخ و هویت استان البرز است، باشد تا متولیان و مسئولین مربوطه به خود بیایند و برای حفظ و بهره وری آن فکری اساسی کنند.
