سرمایه گذاری در حوزه تولید و صنعت یکی از مولفه‌های اصلی و اساسی در پیشبرد اهداف اقتصادی کشور به شمار می‌رود.
با قائل بودن به این اصل اثبات شده که شکوفایی تولید، نسخه شفابخش اکثریت قریب به اتفاق مشکلات اقتصادی خواهد بود، طبعا سرمایه گذاری در حوزه صنعتی نیز یک ضرورت اجتناب ناپذیر خواهد بود.
بنابر یک ذهنیت نادرست، هرگاه سخن از سرمایه گذاری به میان می‌آید سمت و سوی افکار عمومی به سمت سرمایه گذاری خارجی می‌رود، اما در واقع امر، با وجود ضرورت جذب سرمایه گذاری خارجی، بخش قابل توجهی از سرمایه گذاری مورد نیاز کشور با هدایت سرمایه‌های سرگردان و نقدینگی که در اختیار عموم مردم جامعه قرار دارد، محقق خواهد شد.
به واقع در صورت حصول این امر، علاوه بر جلوگیری از سوق پیدا کردن سرمایه‌های عمومی به بخش‌های غیر مولد همچون ارز، دلار، سکه و غیره می‌توان تولید داخلی را شکوفا و توانمندتر نمود.
اما در مسیر تحقق این اصل بنیادی و ضروری، موانع بسیاری قرار دارد که در صورت عدم برداشته شدن موانع موجود، امکان نائل شدن به چنین توفیقی میسر نخواهد شد.
وقتی سفته بازی بر سرمایه گذاری صنعتی و تولیدی غلبه می‌کند
با مطالعه تاریخ توسعه و شکوفایی کشور‌های پیشرفته جهان، این واقعیت مسجل و محرز می‌شود که تقریبا تمامی آنها برای طِیِ طریق مسیر توسعه و پیشرفت، سرمایه گذاری در امور تولیدی و صنعتی را در اولویت نخست خود قرار داده اند.
به واقع کشور‌های توسعه یافته همواره کوشیده اند سرمایه گذاری خارجی و داخلی را به این کارزار هدایت کنند.
به تبع، به دلیل برخی تحریم‌های ظالمانه نظام سلطه، جذب سرمایه گذاری خارجی تا حدودی سخت و دشوار (نه غیرممکن) خواهد بود، که البته با اتخاذ تدابیر هوشمندانه و ارتقای سطح روابط با کشور‌های دوست و ناهمسو با سیاست‌های ایالات متحده می‌توان در این عرصه موفقیت‌های بسیاری کسب کرد که تحلیل و واکاوی این موضوع در این مجال نمی‌گنجد، اما آنچه مورد بحث است ناظر بر این امر می‌شود که متاسفانه در جذب و هدایت سرمایه‌های سرگردان داخلی که عمدتا بصورت نقدینگی در اختیار عموم مردم جامعه قرار دارد نیز ناموفق بوده ایم.
پرویز شوکتی پور، یکی از فعالان صنعتی و تولیدی، با اشاره به ضرورت تلاش افزون‌تر برای ارتقای توان تولید داخلی کشور اظهار کرد:یکی از ضروریات و الزامات این امر به سرمایه گذاری هدفمند و هوشمندانه در عرصه تولیدی و صنعتی معطوف می‌شود.
وی افزود: بدون تردید، هر سرمایه گذاری برای تزریق نقدینگی و سرمایه خود به پروژه ها، طرح‌ها و غیره ابتدا به ساکن در سودای سودآوری برای خویش است و باعث تاسف است که همچنان برخی در داخل کشور این قاعده را نمی‌پذیرند و گمان می‌کنند این مراوده ارتباطی یک سر باخت است که برنده آن سرمایه گذار است.
شوکتی پور گفت: این حق سرمایه گذار است که در سایه سرمایه گذاری و اعتماد خود برای تزریق سرمایه و نقدینگی، سود کسب کند، زیرا عرصه سرمایه گذاری با امور خیریه (که به جای خود قابل تقدیر است) متفاوت است.
این فعال حوزه صنعتی و تولیدی تصریح کرد: بعد از پذیرفتن این قاعده که جا انداختن آن مستلزم فرهنگ سازی و اطلاع رسانی است می‌باید بستر برای کسب سود و منفعت سرمایه گذار هموار و فراهم شود در غیر اینصورت ریسک سرمایه گذاری بالا می‌رود و بالا رفتن ریسک سرمایه گذاری به همراه خود، دافعه در پی خواهد داشت.
وی افزود: در این میان، سود آور کردن سرمایه گذاری در حوزه تولیدی و صنعتی، مستلزم پیش نیاز‌های خاص به خود خواهد بود که مقابله ومبارزه با قاچاق از نمونه‌های آن به شمار می‌رود، زیرا به موازات افزایش قاچاق، مراکز و واحد‌های تولیدی به سمت رخوت، رکود و انزوا حرکت خواهند کرد.
شوکتی پور گفت: اساسا تولید ثروت در سایه فعالیت‌های صنعتی و تولیدی و با ارزش افزوده مناسب حاصل می‌شود، در صورتی که برخی گمان می‌کنند نفت و گاز موجود در کشور ثروت است، در حالیکه زمانی می‌توان از نفت و گاز به عنوان ثروت یاد کرد که از محل فروش آن، بخش‌های مولد کشور فعال و تقویت شوند.
این فعال در حوزه صنعتی و تولیدی در ادامه بیان کرد: فروش نفت و گاز و مصروف ساختن آن در حوزه هزینه‌های جاری به معنای از دست دادن سرمایه کشور خواهد بود.
وی افزود: زمانی قادر خواهیم بود از کالای ایرانی به معنای واقعی کلمه حمایت کنیم، تولید داخلی را تقویت کنیم و به تبع آن در تولید ثروت کشور موفق عمل کنیم که سرمایه‌های سرگردان، نقدینگی عمومی مردم و ارز حاصل شده از محل فروش نفت و گاز را صرف ارتقای توان تولیدی کشور کنیم در غیر اینصورت به بیراهه رفته ایم.
با سفته بازی، اقتصاد کشور رشد و توسعه نمی‌کند
چندی پیش، حسین خزلی خرازی، کارشناس بازار سرمایه در گفت‌وگو با رسانه‌ها با اشاره به لزوم جذب سرمایه‌های عمومی مردم و جامعه به بخش‌های صنعتی تولیدی تصریح کرد: متاسفانه به دلیل حاکم بودن فضایی غیر قابل اطمینان و غیر قابل پیش‌بینی، سرمایه داران، ترجیح می‌دهند نقدینگی و سرمایه‌های خویش را در بخش‌هایی همچون طلا، سکه، ارز و بعضا مسکن متمرکز کنند.
وی افزود: سرمایه‌گذاری در بخش مسکن به گونه‌ای است که به تولید نمی‌انجامد، بلکه به عنوان کالایی سرمایه‌ای و صرفا به عنوان خرید و فروش مد نظر فعالان این عرصه قرار می‌گیرد (که اگر سرمایه گذاری در بخش مسکن به رونق ساخت و ساز می‌انجامید این امر خود نمونه‌ای از تولید به شمار می‌رفت که فضای اشتغالزایی مناسبی را در پی داشت)
به زعم وی در چنین شرایطی (سفته بازی در بازار مسکن) خریداران عمده و به تعبیری سرمایه گذاران با هدف گران‌تر شدن مسکن و افزایش ارزش پول خویش به خرید ملک یا زمین مبادرت می‌ورزند که این رویکرد به رشد و توسعه اقتصادی نمی‌انجامد.
خزلی خرازی می‌گوید:نباید از نظر دور داشت منظور نظر از صنعت، صنایع انحصاری نیست، زیرا صنایع اینچینی به رشد و شکوفایی اقتصادی نمی‌انجامد بلکه صنایعی به اقتصاد کشور و گره گشایی از مشکلات و نارسایی‌های اقتصادی موثر خواهد بود که در قالب و چارچوب صنایع رقابتی قابل تبیین و تعریف باشند.
وی افزود: اقتصاد کشور با سفته بازی رشد نمی‌کند، بلکه با تولید و صنعتِ رقابتی است که اقتصاد در مسیر پیشرفت، شکوفایی و توسعه هر چه بیشتر گام برخواهد داشت.
اعتماد مردم در بخش تولید را از دست داده ایم
چندی پیش، بهرام شکوری، عضو اتاق بازرگانی ایران در برنامه تیتر امشب در خصوص موانع موجود پیش رو برای هدایت سرمایه‌های عمومی مردم به سمت تولید بیان کرد: می باید فضای مناسب برای سرمایه‌گذاری فراهم شود و یقینا هماهنگی و همسویی قوا در این امر تاثیر بسزایی خواهد داشت.
وی در برنامه مذکور گفت: شرایط برای سال آینده (۱۳۹۸) بگونه‌ای است که می‌باید از سرمایه‌های عمومی و مردمی برای افزایش تولید واشتغال استفاده نمود و در شرایطی که اعتماد عمومی و مردمی در این بخش از دست رفته، حصول این ضرورت، دشوار خواهد بود.
به هر ترتیب امیدواریم، در سال آینده، با اتخاذ تدابیر هوشمندانه، بستر و زمینه لازم و شایسته برای جذب سرمایه‌های عمومی به سمت و سوی تولید و صنعت فراهم شود، امری که با تعریف مشوق‌های لازم، تلاش برای رفع موانع تولید، اجتناب از قوانین خلق الساعه و دست و پاگیر می‌توان تا حدود بسیاری به توفیقات لازم در این حوزه نائل شد.
