علی پاکزاد: نگاهی به روند رشد نقدینگی و رشد درآمدهای نفتی نشان از همبستگی نزدیک این دو شاخص دارد، طی سالهای ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۹ مقایسه شاخص رشد درآمدهای نفتی و رشد نقدینگی به خوبی این همبستگی را نشان می دهد.
متاسفانه دولت ها در ایران نتوانسته اند خود را از وابستگی به درآمدهای نفتی نجات بدهند ولی در نهایت نحوه برخورد با این وابستگی از اهمیت زیادی بر خوردا ر بوده است.
نگاهی به روند رشد شاخص های نقدینگی و درآمدهای نفتی نشان می دهد در سالهای ۷۶ تا ۸۳ به رقم همبستگی موجود بین نرخ رشد نقدینگی و نرخ رشد درآمدهای نفتی، نرخ رشد نقدینگی کمتر از نرخ رشد درآمدهای نفتی بوده است در حالی که این روند در سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۹ معکوس شده و رشد نقدینگی گوی سبقت را از درآمدهای نفتی ربوده است.
در سالهای ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۳ نرخ رشد درآمدهای نفتی ۱.۱ برابر رشد نقدینگی در کشور بوده است در حالی که طی سالهای ۱۳۸۴ تا۱۳۸۹ می بینیم نرخ رشد نقدینگی تقریبا ۳ برابر نرخ رشد درآمدهای نفتی بوده است.
به عبارتی ساده تر دولت هفتم و هشتم در جلوگیری از سرازیر شدن درامدهای نفتی به اقتصاد کشور موفق تر بوده است و در همین دوره جمع جبری نرخ رشد اقتصادی کشور بنا برگزارش صندوق بین المللی پول معادل ۳۷.۸ درصد(طی هشت سال) بوده است.
اما می بینیم در سالهای فعالیت دولت احمدی نژاد به رقم رشد شتابنده نقدینگی و درامدهای نفتی کشور سر جمع جبری رشد اقتصادی در شش سال نخست فعالیت دولت به حدود ۲۶.۵ درصد رسیده است و این رقم بر اساس آخرین تصحیح نرخ رشد برآورد شده برای سالهای ۸۷ و ۸۸ و با مشاورت بانک مرکزی حاصل شده است در حالی که دولت هفتم و هشتم در شش سال نخست فعالیتش رشدی معادل ۲۸ درصد آنهم با درآمد نفتی یک چهارم دولت احمدی نژاد ایجاد کرده است.
شاید از بعد اقتصادی بتوانیم یکی از اصلی ترین تفاوت های بین فعالیت این دو دولت را فارغ از تمامی جناح بندی های سیاسی که می توانیم بین آنها بر شماریم تاکید بر نظم مالی بدانیم.
