«گوردون‌جی. چانگ»، نویسنده گزارش نشنال‌اینترست، می‌نویسد: دیدار پمپئو «لحظه وصل یا فصل» در دوران ریاست جمهوری ترامپ برای خلع‌سلاح کره‌شمالی است.
معلوم نیست آیا او می‌تواند روابط را بهتر کند یا اینکه در نهایت ممکن است این روابط در مسیر قطع یا گسست قرار بگیرد. وقتی پمپئو به کشورش بازگردد روشن می‌شود که آیا فرض اساسی دولت ترامپ (یعنی این فرض که کره‌شمالی تصمیم استراتژیک به خلع‌سلاح هسته‌ای خود گرفته است) درست است یا خیر.
در هر حال، چانگ معتقد است درباره این دیدار چند فرض مطرح شده است: الف) با توجه به تاکید رئیس‌جمهوری آمریکا بر اهمیت دیدار سنگاپور و ابراز خوش‌بینی اولیه طرف‌های آمریکا و کره‌شمالی در مورد نتایج آن، وزارت‌خارجه آمریکا تحت فشار قرار دارد تا دستاورد مشخصی را به‌عنوان نتیجه مذاکرات ارائه دهد. ب) برخی ناظران معتقدند که بعید است کیم‌جونگ‌اون شرط «همه چیز یا هیچ چیز» آمریکا را به‌طور دربست بپذیرد. به گفته آنان، چنین پیش‌شرط سنگینی می‌تواند مانع از پیشرفت در مذاکرات شده باشد. ج) دیدگاه سوم هم بر این است که به‌نظر می‌رسد ترامپ گزینه عقب‌نشینی را انتخاب کرده باشد و از برخی درخواست‌های خود (مبنی بر اینکه کره‌شمالی تسلیحات هسته‌ای خود را به‌طور کامل از میان ببرد) به نفع رسیدن به یک راه‌حل عقب نشسته باشد.
این ممکن است شانس پیشرفت در مذاکرات را افزایش دهد. چنین است که برخی ناظران این دیدگاه را مطرح کرده‌اند که کشورهای متحد سنتی کره‌شمالی، یعنی چین و روسیه، مایل نیستند به رئیس‌جمهوری آمریکا این فرصت را بدهند که با حل بحران کره‌شمالی طبق خواست خود و بدون دادن هیچ‌گونه امتیاز اولیه، به یک پیروزی استثنایی و تاریخی دست یابد و موقعیت ایالات‌متحده در کل شبه‌جزیره کره را تحکیم بخشد.
چانگ می‌نویسد پمپئو «تغییر رنگ» داده و «خوش‌بین» به‌نظر می‌رسد. نویسنده نشنال اینترست در مصاحبه با «هیو ویت» از MSNBC می‌گوید: «برای چند دهه، رهبران کره‌شمالی معتقد بودند که سلاح هسته‌ای ضامن امنیت آنها است. این به رژیم ثبات و امنیت بخشیده بود. اکنون ما این باور را دچار خدشه ساخته‌ایم. معتقدم که ما او را متقاعد ساخته‌ایم که برنامه هسته‌ای تهدیدی است برای او و کنار گذاشتن آن راهی است به سوی آینده‌ای روشن‌تر برای مردم کره‌شمالی.»
در همین رابطه، امتیازات آمریکا به گفته چانگ بسیار مهم است. مثلا، تعلیق مانور نظامی را در نظر بگیرید که ترامپ آن را «بازی‌های جنگی» می‌نامید. چنین بود که مانور «نگهبان اولچی» که برای ماه اوت برنامه‌ریزی شده بود هم تعلیق شد.«توماس سینکین»، استاد روابط خارجی در دانشگاه واشنگتن و مشاور دو سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل در مسائل آسیا، نیز در تحلیلی برای نشنال‌اینترست می‌نویسد: «سوال اساسی در سفر وزیر خارجه آمریکا به کره‌شمالی این است که آیا موج شوک و امیدی که از نشست سنگاپور به‌وجود آمده می‌تواند کره‌شمالی را به سوی مسیری سازنده در مذاکرات سوق دهد یا خیر؟»
با این حال، او معتقد است که دلایل زیادی برای تردید در مورد صداقت «اون» وجود دارد. فرض این است که او با مشکلات بسیاری مواجه است. رهبر کره‌شمالی که با فشارهای گسترده اقتصادی براساس استراتژی «فشار حداکثری» مواجه است تمایل زیادی دارد که این تحریم‌ها را کنار بزند. چنین است که برخی این گمانه را مطرح کرده‌اند که احتمالا پمپئو در سفر خود به کره‌شمالی حامل وعده کاهش تدریجی تحریم‌های کره‌شمالی در برابر پیشرفت در روند غیر اتمی شدن آن کشور خواهد بود هر چند، به گفته برخی ناظران، چنین رویکردی می‌تواند مخاطراتی در پی داشته باشد. در گذشته، در چند مورد کره‌شمالی با مذاکره برای کاهش تنش در برابر دریافت کمک به منظور مقابله با مشکلات توان‌فرسای اقتصادی خود موافقت کرده بود اما پس از تخفیف فشار اقتصادی، به بهانه‌های مختلف ازعمل به وعده خود سر باز زد. وزیر خارجه آمریکا ناگزیر است شیوه‌ای را ابداع کند که ضمن تشویق کره‌شمالی به خلع‌سلاح اتمی، از تکرار تجربه گذشته جلوگیری کند.
