در حوزه ناوگان مسافری عمومی همان‌طور که پیش از این نیز بارها مسئولان این اتحادیه اعلام کرده‌اند فاصله بسیار زیاد میان خودروهای اسقاطی و تسهیلات بانکی ارائه شده از سوی دولت اصلی‌ترین علت کند شدن فرایند نوسازی به حساب می‌آید. طبق برآوردهای صورت گرفته، برای یک اتوبوس اسقاط شده مبلغی کمتر از ۱۰۰ میلیون تومان به راننده پرداخت می‌شود و این در حالی است که برای خرید یک ناوگان نو به بیش از ۴۰۰ میلیون تومان سرمایه احتیاج خواهد بود و هیچ یک از تسهیلات بانکی که تاکنون ارائه شده امکان پر کردن این فاصله قابل توجه را پیدا نکرده‌اند.
در حوزه ناوگان فرسوده باری نیز در کنار مشکل بخش مسافری مسائلی چون فراهم نبودن شرایط دقیق اقتصادی و آینده شغلی راننده‌ها مزید بر علت شده تا بسیاری از آنها زیر بار ریسک نوسازی خودروهایشان نروند؛ هر چند در این زمینه وارد شدن یکی از شرکت‌های خصوصی و ارائه تسهیلات آن توانست حداقل بخش کوچکی از ناوگان فرسوده کشور را وارد فرآیند نوسازی کند، اما در عمل هنوز اقدامات انجام شده با اهداف ابتدایی فاصله‌ای قابل توجه دارد.
در این فضا با وجود آنکه به نظر می‌رسد تلاش برای افزایش مبلغ وام و البته کاهش نرخ سود آن می تواند به عنوان یکی از اولویت‌های سازمان راهداری مطرح شود اما هنوز رئیس این سازمان پیگیری مسائلی مانند افزایش هزینه سوخت را عامل اصلی در ترغیب راننده‌ها به نوسازی خودروهایشان اعلام می‌کند.
داود کشاورزیان اخیرا گفته یکی از فاکتورهای مهم در روند اجرایی طرح نوسازی بحث واقعی شدن قیمت سوخت است، چرا که در صورت عدم تحقق این موضوع مالکان خودروهای فرسوده رغبت چندانی برای انجام این کار نخواهند داشت. اضافه کردن هزینه خودروهای فرسوده متناسب با سوخت مصرفی و آلودگی در محیط زیست می‌تواند یکی از اصلی‌ترین ابزارها در این حوزه باشد.
با وجود آنکه رئیس سازمان راهداری به طور دقیق اعلام نکرده برنامه‌ریزی برای افزایش نرخ سود در شرایطی که دولت در سطح کلان با آن مخالفت کرده چگونه پیگیری خواهند شد و حتی تا زمان تصویب این موضوع چه برنامه‌ای وجود خواهد داشت اما آنچه در حال حاضر بیشترین اهمیت را دارد، فرسودگی قابل توجه در ناوگان عمومی باری و مسافری ایران است که از سوی رئیس سازمان راهداری به دستوراتی در آینده موکول می‌شود. دستوراتی که تا نرسیدن آنها احتمالا همچنان جاده‌های ایران را به محلی برای جولان خودروهای فرسوده تبدیل می‌کند.
