جهان صنعت نوشت: نقدینگی در اقتصاد ایران طی چهار دهه گذشته بی‌ثبات بوده است. طبق نظریه معروف «مقداری پول»، بخشی از تغییرات نقدینگی جذب تغییرات تولید ناخالص داخلی و معاملات آن شده (که در اقتصاد ایران بسیار محدود است) و بخشی دیگر در افزایش سطح عمومی قیمت‌ها و تورم متجلی شده است (که بخش عمده‌ای از تغییرات حجم پول در این مجرا وارد می‌شود). در این میان البته تغییرات سرعت گردش پول می‌تواند اثرگذاری حجم پول در هر یک از این دو مجرا را تشدید یا محدود کند. آمیختگی روند نقدینگی و تورم، به ویژه از سال 1390 به این سو بیانگر آن است که نقدینگی و تورم ماهیتی پویا و خودتقویت‌کننده یافته‌اند.
