اعضای اوپک در طی ماه های گذشته بارها برای بحث در مورد کاهش تولید نفت تشکیل جلسه داده اند. اعضای این سازمان از کاهش شدید قیمت نفت در طی 2 سال گذشته رنج می برند. این کاهش موجب فشار بر بودجه این کشورها و کاهش رشد اقتصاد کشورهای صادر کننده شده است.
اما ایران با پیشنهادات مربوط به فریز و کاهش تولید مخالفت و اعلام کرده که قصد ارد سطح تولید و صادرات نفت خود را به سطح قبل از تحریم ها برساند. این موضع ایران می تواند به دلایل زیر اتخاذ شده باشد:
1-بازگرداندن تولید نفت به سطح قبل از تحریم ها برای دولت حسن روحانی نماد اثر بخش بودن برجام تلقی می شود و با توجه به در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری در ایران، روحانی نمی خواهد با توافق بر سر فریز یا کاهش تولید این نماد را از دست بدهد.
2-موضع ایران در زمینه کاهش تولید مستقیما به بلندپروازی این کشور برای جذب شرکت های نفتی بین المللی مرتبط است. دولت روحانی به موازات مذاکرات هسته ای مدل جدید قراردادهای نفتی را طراحی کرده که هدف از آن جذب سرمایه گذاری و تکنولوژی خارجی به بخش انرژی کشور است. از منظر سیاسی نیز دولت روحانی قصد دارد با توسعه روابط خود جامعه بین المللی، موقعیت ایران را بهبود ببخشد. کاهش تولید نفت ایران موجب کاهش فضای تعامل بخش نفت ایران با شرکت های خارجی خواهد شد و این با بلندپروازی های دولت ایران همخوانی ندارد.
3-در نتیجه تحریم های غرب، تولید نفت ایران بین سال های 2012 تا 2014 0.6 میلیون بشکه در روز کاهش یافته و به 3.1 میلیون بشکه رسیده است. این در حالی است که عربستان در فاصله سال های 2011 تا 2015 تولید خود را حدود 0.9 میلیون بشکه افزایش داده و به 10.2 میلیون بکشه در روز رسانده است. طبیعتا کاهش تولید موجبخ واهد شد تا ایران سطح سنتی تولید خود را از دست بدهد و نتواند از تاثیرات مثبت لغو تحریم ها بهره بگیرد.
4-طرح اوپک برای اعمال سهمیه های تولید جدید به دلیل تغییر در سیاست نفتی عربستان سعودی مطرح شده است. قائل شدن نقشی کلیدی برای عربستان در اوپک برای ایران قابل پذیرش نیست. با تشدید تنش ها بین دو کشور طبیعتا برای ایران دشوار خواهد بود که در درون اوپک ابتکارات دیکته شده از جانب عربستان را دنبال کند. این به خصوص از ان جهت اهمیت دارد که در طول دوران تحریم ها، اکثر اعضای اوپک به جای حمایت از ایران، تولید خود را افزایش دادند و به سرعت سهم ایران از بازار را به خود اختصاص دادند.
5-ایران در مقایسه با دیگر صادر کنندگان نفت، بهتر توانسته دوران قیمت های پایین نفت را تحمل کند. تهران در واکنش به تحریم ها قبل از آغاز افت قیمت ها در سال2014 شروع به کاهش وابستگی خود به صادرات نفت کرد. در نتیجه، اقتصاد ایران نسبتا متنوع تر از اقتصاد سایر تولید کنندگان نفتی است و از تراز تجاری غیرنفتی مثبتی برخوردار است. هرچند با توجه به سهم 29 درصدی درآمدهای نفتی در بودجه ایران، این کشور هنوز هم از ناجیه افت قمیت نفت تحت فشار است، اما در مقایسه با سایر کشورهای صادر کننده، فشار مالی ناشی از قیمت های پایین نفت بر تهران کمتر است. این مسئله موجب می شود تا ایران در سیاست نفتی خود نیازی به تمرکز صرف بر افزایش سطح قیمت ها نداشته باشد.
