حتی هشدار جامعه پزشکی به عواقب پوشیدن این لباس‌ها و بروز بیماری‌های پوستی از طریق آن در منصرف کردن مردم از مصرف این اجناس تاثیرگذار نبوده است. در گذشته عمده دلیل گرایش مردم به این کالاها قیمت ارزان آنها بود که به گفته آنها یک دهم اجناس ایرانی از آب درمی‌آمد اما اکنون شرایط فرق کرده و رکود حاکم بر بازار و گرانی برخی از اجناس ایرانی مردم را با این نگرش که کالای تاناکورایی به‌صرفه‌تر است، کشانده است.
فرقی نمی‌کند بی‌کیفیت یا با کیفیت، تنها برند باشد
تجربه همه ما از خرید به‌ویژه زمانی که از کنار مغازه وسایل دست دوم رد می‌شویم، موضوع مهم بودن برند را نشان می‌دهد. زمانی که وارد بوتیک و مغازه تاناکورایی‌ها می‌شوی، با حجمی از لباس‌ها و وسایلی روبه‌رو خواهی شد که بارزترین خصوصیات آنها کهنگی است. تعداد زیادی از وسایل روی هم تلنبار شده و بوی خاص این لباس‌ها فضای مغازه را پر کرده است.
گرچه شاید در ظاهر به نظر برسد فروش این کالاها کار دشواری باشد اما به‌واقع با اندکی توجه به تعداد خواهان و مشتریان، حساب کار دست‌مان می‌آید. به باور بسیاری از مشتریان این کالاها گرچه دست دوم به شمار می‌آید اما از نظر کیفیت نسبت به کالای نوی ایرانی ماندگاری بیشتری دارد. از طرفی تنوع و مدل‌های مختلف این کالا نیز مردم را جذب می‌کند.
برندهای خارجی نیز بهانه همیشگی است که بسیاری از مردم را طرفدار پروپاقرص این لباس‌ها کرده است. برای برخی حتی فرقی نمی‌کند آن لباس با کیفیت یا بی‌کیفیت باشد، پاره باشد یا نو، ارزان باشد یا گران همین که بتواند با مارک‌ها و برندهای خارجی به دیگران فخر بفروشند، کافی است.
تبلیغ دست دوم‌های خارجی توسط فروشنده‌های داخلی
علاوه‌بر آن فرهنگ غالب بر مغازه‌دار‌ها و مشتری‌ها چه آنها که تاناکورایی هستند و چه غیره، مردم را به این سو کشانده که مشتری کالای خارجی و عامل بازار گرمی محصولات آنها باشند. همانطور که می‌دانیم سالیان سال است که فروشنده‌ها برای جذب مشتری و نگه داشتن او دم از برند خارجی، اجناس ترکی و... می‌زنند. بازاریابی اینگونه مشتری‌ها که عمدتا فروشنده کالای خارجی هستند، بازار لباس‌های ایرانی را از رونق انداخته و چهره بدی از این کالاها به مردم نشان داده است. جنس ایرانی حتی اگر با کیفیت باشد، سال‌ها وقت می‌خواهد تا نظر مردم را نسبت به خود تغییر دهد. البته فروشنده‌ها و معامله گران اجناس خارجی نیز از این وسیله‌ها به این سبب که با قیمتی بسیار ارزان به کشور منتقل شده، سود بسیاری حاصل می‌کنند و خرید و فروش از این راه برای آنها بسیار کم هزینه‌تر است. قاچاقچیان و واردکنندگان این نوع کالاها نیز از این عایدات بی‌بهره نیستند و به عنوان سودجویان همیشگی، از کشش بازار به این سو منتفع می‌شوند. بنابراین مجموعه‌ای از عوامل دست به دست هم داده تا بازار داخلی کشور حتی از دست کالای دست دوم خارجی نیز در امان نباشد.
درآمد ایرانی، مصرف خارجی
دکتر بیژن عبدی در رابطه با گرایش مردم به مصرف کالای خارجی می‌گوید بازاریابی از تبلیغ فرهنگ شروع می‌شود تا تبلیغ برند، نام کشور و کیفیت کالا. کشورهای دیگر نیز با آگاهی از این موضوع سرمایه‌های زیادی صرف تبلیغ کالای خارجی می‌کنند. هنرپیشه‌ها و فوتبالیست‌های آنها نیز برندهای شان را تبلیغ می‌کنند و از طرفی سابقه خوب برخی از کالاها باعث شده تا مدت‌ها نام یک برند عامل اصلی خرید یک کالا از سوی مردم باشد.
وی توضیح می‌دهد مردم ما درآمدی ایرانی اما مصرفی خارجی دارند.
درآمدهای ما با طرز نگرش و سلیقه مردم همخوانی ندارد، مردم وسایلی را می‌خواهند که قیمت واقعی آنها در بازار چند برابر درآمد و حقوقی است که دارند. به همین دلیل از آنجایی که حاضر به چشمپوشی از خواسته‌های خود و تطبیق آن با شرایط مادی نیستند، برای همخوانی بین مصرف با درآمد خود به سمت کالایی می‌روند که باب میل آنها هم به لحاظ قیمتی و هم از نظر ارزشی باشد. از آنجایی که کالای دست دوم خارجی برندهای مورد خواسته آنهاست که نسبت به نوی آنها بسیار ارزان درمی‌آید، به این سو می‌روند.
20 تا 500 هزار تومان قیمت یک لباس دست دوم خارجی
با نگاهی به اجناس یک مغازه لباس دست دوم قیمت‌ها از 20 هزار تومان شروع می‌شد و تا بالای 500 هزار تومان قیمت خورده بود. برای نمونه قیمت برخی از این کالاها به این شرح بود: پالتوهای ضخیم و چرب 280 تا 400 هزار تومان، پالتوهای پشمی 100 تا 200 هزار تومان، بارانی 55تا 85 هزار تومان، بلوز‌های گرم و زمستانی 28 تا 45 هزار تومان، مانتو 55 تا 200 هزارتومان، شلوار 28 تا 48 هزار تومان، تاپ و لباس‌های راحتی 20 تا 30 هزار تومان، کفش 700 تا یک میلیون تومان و... .
