درگذشته‌های خیلی دور، زمانی که هنوز شهرنشینی به شکل امروز گسترش پیدا نکرده بود و توسعه امکانات به معنا و مفهوم امروزی نبود بسیاری از خریدها به صورت نسیه انجام می‌شد؛ به این صورت که هر بقالی برای خود دفترچه‌ای داشت و خرید خانوارها را در آن دفترچه ثبت می‌کرد. در آن زمان خانواده‌ها پول پرداخت نمی‌کردند و حساب‌ها توسط بقالها در این دفترچه‌ها نوشته می‌شد. آخر ماه هم مادر خرج خانواده و یا پدر و مادر سراغ بقالها می‌رفتند و بدهی خود را پرداخت می‌کردند اما با توسعه شهرها و امکانات، این نوع شیوه خرید کم و کمتر شد تا اینکه امروز کارت‌های اعتباری جایگزین آن شده است.
در واقع کارت‌های اعتباری در شرایطی که مردم نیاز به خرید داشته باشند و پول در دسترس‌شان نباشد، می‌تواند جوابگو باشد و زمانی که حقوق خود را دریافت کردند آن را پرداخت کنند. به بیانی دیگر با این اقدام مردم هر وقت تصمیم بگیرند می‌توانند خرید کنند و دیگر به صورت نسیه خرید نکنند.
کارت‌های اعتباری فقط برای خرید تولیدات نیست و برای همه نوع خرید به کار گرفته می‌شود. به طور کلی این کارت‌ها حتما بازار تقاضا را تحریک می‌کند و قطعا می‌تواند موثر واقع شود. این کارت‌ها برای اولین بار نیست که در ایران تجربه می‌شود و در دنیا جا افتاده است. با این اقدام دیگر پولی در دنیا جابه‌جا نمی‌شود و تمام خریدها با کارت اعتباری انجام می‌شود .
بنابراین با توجه به نقش و کاربرد این کارت‌ها در دنیا، حتما کارت اعتباری در ایران هم مفید واقع خواهد شد. علاوه براین، کارت‌های اعتباری می‌تواند دادوستد در ایران را تسهیل کند اما نباید انتظار داشت که کارت‌های اعتباری همه مشکلات را حل کند. با صدور کارت‌های اعتباری نه تولید افزایش می‌یابد و نه اتفاق جدیدی خواهد افتاد ؛ تنها با این اقدام بازار تقاضا تحریک می‌شود و بر عرضه اثر می‌گذارد.
از جمله اقلام عرضه، تولیدات است . بنابراین امکان دارد این کارت‌ها روی تولیدات هم اثرگذار باشد اما این، مساله تولید در ایران را حل و فصل نمی‌کند.
حل مساله تولید در کشور به عوامل زیادی بستگی دارد که سرمایه‌گذاری مهم‌ترین آن است. تا زمانی که سرمایه‌گذاری به صورت روشن و شفاف در کشور صورت نگیرد و از سرمایه‌‌گذار حمایت کامل نشود و امنیت سرمایه‌گذاری تامین نشود، مشکل تولید در ایران حل نخواهد شد.
