وبسایت فوربز در گزارشی نوشت: کارشناسان کشورهای خارج از اوپک، و بعضا عضو اوپک، تاکنون چندین بار پایان عمر این سازمان را پیش بینی کرده اند؛ اما در واقع بهای پایین نفت می تواند باعث افزایش توان این سازمان در آینده شود.
این اظهارات احتمالا از جانب یک کشور ضعیف نفتی (همانند لیبی و یا الجزایر) ارائه شده است. کشورهایی که عمل نکردن اوپک به خواسته هایشان باعث ضرر آن ها می شود.
اوپک در زمینه های بسیاری همانند یک کارتل عمل می کند. کارتل در تعریف به گروهی از اشخاص یا سازمان ها گفته می شود که با همکاری یکدیگر، سطح عرضه و بهای یک کالا را در بازار تعیین می کنند. اوپک نیز به عنوان یک سازمان مشابه، در طول مدت فعالیتش اقداماتی این چنینی برای بالا نگه داشتن بهای نفت انجام داده است؛ اما این سازمان نیز گاهی محدودیت های همیشگی را ایجاد نمی کند و بر اثر آن، بهای نفت -همانند ماه های اخیر- کاهش می یابد.
کشورهای عضو اوپک، در طول مدت زمان فعالیت این سازمان، سود خوبی به دست آورده اند. در حالی که کشورهای قدرتمند و ضعیف این سازمان هر دو از بهای بالای نفت بهره می برند، کشورهای ضعیف به ثبات بهای طلای سیاه وابستگی بیشتری دارند. کشورهای توانمند این سازمان با ذخایر مالی و راه های درآمدی دیگر خود می توانند در برابر کاهش بهای نفت مقاومت کنند؛ اما کشورهای ضعیف تر که به درآمد بالا و ثابت نیاز دارند، با کاهش بهای نفت ضرر بسیاری متحمل می شوند. برای نمونه کشور ونزوئلا که بیشترین ذخایر نفتی جهان را در اختیار دارد، با مشکل کمبود بودجه شدید مواجه شده و ممکن است به دلیل کاهش درآمد نتواند حجم فعلی تولید خود را حفظ کند. تعداد دیگری از کشورهای اوپک نیز به دلیل نداشتن دولت هایی پایدار، نگران ناآرامی های سیاسی هستند.
با این حال، به این دلیل که اوپک در حال حاضر به عنوان یک کارتل فعالیت نمی کند، نمی توان گفت که عمر این سازمان به پایان رسیده است. تصمیم اوپک برای اجباری نکردن سطح تولید فشار بسیاری بر کشورهای ضعیف عضو وارد کرده است و این کشورها نیز در مقابل، "پایان عمر اوپک" را اعلام کرده اند.
این کشورهای ضعیف تر هستند که به اوپک وابسته اند و نمی توانند پایان عمر این سازمان را تحمل کنند. آن ها نیاز دارند تا اوپک در نهایت سهمیه تعیین کند، بهای نفت را افزایش دهد و به اقتصاد آن ها کمک کنند. این کشورهای ضعیف تر هیچگاه نمی توانند از اوپک خارج شوند و نمی توانند خود سازمانی جدید تشکیل دهند. حتی در مواقعی که سازمان اوپک بر تولید نفت محدودیت اعمال کرده است، کشورهای کوچک تر بیشتر از سطح تعیین شده به استخراج نفت می پردازند. به طور خلاصه می توان گفت این کشورهای کوچک تر بوده اند که همیشه به همکاری کشورهای بزرگ سازمان اوپک نیاز داشته اند.
در ادامه این گزارش آمده است: حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، در موقعیت حساسی قرار گرفته است. مردم ایران او را به امید بهبود وضع اقتصادی انتخاب کردند. روحانی تاکنون موفق شده است بسیاری از تحریم های سنگین بین المللی را حذف کند؛ اما مردم ایران هنوز اثرات برداشته شدن تحریم ها را به خوبی مشاهده نکرده اند.
کوشش روحانی و سایر متحدانش در جذب سرمایه گذاری شرکت های خارجی نفتی مدرکی مشهود بر نیاز این کشور است. در میان این شرکت های نفتی می توان به توتال و حتی بریتیش پترولیوم اشاره کرد. شرکت بی پی حتی امسال اعلام کرد به زودی در ایران یک دفتر افتتاح خواهد کرد؛ خبری که با واکنش های بسیاری همراه بوده است. بریتیش پترولیوم اولین بار در دهه 50 میلادی وارد ایران شد و صنعت نفت این کشور را به کنترل خود درآورد. مردم ایران در مخالفت با اقدامات این شرکت در نهایت آن را از کشور اخراج کردند و صنعت نفت ایران را ملی کردند.
اگر سیاست های اوپک ثابت باقی بماند، ایران کسب سود چندانی، تولید خود را همچنان افزایش خواهد داد. بسیاری از کشورهای اوپک و غیر اوپکی سعی کرده اند سطح تولید نفت را ثابت نگه دارند؛ اما ایران علاوه بر افزایش تولید نفت به افزایش بهای آن نیز نیاز دارد.
تنها اقدامی که اعضای ناراضی اوپک می توانند انجام دهند، انتظار است. این کشورها به دلیل نداشتن سطح نفوذ بالا، نمی توانند در سیاست های اوپک تغییرات چندانی ایجاد کنند و در عین حال خروج آن ها از این سازمان نیز سودی برایشان به همراه نخواهد داشت.
