یک مهندس ژاپنی به نام شیزوئو شینودا (Shizuo Shinoda) در حال کنده‌کاری روی جاده با بولدوزر بود که به طور تصادفی خراشیدگی‌هایی را روی جاده به وجود آورد. بعد از آن وقتی روی آن جاده رانندگی می‌کرد متوجه شد که لرزش ایجاد شده از رانندگی روی خراشیدگی‌ها مانند یک آهنگ شنیده می‌شود. در سال ۲۰۰۷ یک تیم مهندسی از مرکز تحقیقات صنعتی هوکایدو (Hokkaido Industrial Research Center) طرح‌های شینودا را اصلاح کرد و تعدادی “جاده موزیکال” در ژاپن ساخت. این جاده‌ها شیارهایی با فواصل بسیار دقیق و مشخص روی سطح‌شان دارند. بسته به فواصل بین شیارها و عمق‌شان، حرکت اتومبیل رو آن‌ها نت‌های پایین و بالایی را تولید می‌کند و به این وسیله، طراح می‌تواند یک آهنگ خاص را بسازد. هرچه شیارها به هم نزدیک‌تر باشند، نت تولید شده فرکانس بالاتری دارد و زیرتر است؛ البته یکی از عناصر بسیار مهم در این جاده‌ها سرعت اتومبیل است.
در ژاپن چهار جاده موزیکال وجود دارد. این جاده‌ها در چهار شهر هوکایدو (Hokkaido)، واکایاما (Wakayama)، شیزوئوکا (Shizuoka) و گونما (Gunma) قرار دارند. همه آن‌ها آهنگ‌های متمایزی را تولید می‌کنند. هر یک از آن‌ها ۱۷۵ تا ۲۵۰ متر طول دارند و با کندن هزاران شیار ساخته شده‌اند. جدای از تابلوهای راهنما که در این جاده‌ها قرار داده شده‌اند علامت‌های رنگی نت‌های موسیقی روی کف جاده نقاشی شده‌اند که رانندگان را از ورود به جاده موزیکال آگاه می‌کند. شیارها وسط جاده نیستند و در کنار جاده و نزدیک جدول قرار داده شده‌اند تا رانندگان برای استفاده از آن‌ها حق انتخاب داشته باشند. برای شنیدن موسیقی، رانندگان باید پنجره‌های اتومبیل را بالا بکشند و با سرعت ۴۵ کیلومتر در ساعت یک چرخ خود را روی شیارها قرار دهند. حرکت با سرعت بیشتر حس پخش نوار روی دور تند را می‌دهد و سرعت کم‌تر عکس این قضیه عمل می‌کند.
با تمام این اوصاف اولین جاده موزیکال در ژاپن ساخته نشده است. این جاده در اکتبر ۱۹۹۵ در شهر گیلینگ (Gylling) دانمارک توسط دو هنرمند دانمارکی به نام‌های استین کراروپ (Steen Krarup) و یاکوب فروید-مگنوس (Jakob Freud-Magnus) ساخته شد. در این جاده که نامش آسفالتوفون (Asphaltophone) است از مجموعه نشان‌گرهای خیابانی چیده شده پشت سر هم استفاده شده تا لرزش ایجاده شده از حرکت اتومبیل روی نشان‌گرها صدایی را داخل اتومبیل ایجاد کند.
ایده جاده‌های موزیکال توجه بسیاری از مهندسان را در چندین کشور دیگر جلب کرده است. جاده‌ای به نام “جاده آوازه‌خوان” (Singing Road) در کره جنوبی و در نزدیکی شهر آنیانگ (Anyang) در استان گیئونگی (Gyeonggi) وجود دارد که موسیقی کودکانه “مری بره کوچکی داشت” (Mary Had a Little Lamb) را اجرا می‌کند. بر خلاف سایر جاده‌های موزیکال، این جاده برای جلب توجه توریست‌ها ساخته نشده و هدف آن بیدار و هشیار نگاه داشتن رانندگان است. “جاده آوازه خوان” در قسمت خطرناکی از یک بزرگراه قرار دارد که تصادفات فراوانی در آن به علت خواب‌آلودگی و سرعت بالا صورت می‌گیرد. علت ۶۸% تصادفات رانندگی در کره جنوبی بی‌توجهی، خواب آلودگی یا سرعت بالای رانندگان است.
اولین جاده موزیکال آمریکا در سال ۲۰۰۸ ساخته شد. این جاده موزیکال که در خیابان K K Avenue در شهر لنکستر قرار دارد در ابتدا برای یک آگهی شرکت هوندا ساخته شده بود. جاده موزیکال سیویک که به نام هوندا سیویک نام‌گذاری شده است ۴۰۰ متر طول دارد و قسمتی پایانی آهنگ “William Tell Overture” را تولید می‌کند. اما فواصل نت‌ها آن‌قدر زیاد است که صدای تولید شده شباهت کمی با آهنگ اصلی دارد. بعدها، زمانی که ساکنین از صدای ناهنجار تولید شده توسط شیارها در شب شکایت کردند این شیارها به خیابان G G Avenue منتقل شدند.
جاده موزیکال دیگری در روستای تیهراس (Tijeras) در ایالت نیومکزیکو قرار دارد. رانندگی روی این جاده با سرعت ۷۲ کیلومتر در ساعت باعث تولید موسیقی “آمریکای زیبا” (America the Beautiful) می‌شود. این پروژه با سرمایه‌گذاری گروه نشنال جئوگرافی و نظارت سازمان حمل و نقل نیومکزیکو انجام شد و انگیزه اصلی ساخت آن تشویق رانندگان برای کم کردن سرعت بود.
