رادیو فرانسه در گزارشی تصریح کرد« واقعیت این است که آنچه میان ایران و فرانسه امضا شد، «تفاهم نامه» بود نه قرارداد؛ در تفاهم نامه دو طرف همکاری های اقتصادی را بدون هیچ الزامی تا مدتی- معلوم یا نامعلوم- پذیرفته اند».
گفتنی است تاکید این رسانه مبنی بر امضاء تفاهنامه اقتصادی میان ایران و فرانسه بیانگر آن است که در طرف مقابل می تواند چندان به تعهدات خود پایبند نبوده و هر لحظه همچون سایر قراردادهای پیشین بدقولی را پیشه خود سازند.
همچنین به لحاظ حقوقی نیز می‌توان این‌گونه عنوان نمود که تفاهم‌نامه ها در روابط بین الملل شبیه به تفاهم نامه های حقوقی داخلی است که غیر الزام آور بوده و بر پایه امور کلی بنا نهاده شده است . فی‌الواقع «تفاهم نامه» سندی است که در آن اشخاص اعم از حقیقی و حقوقی برای دستیابی به یک توافق در آینده ،معانی و اهداف مشخصی را اختیار می‌کنند و این تفاهم را مبنا، اصول و چارچوب هرگونه تصمیم بعدی قرار می‌دهند، لذا ازاین‌جهت می‌توان بیان داشت تفاهم‌نامه‌ها فاقد تعهدات به معنای تعهدات حقوقی هستند و شاید از آن‌ها بتوان به تفاهم‌های مشترک نزاکتی نام برد، پس از ایجاد یک تفاهم مشترک برای دستیابی به اهداف مشخص، طرفین توافقاتی را در خصوص چگونگی رسیدن به اهداف تفاهم ایجاد شده، انجام خواهند داد، در این مرحله سند نزاکتی کمی قوام پیدا می‌کند و روش‌های اجرایی کلی و اصول اجرایی آن نیز موردتوافق قرار می‌گیرد، در این مرحله اطراف توافق‌نامه، تفاهم پیشین را در صورت امکان و بنا بر خواست هر دو طرف از یک اصول کلی و نظری به یک‌راه و مأموریت اجرایی تبدیل نموده و راهکارهای ایجاد، عرضه و توسعه را موردبررسی قرار می‌دهند.
