گریه کردن یکی از واکنش‌های هیجانی و طبیعی در انسان‌هاست. هر انسانی تجربه گریه کردن در موقعیت‌های شاد یا ناراحت کننده را داشته است. در طول زمان، باوری اشتباه بین مردم شکل گرفته است که گریه کردن نشانه ضعف است و احتمالا خانم‌ها بیشتر از این روش استفاده می‌کنند. محققان از منظر علم روان شناسی، پژوهش‌های بسیاری درباره گریه کردن انجام داده‌اند؛ که در ادامه به مهم‌ترین نکاتش می‌پردازیم.
دلایل گریه کردن
محققان در آخرین پژوهش (بیلزما، ۲۰۲۰، ژورنال روان درمانی) درباره گریه کردن پنج دلیل رایج و علمی برای این واکنش هیجانی شناسایی کرده‌اند. اگر علت گریه‌های شما به یکی از دلایل ذکر شده مربوط می‌شود، کاملا طبیعی است: از دست دادن (فوت عزیز یا اتمام رابطه)، احساس درماندگی، درد فیزیکی و جسمانی، گریه همدلانه (پاسخی عاطفی به دیدن یا شنیدن درد دیگری) گریه شوق و لذت.
تفاوت‌های جنسیتی
به طور متوسط، خانم‌ها بین دو تا پنج بار در طول یک ماه گریه می‌کنند در حالی که مردان در طول یک ماه یا گریه نمی‌کنند یا فقط یک بار گریه می‌کنند. شروع این تفاوت‌ها در اواخر دوران کودکی اتفاق می‌افتد؛ زمانی که قوانین اجتماعی شدن و پذیرش نقش‌های متفاوت از سوی خانواده و جامعه به دختران و پسران تحمیل و به مرور توسط افراد درونی می‌شود. معمولا به پسر‌ها گفته می‌شود: «گریه نکن، مرد گریه نمی‌کند». این باور‌ها بعد از مدتی درونی و در آینده به ناتوانی مردان در گریه کردن منجر می‌شود و این به معنی قوی بودن نیست بلکه نوعی ضعف و ناتوانی در برخی مردان محسوب می‌شود.
تفاوت‌های شخصیتی
شخصیت افراد نقش مهمی در گریه کردن دارد. افراد با روحیه همدلی بالا آسان‌تر از دیگران در موقعیت‌های شاد یا غم‌انگیز گریه می‌کنند. افراد با خلق افسرده یا نروتیک فقط در شرایط کمی دشوار یا ناراحت‌کننده به سرعت گریه می‌کنند. سبک دلبستگی افراد نیز در گریه کردن موثر است. افراد با سبک دلبستگی اجتنابی (ویژگی این سبک، تکیه بر خود و بی‌نیازی از دیگران است، این افراد آسیب پذیری را انکار و ادعا می‌کنند به روابط نزدیک نیازی ندارند) کمتر از افراد با سبک دلبستگی ایمن (این افراد خود را دوست داشتنی می‌دانند و قادرند درماندگی خود را اعلام و درخواست حمایت کنند) گریه می‌کنند.
دخالت هورمون‌ها
هورمون‌ها نقش کلیدی در روان و جسم ما دارند. پیام‌هایی مثل گرسنگی، میل جنسی و احساسات توسط هورمون‌ها و از طریق انتقال دهنده‌های پیام‌های شیمیایی ارسال می‌شوند. اگر اختلالی در میزان طبیعی این هورمون‌ها به وجود بیاید، ممکن است روی هیجانات مثل گریه کردن تاثیر به‌سزایی داشته باشد. به طور مثال خانم‌ها در دوران قاعدگی، بارداری و یائسگی با به هم خوردن (بالا و پایین شدن) هورمون‌ها رو‌به‌رو می‌شوند که در برون‌ریزی هیجاناتشان نقش دارد.
آثار آرامش‌بخش
مطالعات نشان می‌دهند گریه اثر خودتسکینی روی افراد دارد. خودتسکینی زمانی رخ می‌دهد که فرد بتواند احساسات خود را مهار کند و دلواپسی و درماندگی اش به ثبات نسبی و آرامش برسد. در واقع گریه کردن با فعال‌سازی سیستم عصبی پاراسمپاتیک برای آرام شدن و مهار هیجانات منفی به کمک افراد می‌آید.
دفع سموم از بدن
گریه موجب از بین بردن باکتری‌ها و سموم بدن می‌شود، چشم را تمیز نگه می‌دارد و مانع از دست دادن آب غشای آن می‌شود. اشک چشم حاوی ماده‌ای به نام لیزوزیوم است که خواص آنتی باکتریایی بسیار قوی دارد.
