دانشمندان دانشگاه مونیخ آلمان مفهوم جدیدی را برای نابودی سلولهای سرطانی با استفاده از نانوحامل‌های آهن ارائه کرده‌اند.
اخبار اجتماعی- یک ماده فقط در صورت رسیدن به غلظت سمی خاص مشخص، می‌تواند اثر مضر ایجاد کند. برعکس، این همچنین بدان معنی است که هر ماده پایین‌تر از دوز سمی خود مضر نیست و حتی می‌تواند برای یک سیستم بیولوژیکی از اهمیت حیاتی برخوردار باشد.
یون‌ها نمونه‌ای عالی از این اصل هستند. آنها برای حیات و زندگی ضروری هستند، اما مقدار بیش از حد آنها داخل سلول‌ها می‌تواند بسیار سمی باشد. به همین دلیل است که سلول‌ها میزان جذب یون را با وسواس تنظیم می‌کنند.
در مقابل، دستکاری غلظت یون داخل سلولی یک استراتژی بسیار جذاب برای شیمی درمانی سرطان است. بدین ترتیب القای یک دوز سمی در بافت سرطانی بیمار در حالی که برای سلولهای سالم در بافت، کمتر سمی است، نوید عوارض جانبی بسیار کمی را می‌دهد. با این حال، چالش بزرگ این است که چگونه می‌توانیم بر تنظیمات سلولی غلبه کنیم و مقدار بیش از حدی از یون‌ها را به سلول‌ها برسانیم؟
برای این منظور، محققان دانشگاه مونیخ(LMU) یک استراتژی نانوحامل مفهومی جدید را ارائه داده‌اند. بر خلاف نانوذرات سنتی که فقط حامل‌های مجهز به دارو هستند، آنها نانوذرات سنتز شده‌ای دارند که در آنِ واحد هم محموله هستند و هم حامل دارو هستند.
این نانوذرات از یون‌های آهن تشکیل شده است. نانو معماری و پوشش این ذرات به آنها اجازه می‌دهد تا یون‌ها را مخفیانه به داخل سلول‌ها ببرند. این نانوحامل در داخل سلول‌ها به آرامی تجزیه می‌شود و یون‌ها آزاد می‌شوند.
نکته مهم این است که سرعت تجزیه و سمیت یون‌ها به محیط‌های بسیار خاص مانند بافت سرطان بستگی دارد. این تجزیه موجب "پیروپتوز" می‌شود که به مرگ سلولی برنامه ریزی شده به واسطه سوراخ شدن غشای سلولی گفته می‌شود. حتی می‌توان زیر میکروسکوپ، انفجار سلول را بر اثر پیروپتوز مشاهده کرد.
پس از رخ دادن پیروپتوز، سیستم ایمنی بدن فعال می‌شود. بنابراین آنها می‌توانند در شیمی درمانی استفاده شوند و می‌توانند به کاهش عوارض جانبی و تحریک سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان با سلاح‌های موجود در بدن کمک کنند.
این درمان مفهومی جدید مبتنی بر نانوذرات ممکن است پنجره‌های جدیدی را برای تفکر در مورد نانوذرات و استفاده از آنها در درمان سرطان باز کند. این مفهوم ممکن است منجر به کشف درمان‌های جدید مبتنی بر نانوذرات شود و به غلبه بر تنگنای عوارض جانبی ناشی از آن که در حال حاضر موفقیت نانوذرات در درمان سرطان را به شدت محدود می‌کند، کمک کند.
