دانشمندان موسسه اقیانوس نگاری Scripps با تشخیص این مساله که فقدان اکسیژن میتواند باعث ایجاد نابینایی در اورگانیسم‌های دریایی شود به بررسی این مساله پرداختند که چطور کاهش سطح اکسیژن میتواند بر بینایی اختاپوس ها، خرچنگ‌ها و ماهی‌های مرکب اثر بگذارد. نتایج این تحقیق نیز در ادامه در نشریه زیست شناسی کاربردی (Journal of Experimental Biology) منتشر شد و براساس آن این اورگانیسم‌ها سطوح متفاوتی از کوری را تجربه کردند و برخی حتی تا فقدان کامل بینایی نیز پیش رفتند.
لیلین مک کورمیک از دانشمندان علوم دریایی Scripps و مولف ارشد مقاله منتشر شده در این رابطه ضمن تاکید بر اهمیت اکسیژن می‌گوید:
مساله‌ای که در اقیانوس‌ها به وجود آمده از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است چراکه اورگانیسم‌ها برای زنده ماندن به اکسیژن نیاز دارند. بینایی یک فرایند حسی بسیار مهم است و برای این منظور موجودات زنده به مولکول‌های اکسیژن نیاز دارند.
البته منظور این نیست که موجودات دریایی حالا در مرز نابینایی، خفگی یا مرگ قرار دارند. بلکه سطوح اکسیژن موجود در اقیانوس‌ها در حال افت است و به خاطر گرمایش روز افزون این سیاره نیز بینایی موجودات ساکن در اقیانوس‌ها ممکن است بدتر شود.
کارن ویشنر اقیانوس نگار دانشگاه Rhode Island که هیچ نقشی در این تحقیق نداشته در این باره می‌گوید:
البته این موجودات شاید تا نقطه مرگ پیش نروند، اما به احتمال زیاد دیگر نمی‌توانند شکارچیان، تغییرات نوری یا چیز‌هایی که در بستر اقیانوس قرار دارند را مشاهده نمایند. این مساله از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.
Takamitsu Ito از اقیانوس نگاران موسسه تکنولوژی جورجیا در رابطه با علت این موضوع می‌گوید:
در محیط دو عامل اصلی برای افت اکسیژن وجود دارد: یکی از این عوامل کاملا در نتیجه قوانین فیزیک رخ می‌دهد؛ یعنی وقتی اقیانوس حرارت بیشتری از محیط را به خود جذب می‌کند (منظور گرمای اضافی ناشی از اثر گاز‌های گلخانه ایست) و آب به صورت کلی گاز کمتری را در خود نگه می‌دارد.
عامل دیگر کاهش میزان ادغام اکسیژن با آب‌های اعماق اقیانوس است. اقیانوس‌های زمین بالغ بر ۹۰ درصد از حرارت به دام افتاده درون اتمسفر را که به واسطه تصاعدات کربنی انسانی ایجاد شده اند به خود جذب می‌کند و بخش اعظمی از این حرارت در نزدیکی سطح اقیانوس جذب می‌شود. در نزدیکی سطح آب اکسیژن نیز انباشته شده و به همین خاطر لایه‌ای از آب گرم روی آب اقیانوس‌ها شکل می‌گیرد. اما این لایه به شدت گرم آب به سختی با آب‌های اعماق اقیانوس ادغام می‌شود و به همین خاطر موجودات زنده بستر اقیانوس از اکسیژن محروم می‌مانند.
با این حال، اما برخلاف خلبانانی که میتوانند از منابع اکسیژن برای جلوگیری از کاهش قوه بینایی شان استفاده کنند موجودات بستر دریا راه فراری از این بابت ندارند.
