به گزارش افکارنیوز به نقل از خراسان، اين درنگ واکنش هايي به همراه داشت. يکي از شاعران برايم نوشت: اين را بايد به داوران و مجريان همايش ها بگوييد و ديگري نوشت: مشکل همايش هاي شعر مناسبتي اين است که يک جماعت شاعر داورند و يک جماعت شعرخوان. همايش بعدي جايشان عوض مي شود. در واقع نان به قرض يکديگر مي دهند. شاعر ديگري گفت: راست مي گويي ولي چه مي شود کرد، به هر حال اين اتفاق بد دارد مي افتد و يک شاعر ديگر هم گفت: عجيب تر اين که گاهي همين شعرهاي تکراري چندين جايزه هم مي گيرد. و شاعري هم پيام داد: بايد اين موضوع آسيب شناسي شود تا ببينيم چرا اين اتفاق افتاده است. به نظر من چند دليل واضح و آشکار دارد و نشان مي دهد اين شاعران هم کم مطالعه اند هم کم کار و هم دوست دارند هم چنان بر سر زبان ها باشند. شاعري ديگر به نکته ظريفي اشاره کرد و گفت: من هم نمي دانم دليل اين کار چيست و اصلا اين اتفاق نه تنها هيچ کمکي به ادبيات و شعر نمي کند بلکه خلاقيت را هم مي کشد. به هر حال بايد باور کنيم اشعاري که سروده مي شوند محصول يک دوره زماني مشخص است. بنابراين شاعران بايد در هر جشنواره و همايشي اشعار جديد و تازه با صداهاي متفاوتي بشنوند تا سير ادبي و شعري کشور تحليل و بررسي شود. به نظر من باز توليد اين اشعار و خوانش دوباره آن در هر جشنواره و همايشي از يک طرف فقط يک پز اداري است و از طرفي بي توجهي به ادبيات...