مجتبی عبدالهی ادامه داد: متاسفانه عمر ساختمان ها در کشور ما کم است؛ بنابراین ضمن اینکه باید در زمینه افزایش سن مفید بناها تلاش شود، لازم است از نخاله ها و باقیمانده تخریب ساختمان ها به عنوان یک سرمایه ملی استفاده شود. در همین راستا در دوران مدیریت گذشته تصمیم گرفته شد این کارخانه ساخته شود، به طوری که بنا برمطالعات انجام شده در منطقه آبعلی که محل دفن نخاله های ساختمانی است، مکان یابی انجام شد.
عبداللهی ادامه داد: پس از انجام مکان یابی زمین مناسبی را به عنوان آورده شهرداری دراختیار بخش خصوصی به عنوان سرمایه گذار صددرصدی قرار دادیم و قرار شد این کارخانه تولیدات مختلفی از بازیافت خاک و نخاله مانند انواع کفپوش ها داشته باشد.
وی با بیان اینکه قرارداد منعقد شده بین شهرداری تهران و سرمایه گذاربوده است، تصریح کرد: با توجه به نوع قرارداد بعد از اتمام قرارداد، سرمایه گذار که حدود 60میلیارد تومان سرمایه آورده می تواند کارخانه اش را جمع کند و برود. دلیل اینکه این نوع قرارداد انتخاب شد هم این بود که بعد از گذشت بازه زمانی مشخص، کارخانه هایی از این دست نیاز به اورهال اساسی (بازسازی اساسی) دارند.{ و عملا دیگر به اندازه کافی نمی توانند مفید باشند.
عبداللهی با اشاره به ظرفیت 3هزار و 300تنی این کارخانه گفت: نخاله های تولیدی تهران حدود 50هزار تن در روز است و با یک محاسبه ساده مشخص می شود که این کارخانه کمتر از 5درصد از آوارها و پسماندهای ساختمانی را می تواند بازیافت و به مصالح قابل استفاده در فعالیت های عمرانی شهر تبدیل کند، بنابراین تصمیم داشتیم تا کارخانه های متعددی از این نوع احداث کنیم.
رییس پیشین هیات مدیره سازمان مدیریت پسماند شهرداری تهران تاکید کرد: مقرر شد در 3ساله ابتدایی کار کارخانه حدود 5 درصد و در 6ساله دوم حدود دو برابر این مقدار از منافع کارخانه استحصال خاک و نخاله های ساختمانی به شهرداری تهران برسد.
