آویشن یکی از شناخته شده‌ترین گیاهان دارویی از تیره نعنا است. آویشن درختچه‌ای کوتاه و پرشاخه است که برگهای نازک و متقابل دارد. دارای گل‌هایی سفید چتری و منفرد است. در روایات از آن به صعتر یاد شده است. محمد زکریای رازی معتقد است آویشن نفخ شکن، موجب حرارت بدن و هضم غذا است.
خوش بو کننده دهان
در منابع اسلامی از این گیاه به عنوان گیاهی برای درمان ناراحتی های معده و مفید به حال کلیه یاد شده که به دستگاه گوارش نیز کمک می کند. از جمله در روایتی آمده است که : السَّعْتَرُ وَ الْمِلْحُ یَطْرُدَانِ الرِّیَاحَ عَنِ الْفُؤَادِ وَ یَفْتَحَانِ السُّدَدَ وَ یُحْرِقَانِ الْبَلْغَمَ وَ یُدِرَّانِ الْمَاءَ وَ یُطَیِّبَانِ النَّکْهَةَ وَ یُلَیِّنَانِ الْمَعِدَةَ وَ یُذْهِبَانِ الرِّیَاحَ الْخَبِیثَةَ مِنَ الْفَمِ وَ ...؛ آویشن و نمک چون دربرهم قرار گیرند بادهارا از دل بیرون می راند، انسدادها را می گشاید، بلغم را می سوزاند، بوی دهان را خوش می سازد، معده را نرمی می دهد، بوهای بد را از دهان می برد و...
مردی خدمت امام هشتم از رطوبت مزاج و علاج آن سوال نمود .آن حضرت دستور داد که آویشن را بکوبد و ناشتا بخورد.
توصیه طب سنتی
1. آویشن مقوی معده و اعصاب است و به علت عطر و طعم مطبوعی که دارد، یک داروی اشتها آور و هاضم غذا است.
2. آویشن یک داروی ضد تشنج (آنتی اسپاسمودیک) است و تعداد زیادی از بیماری های مختلف که ظاهراً هیچ گونه شباهتی با یکدیگر ندارند و همه آن ها به علت تشنج رگ ها و ماهیچه های صاف و مجاری داخلی بدن بروز می کنند را معالجه می کند.
3. آویشن گازهای روده ها را جذب کرده و از بین برده و در درمان نفخ معده و روده ها مؤثر است.
4. آویشن گردش خون را تحریک و جریان آن را منظم می کند.
5. آویشن هوش و قوه ادراک را زیادی می کند.
6. آویشن اعمال اعضای جنسی را در بدن تحریک و تقویت می کند.
7. آویشن در درمان بیماری های ریوی، زکام، برونشیت، آسم، گریپ، سیاه سرفه و آنژین مفید بوده و خلط آور خوبی است.
8. آویشن ترشح آب دهان، ترشح عرق و ترشح بول را زیاد می کند و از این لحاظ آن را در بیماری های مربوط مورد استفاده قرار می دهند.
9. ترشح صفرا را زیاد می کند و آن را به جریان می اندازد، بنابراین سلول های کبد را به کار و فعالیت وا می دارد
10. آویشن قاعده آور (مدر طمث) است و در بانوانی تجویز می شود که قاعده آنان بند آمده است، یا اینکه ترشحات سفید در آن ها دیده می شود.
11. آویشن به علت وجود تیمول که در آن است یک ضدعفونی و ضد انگل قوی است و انواع کرم های روده از قبیل تریکوسفال آنکیلوستوم و اکسیور (کرمک) را می کشد و علاوه بر کشتن کرم ها، تخم کرم را نیز از بین می برد.
12. از آویشن، اسانسی می گیرند که مُسکّن بسیار خوبی برای درمان دردها است و این اسانس را در ترکیب بم ترانکیل و بم اپودلدوک که پمادهای مسکّن خیلی مؤثری هستند، داخل کرده و به طور موضعی آن را استعمال می کنند (به پوست بدن می مالند).
13. شستن سر با جوشانده غلیظ آویشن (ده گرم آویشن را در صد گرم آب جوشانیده، صاف کرده به کار برند) موجب جلوگیری از ریزش موی سر و تقویت پیازهای آن می شود و اگر به آن مداومت کنند موی سر را می رویاند.
14. از همه خواص مهمتر، خاصیتی است که در رأس همه قرار دارد و آن وجود آنتی بیوتیک های قوی در آن است. ((آویشن ضد باکتری و ضد عفونی کننده خیلی قوی است))، به همین جهت آن را مثل آنتی بیوتیک ها در بیماری های میکروبی و عفونت های داخلی بدن (به طور جوشانده یا دم کرده) تجویز می کنند.
