شراره حاجی حسینی اظهار داشت: بسیاری از خانواده‌ها تصور می‌کنند که چون باعث تولد، پرورش و بزرگ کردن بچه‌ها بودند می‌توانند حق مالکیت نسبت به آنها داشته باشند و در تصمیمات مهمی نظیر ازدواج و حتی در نوع برخورد فرزندشان با همسرشان دخالت کنند؛ که البته همین احساس مالکیت باعث می‌شود تا والدین بخواهند در همه مسائل زوج‌های جوان حضور داشته باشند.
وی تصریح کرد: شکی نیست که تجربیات والدین می‌تواند در سالهای اولیه زندگی مشترک، راهگشای فرزندان باشد اما این تجربیات نباید به شکل دخالت بروز کرده و تاثیر منفی در زندگی آنها داشته باشد، درحالیکه بارها مشاهده شده به دلیل حس مالکیت بیش از اندازه والدین نسبت به فرزندان و همچنین نگرانی‌های بیش از اندازه از اتفاقات رخ نداده زوجین دچار مشکل شوند.
عضو نظام روانشناسى و مشاوره ادامه داد: واقعیت این است که بیشتر اختلافات دوران نامزدی وسیع تر از زندگی دو نفره است و دامنه مشکلات تا والدین آنها بسط پیدا کرده که این امر نشان از ضعف مدیریت زوجین و حضور پررنگ خانواده‌ها در تصمیم گیری‌های فرزندانشان دارد.
وی با بیان اینکه اگر والدین با تصمیمات فرزند خود موافق نیستند نباید در برابر آنها بایستند، افزود: در چنین شرایطی پدر و مادر باید نظر خود را با دلیل و استدلال محکم و به طور شفاف و صریح بیان کرده و تاکید کنند که نتایج و مسئولیت چه موارد و چه موقعیت‌هایی را باید بپذیرد و حل آنها را بر عهده بگیرد، البته در چنین شرایطی فرزندان دوباره تصمیم خود را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار خواهند داد.
حاجی حسینی ابراز کرد: دوست داشتن و حس پدر و مادری دلیل محکمی برای دخالت در تصمیم گیری فرزند نیست بلکه والدین علاوه بر نزدیک بودن باید شناخت مناسبی از توانمندی‌ها و استعدادهای آنها داشته باشند، بی شک فرزندان تفاوت‌هایی با والدین خود دارند و نباید آنها را با دوران جوانی خود مقایسه کرد و بر اساس همین پیش فرض ذهنی برای آینده و حتی نوع برخورد با همسرشان تصمیم گیری کنند.
این مشاور گفت: تجربه نشان داده زوجین جوانی که استقلال فکری دارند و دایره تصمیم گیری‌هایشان به والدین گسترده نمی‌شود، کمتر دچار مشکل می‌شوند؛ اغلب آنها نوسانات زندگی مشترک را نتیجه تصمیمات خود می‌دانند نه دخالت دیگران، به همین دلیل در مرتفع کردن موانع بیشتر تلاش می‌کنند که البته همین امر باعث افزایش صمیمیت آنها نیز می‌شود.
حاجی حسینی خاطرنشان کرد: باید توجه داشت که حضور کم رنگ خانواده‌ها در تصمیم گیری‌های اول زندگی فرزندان به معنای حذف والدین نیست، بلکه خانواده‌ها باید در شرایط حساس، به دور از تعصبات شخصی، پیش داوری‌های ناسنجیده و غیرمنطقی و نگرش‌های کلیشه ای، فرزندان خود را راهنمایی کنند نه اینکه فضای مبارزه و کش‌مکش را در بین آنها گسترش دهند.
