امروزه دیگر فقط مادران شاغل نیستند که کودکانشان را به مهد می فرستند. درست است که مهدهای کودکبه خصوص اگر که کیفیت مناسبی نداشته باشند می توانند آسیب هایی را متوجه کودکان کنند، اما اگر مهد مناسب و سن مناسبی برای سپردن کودکان به مهد انتخاب بشود مزایای بسیاری را برای آنها به ارمغان خواهد آورد. پدر و مادرهای امروزی از این فواید آگاهند و به همین دلیل هم اکثر آنها علاقه زیادی به فرستادن کودکشان به مهد دارند. در این میان اگر کودک علاقه ای به مهد رفتن نداشته باشد، تکلیف چیست؟
فرار به سبک کودکی
بچه هایی که از مهد فراری هستند، عدم علاقمندی شان را به شیوه های مختلفی نشان می دهند: برای مثال بیشترشان قبل از رفتن به مهد دل درد می گیرند، بعضی ها گریه و قشقرق راه می اندازند، برخی دیگر از فرصت استفاده می کنند و در اِزای رفتن به مهد از والدین باج های کلان می خواهند! بعضی از این فسقلی ها هم به مهد می روند ولی تمام مدت یا یک گوشه کِز می کنند و یا آن چنان آتشی می سوزانند که مسئولان مهد عذرشان را می خواهند. خلاصه اینکه وقتی شش گوشه دل یک کودک راضی به مهد رفتن نباشد، تمام تلاشش را می کند تا با ایجاد یک موقعیت پیچیده پدر و مادر را از تصمیمشان منصرف کند.
با کودکی که مهد را دوست ندارد چه کار کنید؟
تصور کودکی که هر روز بعد از قشقرق به پا کردن به مهد می رود و یا آنقدر در مهد بی قراری می کند که به یک ساعت نرسیده مجبور می شوید او را به خانه برگردانید، برای هیچ پدر و مادری خوشایند نیست. اما به هر حال این مشکل خیلی از خانواده های امروزی است. در چنین موقعیتی شیوه واکنش پدر و مادر تأثیر زیادی روی تداوم مهد گریزی کودک و یا علاقمند سازی او دارد. اگر به دنبال راهکارهای مناسبی برای چنین وضعیتی هستید به چند توصیه زیر توجه کنید:
1.بحث و جدل را کنار بگذارید.
اجبار و تحمیل روی بچه های امروزی تأثیری ندارد. پس سعی نکنید او را وادار به مهد رفتن کنید. بعضی از پدر و مادرها فکر می کنند اگر کودکشان را نصیحت کنند می توانند نظر او را تغییر بدهند، غافل از آنکه حافظه نصیحت پذیری کودکان دوام چندانی ندارد و فردا موقع مهد رفتن باز آش همان آش است و کاسه همان کاسه. به طور کلی بحث و جدل کردن، حداکثر کاری که می تواند بکند قلمبه کردن روحیه لجبازی کودک است.
2.جنس نگرانی هایش را بشناسید.
سعی کنید بفهمید چه چیزِ مهد رفتن کودکتان را مضطرب و یا نگران می کند؟ اگر کودک شما قبلاً بدون هیچ دردسری به مهد می رفته ولی به تازگی از مهد خوشش نمی آید، به دلایلی مانند روابط خود با همسرتان، اتفاقاتی که اخیراً دور و بر کوچولویتان افتاده است و روابط او با مربی و یا دوستانش در مهد هم فکر کنید. قصه، نقاشی، بازی و حتی خیالبافی های کودکتان می تواند به شما در شناسایی نگرانی های او سرنخ بدهد.
3.به یکباره او را در مهد تنها نگذارید.
شاید چنین رفتاری باعث بشود که کودک شما بعد از دو سه روز دست از گریه و زاری کردن بردارد، ولی این ظاهر قضیه است چرا که این جدایی های ناگهانی می تواند صدماتی را به روان کودک شما وارد کند. برای مثال از اعتماد او نسبت به شما کم کند و یا باعث بشود که کودکتان فکر کند شما او را رها کرده اید.
4.فرصتی فراهم کنید تا خارج از مهد با دوستان مهدش بازی کند.
اگر کودک شما جزء بچه هایی است که به جدایی های تدریجی راضی نمی شود، برای مثال شیوه هایی مانند حضور شما در روزهای اول و سپس کم کردن ساعات حضور و همینطور نزدیکی تان به او در مهد جواب نمی دهد، بایستی یک قدم به عقب تر بروید؛ یعنی ابتدا شرایطی فراهم کنید که او خارج از مهد شرایط مشابهی را تجربه کند. یکی از این شرایط، حضور او در جایی است که چند نفر از هم-مهدیهایش مشغول بازی هستند.
5.باج ندهید.
چه شاغل باشید و چه نباشید، یکی از اهداف همه پدر و مادرها از جمله شما از فرستادن کودکتان به مهد آن است که او شرایطی متفاوت از خانه را تجربه کند و رشد شناختی و اجتماعی بیشتری پیدا کند. حالا اگر در برابر رفتن به مهد به او باج بدهید، نه تنها به رشد او کمک نکرده اید بلکه شیوه ای برای به کرسی نشاندن تقاضاهای معقول و نامعقول حال و آینده را به او یاد داده اید.
6.نکند شما به او چسبیده اید؟
اگر خود شما نگران جدا شدن کودکتان باشید، فرزندتان متوجه حستان خواهد شد و او هم نگرانی های مشابهی نشان خواهد داد.
7.جدایی، تنبیه نیست!
مهد رفتن و یا ساعاتی را دور از پدر و مادر سپری کردن نشانه استقلال کودک است و به رشد او کمک زیادی می کند. بنابراین اگر خواستید رفتار اشتباهی را در کودکتان اصلاح کنید لطفاً به هیچ وجه روی تهدید کردن او به مردن، رفتن، دوست نداشتن و هر چیزی که نشان دهنده جدایی جسمانی و عاطفی شما از کودکتان است حساب باز نکنید. اگر کودکتان شیطنت می کند، به او نگویید که «فردا که مهد رفتی حالت جا می آد». یادتان باشد جدایی تنبیه نیست، بلکه زمینه ای برای رشد کودک شما است. پس او را نه از جدایی بترسانید و نه به وسیله جدایی تنبیهش کنید.
