بعد از این جریان، 7 گزینه از میان 28 گزینه برای سمت شهرداری تهران انتخاب شدند. این افراد شامل سید محمد افشانی، انصاری لاری، حجتی، حسینی، مکارم، حجت‌الله میرازی و پیروز حناچی بودند.
آنچه در این میان باعث حیرت و تعجب بوده این است که غلامحسین کرباسچی ساعاتی پس از انتشار این لیست گفته بود: «برای انتخاب شهردار جدید تهران کارایی و توان اجرایی در تهیه این لیست ملاک قرار نگرفته است و این یارکشی‌ها به زندگی مردم و جامعه آسیب خواهد زد چرا که فردی باید به عنوان شهردار انتخاب شود که ظرفیت و پتانسیل اداره شهر را داشته باشد. در واقع لیست به طور کامل با لابی آقایان تهیه شده و ملاک انتخاب شهردار کارایی نبوده است».
بعد از مطرح کردن این سخنان معلوم نشد که در پشت پرده چه مسائلی دست به دست هم داد تا جریان کارگزاران و سازندگی که پیش از این فقط از محسن هاشمی حمایت می کرد ، رسما موافقت خود را با شهردار شدن حجتی اعلام کند به طوری که هفته گذشته کرباسچی به عنوان دبیرکل این حزب قاطعانه از این فرد حمایت کرد.
وی گفته بود: «حتما انتخاب حجتی می‌تواند برای شهر مفید باشد. ایشان شخصیتی مردمی و شناخته شده و مورد اتفاق است و در بخش‌های مختلف صاحب تجربه هستند، با دولت و سایر نهادهای حکومت هم روابط خوبی دارند. اگر بتوانند با رأی غالب شورا شهردار شوند، انشاءالله کارنامه خوبی خواهند داشت و گره‌گشا خواهند بود».
اما عمر این حمایت و به اصطلاح موافقت چندان پر دوام نبود چرا که حجتی بعد از چند روز انصراف خود را برای حضور در شهرداری تهران اعلام کرد بنابراین سلسله مخالفت ها و موافقت ها نسبت به گزینه های مطرح شده و معطل نگه داشتن پایتخت نشان از آن دارد که درگیری های پشت پرده اصلاح طلبان همچنان ادامه دارد و این درگیری ها بیش از همه نشانگر جنگ قدرت است و بازار گرمی حجتی و انصاری لاری برای انصراف از سمت شهرداری بازهم نمی تواند بر مسئله اختلاف نظرهای سیاسی کارگزاران و اتحاد ملت سرپوش بگذارد.
هنوز مشخص نیست که در پس پرده چه وقایعی در حال رخ دادن است چرا که بلافاصله بعد از استعفای این دو نامزد، محسن هاشمی با صراحت مطرح کرده است: «با استعفای انصاری لاری و حجتی، کاندیدای شهرداری نخواهم بود».
تشتت آرا و اختلاف نظرهای فاحش میان شورای پنجمی ها هر روز بیشتر می شود و این موضوع بزرگترین آسیب را به شهر و شهروندان وارد می کند. در حال حاضر می توان بر این مسئله تاکید کرد که شهر در 9 ماه گذشته به جای کار و فعالیت، تنها با سیاسی کاری روبرو بوده است و این، آن چیزی نیست که شهروندان از شورا و شهرداری می خواهند. رای به تغییر و تحول به معنای رای به سیاست زدگی و منفعت طلبی نیست. بی تردید تکیه بر سیاست و حاکمیت اختلاف به جای همدلی میان دو حزب کارگزاران سازندگی و اتحاد ملت بیش از همه دیده می شود، این دو حزب عملا روبروی هم قرار گرفته اند تا گرو کشی کرده و به تعبیر دیگر یارکشی کنند. این موضوع را می توان از طریق اظهارنظرهای غلامحسین کرباسچی به عنوان دبیرکل حزب کارگزاران و علی شکوری راد، دبیرکل حزب اتحاد ملت مشاهده کرد. دود این اختلاف امروز نه تنها در چشم این دو حزب بلکه در چشم همه اصلاح طلبان فرو رفته است.
این اختلافات زمانی تشدید شد که کارگزارانی ها نتوانستند گزینه مورد نظر خود را راهی ساختمان بهشت کنند و از همان زمان دیگر ابایی نداشتند از اینکه بگویند سیاسی بازی در شورا حاکم بوده و کاری برای شهرداری تهران در طول این مدت صورت نپذیرفته است. کرباسچی در این رابطه مطرح کرده است: «اکراه دارم از اینکه با صراحت بگویم شورا با مساله شهرداری، برخورد سیاسی کرد اما در نهایت آنچه اتفاق افتاده همین است. برای مردم سوال است که شورای یکپارچه این همه وقت حرف و شعار و صحبت دارد ولی عملا در شهرداری تهران، ثبات و آرامشی که برای کار باید باشد، وجود ندارد».
دبیرکل حزب کارگزاران حتی پا را از این موضوعات فراتر گذاشته و عنوان کرده است که هاشمی باید پاسخگوی این مسائل باشد که چرا شورای پنجم در طول این مدت شهر تهران را بین زمین و آسمان نگه داشته است. بی تردید بیان کردن این اختلافات در کنار سخنان عارف مبنی بر حفظ انسجام و یکپارچگی اصلاح طلبان گویای آن است که آتش اختلاف شورای شهری ها به این زودی ها خاموش نخواهد شد و هیچ بعید نیست که شاهد انحلال شورای شهر پنجم باشیم.
با وجود انتخاب دو گزینه نهایی یعنی محمدعلی افشانی و سمیع الله حسینی مکارم در دور نهایی، برخی از اعضای شورای شهر از این انتخاب ها ابراز شگفتی کرده و آن را برخلاف توافقات دانسته اند. در این میان عده ای از اصلاح طلبان نیز از بازی مافیا در شورای شهر سخن گفته اند که برخی در شب انصراف داده و تعدادی از گزینه ها نیز در روز با رای اعضای شورا حذف شدند! به نظر می رسد این اختلافات با وجود انتخاب شهردار نیز ادامه پیدا کند و این شهروندان و پایتخت خواهند بود که چوب این اختلافات را خواهند خورد و بلاتکلیفی و عقب گرد تنها دستاورد چنین بازی هایی باشد.
