به گزارش فارس، برنامه جامع مبارزه با آلودگی هوا تهران سال ۷۹ تصویب شد و قرار بود ظرف ۱۰ سال هوای پایتخت سالم شود اما ۱۱ سال از آن زمان گذشته و هر روز هم اوضاع بدتر میشود.

استاندارد سازی خودروهای نو، از رده خارج کردن خودروهای فرسوده، ارتقای حمل و نقل عمومی، بهبود کیفیت سوخت، معاینه فنی خودروها، مدیریت ترافیک و آموزش همگانی جزء وظایف مسئولان در این برنامه بود. اما در حال حاضر کدام یک از این بند‌ها ۱۰۰ درصد اجرا شد؟

خودروهای نو همه پاک شده‌اند یا خروج خودروهای فرسوده سرعت گرفته است؟ آیا گسترش حمل و نقل عمومی اسیر بازی‌های یک ریال و ۲ ریال مسئولان نیست یا شاید کیفیت سوخت بهبود یافته اما اگر بهبود یافته پس چرا قائم مقام سازمان محیط زیست اعلام می‌کند هفته هوای پاک امسال ۲۹ دی به صورت " سمبلیک " سوخت پاک به مردم می‌دهند.

برای معاینه فنی هم که با بدتر شدن وضعیت هوا در طی این سال‌ها به جای کاهش زمان معاینه فنی خودروها، مسئولان محترم زمانش را از ۲ سال به ۵ سال اضافه کردند.

درباره بند مدیریت ترافیک هم که بالاخره طی روزهای اخیر آقای قالیباف شهردار تهران به این نتیجه رسیده اند که " ترافیک تهران قابل حل است ".

اما می‌ماند مردم و آموزش همگانی؛ همان‌هایی که تا هوا وارونه می‌شود همه چیز بر سر آنها ویران می‌شود، گویی تنها راه حل پیش رو " محدودیت " آنها است.

" مردم خودروی شخصی بیرون نیاورند "، " تعداد وسائل نقلیه عمومی در روزهای بحرانی ثابت است اما این بار همه مردم باید از همان وسائل استفاده کنند "(حجم لیوان مهم نیست آب بیشتر بریزید)، " صدور طرح ترافیک روزانه ممنوع است "،(برنامه‌ ریزی‌های قبلی مردم هم مهم نیست هوا وارونه شده)، اما تنها بخشی که شاید با تشدید آلودگی هوا به مذاق عده‌ای از پایتخت نشینان خوش بیاید بحث" تعطیلی " است که بررسی عواقب سوء آن هم از حساب چرتکه‌ها خارج است.

البته شهروندان تهرانی غافل از صحبت‌های رئیس سازمان محیط زیست دست‌ها و چشم‌هایشان را ملتمسانه به آسمان گره می‌زنند تا نسیمی یا بادی بوزد یا بارانی نم نمک بر سرشان نازل شود، رئیس سازمان محیط زیست معتقد است که " بارش‌ها تاثیری بر کاهش آلودگی هوای تهران ندارد ".

فرهنگ‌سازی واژه قشنگی است برای شانه خالی کردن مسئولان از اقدامات انجام نداده آن‌ها، هر جا که کم می‌آورند می‌گویند باید فرهنگ آن ایجاد شود. اما فرهنگ‌سازی که سال‌ها با بادبادک هوا کردن مسئولان در روزهای هوای پاک خلاصه می‌شد. اقدامی که اصل آن هم در تمام دنیا ضد محیط زیست است.

اما مسئولان ایده‌پرداز محیط زیست و ستاد مدیریت حمل و نقل و سوخت که شنیده‌اند استفاده از دوچرخه می‌تواند بخشی از آلودگی ناشی از وسایل نقلیه را کاهش دهد به منظور فرهنگ سازی این مسئله برای مردم با نشستن روی دوچرخه عکس یادگاری گرفتند بعد هم هر کدامشان با یک راننده به دفاتر کاری خود بازگشتند اما چون خودروهایشان جلوتر از کارکنانشان حرکت می‌کند هیچ گاه اگزوز خودروهای سازمانی‌شان را نمی‌بیینند، آلودگی که در بیخ گوش و چشم خود آنها است.

اوایل پاییز که می‌شود یکی از ۳ مسئول محیط زیستی شهرداری(هر سال به نوبت) آماری از مرگ و میر ناشی از هوا در تهران اعلام می‌کنند. محیط‌ زیستی‌ها و وزارت بهداشتی‌ها آمارها را رد می‌کنند. چند وقتی موضوع آلودگی هوا سوژه می‌شود و همه سرگرم‌ هستند تا برسد به موعد تشدید آلودگی هوا. آن وقت است که بحثشیرین تشکیل کمیته‌های دور هم نشینی " کاهش و اضطرار " آغاز می‌شود. ساعت‌ها مسئولان برای تصمیمات تکراری وقت و روزگار می‌گذرانند تا بوی عید به مشام برسد و پرونده آلودگی هوای تهران را ببندند تا انشاءالله سال دیگر همین جا دور هم در همین کمیته‌ها.

البته وقتی هم سازمان بهداشت جهانی شهرهای ایران را رکوردار آلودگی هوا در جهان اعلام می‌کند مسئولان سرشان را بالا می‌گیرند و می‌گویند چون بقیه کشورها آمارهایشان را نداده‌اند ما اول شده‌ایم.

این روندی است که طی سال‌های اخیر مدام در حال تکرار است بدون هیچ تصمیم جدی. تنها خودمان را بند تصمیمات مقطعی کرده‌ایم.

در آخرین جلسه کمیته کاهش آلودگی هوای تهران مسئولان تصمیم گرفته‌اند که همه معادن شن و ماسه و کارخانجات غرب و جنوب غربی استان تهران شامل شهرستان‌های تهران، ملارد، ‌رباط‌کریم، شهرقدس، شهریار، اسلامشهر، بهارستان و شهرری تا روز شنبه هفته آینده تعطیل شوند، فعالیت‌های عمرانی در سطح شهر تهران تا شنبه انجام نشود، کارخانجات دارای پتانسیل بالای آلوده‌کننده هوا در تهران و غرب استان تا شنبه تعطیل شوند و زوج و فرد خودروها تشدید شده و صدور آرم طرح ترافیک روزانه در روزهای شنبه، چهارشنبه و پنج‌شنبه متوقف شود، اما مابقی سال همه آزادند حتی آلوده‌ترین‌ها تا سال دیگر همین موقع.

مسئولان به جای حل مشکلات و معضلات اصلی اسیر رودربایستی‌ها شده‌اند که ظاهرا پایانی ندارد. امسال اعلام کردند که صنایع آلاینده در روزهای آلوده تعطیل شوند. آیا همین صنایع سال‌ها قبل تشخیص داده نشد که از شعاع ۱۲۰ کیلومتری تهران خارج شوند؟ آیا جریمه‌های تصاعدی برای صنایع متخلف لحاظ نشد و دست آخر هم ختم به بخشودگی شد. آیا بهتر نیست که زمانی یک تصمیمی برای خروج یک صنعت آلاینده گرفته می‌شود به جای رودربایستی قانون اجرا شود که در روزهای بحران آلودگی مجبور به تعطیلی روند تعطیلی تولید در صنعت نباشیم.

متاسفانه مردم بازیچه برخی سیاسی کاری‌های مسئولان شده‌اند و دست آخر هم تمام انگشت اتهام به سمت آنها روانه می‌شود.

اما در آخر مسئولان خلیی عجله نکنند هنوز مانده است تا تجربه لندن نشینان در سال ۱۹۵۲ در تهران تکرار شود و ۴ هزار نفر در مدت ۷ روز بر اثر غلظت بالای آلایندههای هوا یا همان "مه دود بزرگ" جان خود را از دست بدهند.